uzuburu-buru

41 αναγνώστες έκαναν τον κόπο να ψηφίσουν και τους ευχαριστούμε!

Άκουσα για πρώτη φορά τραγούδι της πριν 4-5 χρόνια. Ήταν φυσικά το πασίγνωστο σε όλο τον κόσμο "Sodade". Η μελωδία, ο ρυθμός, η νοσταλγική αλλά όμορφη ατμόσφαιρα του τραγουδιού αυτού σε συνδυασμό με την βελούδινη φωνή της Cesaria Evora άνοιξαν μπροστά μου μουσικά είδη που μέχρι τότε αγνοούσα. Τα mornas της Δυτικής Αφρικής (και πιο συγκεκριμένα της νησιωτικής χώρας Πράσινο Ακρωτήρι) και τα fados της Πορτογαλίας.

Πάμε να κάνουμε μια σύντομη αναφορά στην Cesaria Evora με αφορμή την αυριανή της εμφάνιση στην Αθήνα.

H Cesaria Evora γεννήθηκε το 1941 στο Πράσινο Ακρωτήρι (Cape Verde), στην πόλη Mindelo που αποτελεί το σημαντικότερο λιμάνι της χώρας. Έχασε τον πατέρα της όταν ήταν μόλις 7 ετών, πράγμα που είχε σαν αποτέλεσμα η μητέρα της να αναγκαστεί να την στείλει για λίγο καιρό σε ορφανοτροφείο ώστε να αντιμετωπίσει την ανέχεια και τη φτώχεια. Στο ορφανοτροφείο ήταν η πρώτη φορά που η Evora έμαθε να τραγουδά συμμετέχοντας στη χορωδία του ιδρύματος.





Κατά την εφηβεία της ήρθε για πρώτη φορά σε άμεση επαφή με τα παραδοσιακά τραγούδια της χώρας της μαθαίνοντάς τα από έναν ντόπιο. Ήταν τα λεγόμενα mornas, που αποτελούν τραγούδια της μελαγχολίας, της νοσταλγίας με πολύ όμορφο όμως ρυθμό και μελωδία. Η λέξη morna πρέπει να προέρχεται από το αγγλικό mourn που σημαίνει θρηνώ, πράγμα που υποδηλώνει και τις πολλαπλές επιρροές της μουσικής του Πράσινου Ακρωτηρίου. Η χώρα αυτή άλλωστε, όντας πορτογαλική αποικία μέχρι το 1975 και ναυτικό πέρασμα μέχρι και τις μέρες μας, είναι ένα μωσαϊκό από διαφορετικές κουλτούρες. Η τοπική μουσική παράδοση έχει επιρροές τόσο από τη Δυτική Αφρική (η χρήση και το στυλ των κρουστών παραπέμπει εκεί), όσο και από την Πορτογαλία αλλά και την Λατινική Αμερική.

Η Evora άρχισε να εξελίσσεται καλλιτεχνικά και να γίνεται μία από τις καλύτερες τραγουδίστριες της πατρίδας της πάνω στο είδος των mornas. Με τη βοήθεια τοπικών μουσικών έγινε αρκετά γνωστή στο Πράσινο Ακρωτήρι παίρνοντας μάλιστα τον χαρακτήρισμό "Η Βασίλισσα των mornas". Είχε την τύχη να έχει συγγένεια με τον δεύτερο σημαντικότερο συνθέτη των mornas μετά τον Eugenio Tavares, τον Β. Leza (ψευδώνυμο που προέρχεται από την πορτογαλική λέξη beleza που σημαίνει ομορφιά), ο οποίος έγραψε πολλά από τα τραγούδια των πρώτων της δίσκων. Η Evora, παρότι έγινε γνωστή στη χώρα της, δεν κατάφερε όχι μόνο να ξεπεράσει τα σύνορά της καλλιτεχνικά, αλλά ούτε και να κερδίσει αξιοπρεπή χρήματα από την μέχρι τότε πορεία της στο τραγούδι. Η άσχημη οικονομική της κατάσταση, τα προσωπικά της προβλήματα και το κακό οικονομικό και πολιτικό κλίμα του Πράσινου Ακρωτηρίου που συνεχιζόταν και μετά την απελευθέρωση, οδήγησε την Evora στον αλκοολισμό και την αποχή της από τα μουσικά πράγματα για 10 ολόκληρα χρόνια (περίπου μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '80).

Τελικά πείθεται να συνεχίσει την πορεία της στο τραγούδι και με τη βοήθεια ενός συμπατριώτη της μουσικού που δούλευε στην Πορτογαλία κατάφερε να κάνει συναυλίες και ηχογραφήσεις στην ιβηρική χώρα. Ώσπου το 1988 έγινε κάτι που άλλαξε όλη τη ροή της καριέρας της αλλά και της μουσικής του Πράσινου Ακρωτηρίου. Ένας Γάλλος παραγωγός ονόματι Jose da Silva, με καταγωγή από το Πράσινο Ακρωτήρι, της πρότεινε να την πάρει μαζί του στο Παρίσι και να δοκιμάσουν την εκεί ηχογράφηση και έκδοση ενός δίσκου. Ακόμη και τότε τα πράγματα δεν ήταν καθόλου εύκολα. Χρειάστηκε η έκδοση τεσσάρων δίσκων στη Γαλλία για να έρθει τελικά η διεθνής αναγνώριση και η επιτυχία. Ο δίσκος "Miss Perfumado" του 1992 είχε τεράστια απήχηση με το τραγούδι "Sodade" να γίνεται το πρώτο ξένο "χιτ" στη Γαλλία. Ο δίσκος Miss Perfumado ήταν ο πρώτος που δεν περιείχε ηλεκτρισμό αλλά βασίστηκε στην ακουστική μουσική παράδοση του Πράσινου Ακρωτηρίου. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα οι ίδιοι οι μουσικοί της χώρας αυτής να εκτιμήσουν και να αγαπήσουν από την αρχή τον ντόπιο μουσικό τους πλούτο, καθώς μέχρι να σημειωθεί αυτή η διεθνής επιτυχία της Evora σνόμπαραν τη μουσική τους παράδοση και έψαχναν μανιωδώς το "μοντέρνο" στηριζόμενοι στον ηλεκτρισμό.



Από το 1992 μέχρι και σήμερα η Cesaria Evora απολαμβάνει τη διεθνή αναγνώριση. Είναι η κοινωνός της χώρας της στον υπόλοιπο κόσμο. Έκανε γνωστό σε όλη την υφήλιο τον μουσικό πλούτο του Πράσινου Ακρωτηρίου. Βοήθησε σημαντικά με τους δίσκους και τις εμφανίσεις της στην καθιέρωση της (πολύ μοδάτης σήμερα) world σκηνής. Έχει δώσει πάμπολλες συναυλίες σε πολλά μέρη του κόσμου. Είναι γνωστή ως "Η ξυπόλητη ντίβα" λόγω της συνήθειάς της να τραγουδά πάντα χωρίς παπούτσια χρησιμοποιώντας αυτόν το συμβολικό τρόπο για να διαμαρτυρηθεί για τη συνεχιζόμενη φτώχεια της πατρίδας της. Τα τραγούδια της άλλωστε, τα mornas, μιλούν για τα σκλαβοπαζαρα, την αποικιακή καταπίεση, τη φτώχεια, τη νοσταλγία, τη γλυκιά μελαγχολία και φυσικά τον έρωτα.

Μετράει τρία συνεχόμενα βραβεία Grammy για τα ισάριθμα άλμπουμ που κυκλοφόρησε μεταξύ 2000 και 2004. Στην πρώτη συναυλία που έδωσε στις ΗΠΑ, στο Bottom Line, έδωσαν το παρόν η Madonna, ο David Byrne, Brandford Marsallis και άλλα μεγάλα ονόματα.

Η ιστορία από την αρχή (προσοχή, ακολουθούν "διαφημίσεις"):

Γύρω στα τέλη Γενάρη, μετά από παρότρυνση κάποιων φίλων από τη Σχολή που έχουμε κοινό χαρακτηριστικό την τρέλα μας για την καλή μουσική, άρχισα να φτιάχνω σιγά-σιγά ένα νέο μπλογκ με σκοπό να είναι εξειδικευμένο αποκλειστικά πάνω στη μουσική και το τραγούδι. Φυσικά οι προαναφερθέντες φίλοι υποσχέθηκαν ότι θα βοηθούν κτλ κτλ. Άρχισα λοιπόν να διαμορφώνω το νέο αυτό μπλογκ, να αναρτώ κάποια άρθρα (κάποια από αυτά είχα αναρτήσει και στο παρόν μπλογκ) και να σκέφτομαι τι μορφή και τι χαρακτήρα θα ήθελα να έχει. Με τη διαφορά όμως ότι το νέο αυτό μπλογκ ήταν σε κατάσταση σχεδόν πριβέ, δηλαδή δεν φαινόταν στο προφίλ μου, ούτε υπήρχε σαν λινκ πουθενά, άρα μόνο εντελώς τυχαία θα μπορούσε να πέσει κάποιος πάνω του και να το διαβάσει. Αυτό έγινε σκόπιμα καθώς ήθελα μια δοκιμαστική περίοδο ώστε να δω αν θα με ικανοποιεί το αποτέλεσμα του εγχειρήματος, τόσο εμένα, όσο και των παιδιών που (θεωρητικά) θα βοηθούσαν.

Πάνω που είχα αποφασίσει ότι τελικά ψιλοβαριέμαι και μάλλον δεν θα συνεχίσω το Τραγουδιστάν, έγινε κάτι που άλλαξε τη ροή των πραγμάτων. Ο εξαίρετος μπλόγκερ gbal μού έστειλε ένα μέιλ στο οποίο μου εξηγούσε ότι του άρεσε το Τραγουδιστάν και ότι με προσκαλούσε να γίνω μέλος στο μουσικό μπλογκ mixgrill . Φυσικά αυτό με έκανε να κρατήσω (προς το παρόν) το Τραγουδιστάν.



Τι είναι όμως το mixgrill: Είναι ένα μπλογκ με κύριο θέμα του τη μουσική (και ιδιαίτερα την ξένη σκηνή) που ξεκίνησε πριν από ένα χρόνο και έφτασε μέσα σε αυτό το σύντομο διάστημα να απαριθμεί 25 συντάκτες που ο καθένας γράφει σταθερά ένα ή περισσότερα άρθρα την εβδομάδα. Μάλιστα, πριν λίγες μέρες, το mixgrill μετατράπηκε από μπλογκ σε κανονικό σάιτ (η διεύθυνσή του είναι www.mixgrill.gr). Φυσικά το μεγάλο αυτό βήμα (από μπλογκ σε σάιτ) έγινε με τη σκληρή δουλιά των παιδιών του mixgrill. Το mixgrill σάιτ λοιπόν είναι μια ιστοσελίδα φτιαγμένη ως επί το πλείστον από ερασιτέχνες, που όμως δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από επαγγελματικές μουσικές ιστοσελίδες. Στο mixgrill θα βρείτε λίστες τραγουδιών και δίσκων, κριτικές δίσκων, λίστες με ταινίες και βιβλία, παρουσιάσεις νέων κλιπ, συναυλιακά νέα, οργανωμένο φόρουμ συζητήσεων, ψηφοφορίες και πολλά ακόμα που ούτε εγώ τα ξέρω γιατί είμαι ακόμα "φρέσκος" στην παρέα του mixgrill και ψάχνομαι.

Τι ρόλο θα βαράω εγώ στο mixgrill: Όπως είπα και παραπάνω το mixgrill είναι μία κατά κύριο λόγο μουσική ιστοσελίδα, με αρθρογραφία κυρίως πάνω στην ξένη μουσική σκηνή. Έτσι, εγώ θα παρουσιάζω σταθερά κάθε Δευτέρα ένα άρθρο πάνω στην ελληνική μουσική σκηνή, στη "στήλη" μου που θα έχει τίτλο "Στη στέπα του ελληνικού τραγουδιού".

Όπως καταλαβαίνετε οφείλω, έστω και με κάποια καθυστέρηση, να ευχαριστήσω πάρα πολύ τα παιδιά από το mixgrill - και ιδιαίτερα τον gbal - που με κάλεσαν να συμβάλω στην προσπάθειά τους. Παιδιά σας ευχαριστώ πολύ!

ΥΓ: Μιας και πόσταρα σήμερα να σχολιάσω και το ντέρμπι που πριν λίγο ολοκληρώθηκε στην Τούμπα: μαύρα χάλια!

Αγαπητοί αναγνώστες τα βάσανά σας τελειώνουν διότι φτάνουμε αισίως στο τρίτο και τελευταίο μέρος του μακροσκελούς μου αφιερώματος στην ελληνική δισκογραφία του 2008! Πάμε λοιπόν και στο τελευταίο μέρος, όπου θα μιλήσουμε για τέσσερις ακόμη δίσκους, υπενθυμίζοντας ότι αναφέρονται πάντα με τυχαία και όχι με αξιολογική σειρά.

• "Πέτρινοι κήποι (182)"

Μουσική: Χρήστος Θηβαίος, Γιώργος Ανδρέου, Jeff Buckley
Στίχοι: Χρήστος Θηβαίος, Μάνος Ελευθερίου, Κ.Χ. Μύρης, Γιώργος Ανδρέου, Γιάννης Μαργαρίτης


Ο δίσκος αυτός με μπέρδεψε λίγο. Μέχρι τελευταία στιγμή αμφιταλαντευόμουν για το αν θα έμπαινε στο top 10 ή όχι. Τελικά νομίζω ότι σιγά-σιγά κερδίζει το στοίχημα με το χρόνο και μέρα τη μέρα με πείθει όλο και περισσότερο ότι ήταν από τους κορυφαίους του 2008.

Μετά από 5 χρόνια ο εξαίρετος τραγουδοποιός Χρήστος Θηβαίος δημιουργεί ξανά έναν προσωπικό δίσκο, κεντρικό ερέθισμα του οποίου ήταν η οικολογική καταστροφή που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια τόσο στην Ελλάδα, με τα τραγικά συμβάντα των πυρκαγιών το 2007, όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο. Ο τίτλος "Πέτρινοι κήποι" αναφέρεται στα μικρά καταφύγια στα οποία ζει ο καθένας από μας μέσα στις μεγαλουπόλεις. Ο αριθμός 182, που είναι σε παρένθεση στον τίτλο και στο ομώνυμο τραγούδι, είναι ο αριθμός της διεύθυνσης του σπιτιού του ίδιου του Θηβαίου και δείχνει ότι ο δημιουργός είχε στο μυαλό του αυτό ακριβώς, τους μικρούς πέτρινους κήπους μέσα στους οποίους ζει και δημιουργεί. Ο ίδιος λέει χαρακτηριστικά « Έντεκα καινούργια τραγούδια που έγραψα μέσα στη φωλιά μου, με αγαπημένο υλικό από όλο τον κόσμο. Με μουσικές που ζήλεψα και μουσικές που γέννησα με την ελπίδα να αγγίξουν ότι θαυμάζω... »

Οι "Πέτρινοι κήποι" λοιπόν μοιάζουν με μια ωδή στη φύση και τα στοιχεία της. Για την ακρίβεια, τέσσερα από τα τραγούδια του δίσκου ("Το νερό", "Πέτρινοι κήποι 182", "Εσύ, η πόλη μου" και "Τα δέντρα") έχουν σαφές οικολογικό περιεχόμενο με στίχους που εξυμνούν τα στοιχεία της φύσης αλλά και τις δομές που έχουν χτίσει οι ανθρώπινες κοινωνίες και μέσα στις οποίες ζουν (δηλαδή τις πόλεις) στις οποίες ο Θηβαίος αναφέρεται με ευαισθησία και αγάπη και μάλλον έχει δίκιο. Μήπως ήρθε η ώρα ,πέρα από τη φύση που είναι αυτονόητο, να αγαπήσουμε και τις πόλεις μας;

Αξίζει να ανφερθεί ότι το εναρκτήριο τραγούδι του δίσκου με τίτλο "Το νερό", σε μουσική, στίχους και ερμηνεία του ίδιου του Θηβαίου και τη Μαρία Λούκα στα φωνητικά, έχει επιλεγεί σαν το μουσικό θέμα της καμπάνιας του Δικτύου Μεσόγειος SOS για την ευαισθητοποίηση πάνω στο θέμα της εξοικονόμησης νερού. Το τραγούδι αυτό ξεχωρίζει καθώς αντιμετωπίζει το νερό με την ιερότητα που του πρέπει. "Ο Αξιός, ο Αχελώος και η Κερκίνη /είναι αιχμάλωτοι πολέμου στις τιμές / του χρηματιστηρίου και της βιομηχανίας / και θα ξερνάνε ομολογίες φριχτές" μας λέει ο Θηβαίος. Δεν θέλω να γίνω μάντης κακών, αλλά εκτιμώ ότι σε λίγα χρόνια θα ακούμε αυτό το τραγούδι και θα το αξιολογούμε ως προφητικό. Δυνατοί στίχοι επίσης από το ίδιο τραγούδι είναι και οι εξής: "Είναι στο σύννεφο,είναι μέσα στο πηγάδι / είναι στο χιόνι και στα φρούτα του Μαγιού / είναι στα μάτια,είναι στο ουράνιο τόξο / είναι στον πάγο,στον ατμό του τηγανιού".

Πέρα από τα τραγούδια που αναφέρονται στη φύση, αξίζει να σταθεί κανείς στο υπέροχο "Κανείς δεν έρχεται" που είναι διασκευή του "Forget her" του Jeff Buckley με τους ελληνικούς στίχους να ανήκουν στον Μάνο Ελευθερίου, ο οποίος καταφέρνει να περιγράψει άψογα τη μελαγχολία και τη μοναξιά που νιώθει ο σύγχρονος άνθρωπος ("πάρε τα ηρεμιστικά σου / να λες πως όλα είναι δικά σου/ κι η ευτυχία σου κλεισμένη σε κουτιά"), ενώ ο Χρήστος Θηβαίος μάς δίνει την πιο δυνατή ερμηνεία του δίσκου. Αξιόλογο επίσης και το "λαϊκό'' κομμάτι του album ("Στης αγκαλιάς σου τη φωτιά") στο οποίο συμμετέχει και η Ελένη Τσαλιγοπούλου, όπως επίσης και το αγαπημένο των ραδιοφωνικών σταθμών "Ας χαθείς" .

Ο δίσκος δεν είναι "εύκολος" στα αυτιά. Οι στίχοι του Θηβαίου απαιτούν πολλές και προσεκτικές ακροάσεις για να βγουν στην επιφάνεια τα κρυμμένα νοήματα. Οι μουσικές συνθέσεις και οι ενορχηστρώσεις έχουν έντονα jazz στοιχεία αλλά και άλλα δυτικότροπα . Ο Θηβαίος στέκεται εξαιρετικά από ερμηνευτικής πλευράς ζώντας μοναδικά το κάθε τραγούδι χωρίς να παρασύρεται σε υπερβολές. Το κεντρικό στοιχείο των τραγουδιών είναι η συγκίνηση, η ευαισθησία και η λιτότητα στην ενορχήστρωση. Είναι ένας δίσκος που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ακουστικός και "χαμηλών τόνων", χωρίς να περιέχει κάποιο τραγούδι που να μπορεί να γίνει αυτό που λέμε "σουξέ" (δηλαδή ευρέως γνωστό σε σύντομο διάστημα), αλλά να είναι σαν σύνολο σε υψηλό επίπεδο και να αξίζει να τον έχει κανείς συντροφιά του.

• "100 Κιθάρες - Historia de un amor"

Μουσικά θέματα διασκευασμένα για κιθάρες από τον Βαγγέλη Μπουντούνη.

Το 2004 ο Βαγγέλης Μπουντούνης έδωσε συναυλία στο Ηρώδειο με έργα ερμηνευμένα από ούτε μία, ούτε δύο, αλλά 100 κιθάρες! Εγχείρημα μεγάλο και σημαντικό, το οποίο όμως ηχογραφήθηκε, κυκλοφόρησε σε δίσκο και γνώρισε μεγάλη επιτυχία και με βάση τους εμπορικούς όρους. Η επιτυχία αυτή ώθησε τον Μπουντούνη να επιχειρήσει πέρυσι κάτι παρόμοιο. Οι διαφορές με την έκδοση του 2004 είναι ότι στο "Historia de un amor" του 2008 έχουμε μια ηχογράφηση studio, ότι οι κιθάρες είναι νομίζω λιγότερες από 100 (δεν είναι κι εύκολο να ξαναμαζευτεί ο αριθμός αυτός), ότι πλην του ήχου της κιθάρας που κυριαρχεί υπάρχουν πλέον και βιολί, βιολοντσέλο, κοντραμπάσο και κρουστά και ότι - πέρα από τα ορχηστρικά - υπάρχει πλέον και η φωνή της Ελπινίκης Ζερβού και του Μάριου Φραγκούλη σε κάποια από τα κομμάτια.

Σε αυτόν το δίσκο μιλάμε ξεκάθαρα για κλασσική μουσική. Το ευτύχημα, όμως, είναι ότι το album αυτό δεν αφορά μόνο την "ελίτ" ή τους "κουλτουριάρηδες" ή τους διανοούμενους. Με λίγα λόγια δεν χρειάζεται ο ακροατής του δίσκου αυτού να έχει κάνει 15 χρόνια Ωδείο για να τον εκτιμήσει. Αντιθέτως, έχουμε να κάνουμε με έναν άρτιο δεξιοτέχνη κιθαριστή ο οποίος αναλαμβάνει - και τα καταφέρνει - να παρουσιάσει μία δουλιά πολύ υψηλού καλλιτεχνικού επιπέδου η οποία να είναι ταυτόχρονα απόλυτα προσιτή στον απλό ακροατή. Αυτό αποδεικνύει άλλωστε και η γκάμα των μουσικών θεμάτων που διασκεύασε και παρουσίασε. Συνυπάρχουν θέματα του Μάνου Χατζιδάκι, του Αντόνιο Βιβάλντι, του Σούμπερτ, αλλά και παραδοσιακά από όλον τον κόσμο όπως ο δικός μας "Ζωναράδικος" της Θράκης, παραδοσιακά από την Ιρλανδία, την Ανδαλουσία κ.ά. Υπάρχουν επίσης τέσσερις συνθέσεις του ίδιου του Β. Μπουντούνη.

Με δυο λόγια: Καλή μουσική!

• Κορίτσι για σπίτι

Μουσική / Στίχοι : Μάρω Μαρκέλλου



Θυμάμαι ένα απόγευμα, πριν 1-1,5 μήνα περίπου, ήμουν κρεβατωμένος (εξαιτίας της εγχείρησης) και άκουγα την εκπομπή του Οδυσσέα Ιωάννου στον "Μελωδία". Την προσοχή μου τράβηξε ο προλογισμός του σε ένα τραγούδι. "Νέα τραγουδοποιός, μας την σύστησε ο Δεληβοριάς πέρυσι, για δώστε λίγη προσοχή" είπε ο Ιωάννου και ακολούθησε το "Ε δεν ήταν και τίποτα". Λίγες μέρες μετά έμαθα ότι αυτή η νέα τραγουδοποιός λέγεται Μάρω Μαρκέλλου, είναι συνομήλική μου (στα 23), συμφοιτήτρια κι αυτή κατά κάποιον τρόπο (α ρε Νομικάραααα!) και ότι οι εμφανίσεις της στο πλάι του Δεληβοριά τον χειμώνα του 2007 είχαν προκαλέσει αίσθηση. Βέβαια, οι λίγο πιο προσεκτικοί από εσάς, θα την είχατε δει ίσως στην τηλεόραση αφού συμμετείχε στο σίριαλ "Υπέροχα πλάσματα" (αγνοώ πότε και πού προβαλόταν).

Αυτή είναι λοιπόν η Μάρω Μαρκέλλου. Μια κοπέλα σαν εμάς, τους (συν-πλην) 20άρηδες. Και σαν τέτοια κοπέλα του σήμερα γράφει τα τραγούδια της. Οι στίχοι της είναι αφηγήσεις μικρών ιστοριών με αρκετό χιούμορ ("Όταν η Όλιβ θα γίνει χοντρή / και του Sport Billy αδειάσει το βαλιτσάκι / η γιαγιά Duck όταν πέσει νεκρή / και γίνει ο Ποπάι αλλεργικός στο σπανάκι"), με (αυτο)σαρκασμό ("Όταν μεγαλώσω θέλω, θέλω να γίνω ματς στο μουντιάλ και να φοράω καπέλο / να λέω γαλλιστί pas mal καθώς θα παίζω τσέλο"), με αμεσότητα και ελεύθερη γλώσσα. Πολλοί την χαρακτηρίζουν ήδη θυληκό Δεληβοριά. Δεν έχουν και πολύ άδικο καθώς είναι σαφώς επηρεασμένη από το στυλ του ΦοιΔελ. Ωστόσο, η Μαρκέλλου είναι ξεκάθαρα πιο "σύγχρονη", πιο εξελιγμένη θα μπορούσε να πει κανείς. Η ταμπέλα "θυληκός Δεληβοριάς" θα πρέπει να ξεκολλήσει γιατί μόνο κακό μπορεί να της κάνει, αν και νομίζω ότι ήδη με τον πρώτο της αυτό δίσκο ξεπερνά κάθε παγίδα μιμιτισμού. Έχει το δικό της προσωπικό στυλ το οποίο και με οδήγησε στο να συμπεριλάβω το δίσκο της στο top 10 μου.

Για τις ερμηνείες της θα δανειστώ τη λέξη που χρησιμοποίσαν πολλοί για να την περιγράψουν: ανεπιτήδευτες. Θα προσθέσω και μουσικά σωστές. Όμορφη και εκφραστική φωνή. Οι συνθέσεις της έχουν πολλά στοιχεία από το ποπ αλλά και άλλα είδη, ενώ δείχνει ικανή να συνθέσει υπέροχες κιθαριστικές μπαλάντες. Ο δίσκος "Κορίτσι για σπίτι" είναι πολύ μακριά από το να χαρακτηριστεί "εξαιρετικός" ή ολοκληρωμένος, αλλά είναι μόλις ο πρώτος της και - αν σκεφτεί κανείς την ηλικία της - είναι εξαιρετικά ελπιδοφόρο δείγμα. Ακούστε τον και παρακολουθήστε την πορεία αυτής της τραγουδοποιού από εδώ και πέρα.

Πάρτε μια γεύση: "H ομορφιά του θέλω"

• "Σ' ένα μεγάλο αύριο"

Μουσική / Στίχοι: Ενδελέχεια



Ένα από τα ελάχιστα ελληνικά ροκ συγκροτήματα της δεκαετίας του '90 που αντέχει στο χρόνο και συνεχίζει να μας προσφέρει αξιόλογους δίσκους και ζωντανές εμφανίσεις. Σε μια εποχή που το ελληνικό ροκ μοιάζει από αδύναμο έως ανύπαρκτο, οι "Ενδελέχεια" συνεχίζουν ακάθεκτοι την πορεία τους στο χώρο με τον 10ο δίσκο τους με τίτλο "Σ'ενα μεγάλο αύριο", πειραματιζόμενοι μάλιστα με ήχους στους οποίους δεν μας είχαν συνηθίσει. Το αν τα μουσικά τους αυτά ανοίγματα είναι κίνηση επιβίωσης σε ένα θολό τοπίο για όσους επιμένουν στο ροκ ή αν είναι γνήσιες καλλιτεχνικές ανησυχίες θα το δείξει ο χρόνος.

Στο δίσκο αυτό ξεχωρίζουν το λαϊκότροπο (!) "Υστερόγραφο" με την υπέροχη μελωδία , τους όμορφους στίχους του Δ. Μητσοτάκη και την εκπληκτική ερμηνεία της Μάρθας Φριντζήλα. Αξιόλογα επίσης τα "Κάτι τους δένει", "Αξίζει τον κόπο" και "Σ'ενα μεγάλο αύριο".

Οι στίχοι στέκονται πάντα στο καλό επίπεδο του συγκροτήματος, ωστόσο αυτή η ελαφρά στροφή τους προς νέα - γι'αυτούς - είδη μουσικής κρύβει παγίδες. Πάντως, έχοντας ουσιαστικά περάσει την εφηβεία μου με τα τραγούδια αυτού του συγκροτήματος, δεν άντεξα να μην συμπεριλάβω τον δίσκο τους στο top 10 μου, εκτοπίζοντας από αυτό την τελευταία στιγμή το "πρώτο άλμπουμ" του πρωτοεμφανιζόμενου Δημήτρη Αρναούτη. Το ότι οι "Ενδελέχεια'' δηλώνουν ακόμη παρόν με αξιοπρεπείς δουλιές είναι - αν μη, τι άλλο - παρήγορο...

Στο Μέρος α μιλήσαμε για 3 δίσκους. Το "Μέχρι το τέλος" με τη Νατάσσα Μποφίλιου, το "Στη διαπασών" με τον Δημήτρη Μητροπάνο και το "Και τα μάτια κι η καρδιά" με την Ελευθερία Αρβανιτάκη. Πάμε τώρα στο μέρος β (υπενθυμίζω ότι οι δίσκοι αναφέρονται με τυχαία σειρά και όχι με αξιολογική):

Ο πιο πολυσυζητημένος δίσκος του 2008. Η πολυαναμενόμενη σύμπραξη του "πατέρα" των τραγουδοποιών (Σαββόπουλος) και του πιο αξιόλογου τραγουδοποιού των τελευταίων ετών (Θ. Παπακωνσταντίνου) αφήνει το στίγμα της στην ελληνική δισκογραφία με τον δίσκο "Ο Σαμάνος". Κι επειδή ο δίσκος αυτός είναι πολυσυζητημένος θα είμαι λίγο πιο αναλυτικός στην παρουσίασή του σε σχέση με τους υπόλοιπους.



Πολλοί από τους φανατικούς οπαδούς του Θανάση Παπακωνσταντίνου έσπευσαν στο άκουσμα και μόνο της συνεργασίας με τον Σαββόπουλο να αποδοκιμάσουν. "Τι δουλιά έχει με τον Σαββόπουλο", "ξεπουλήθηκε ο Θανάσης", "πού κολλάνε αυτοί οι δύο" είναι μερικές μόνο από τις φράσεις που μπορεί να ακούσει ή να διαβάσει κανεις από τους - ουκ ολίγους - πιστούς ακόλουθους του Λαρισαίου δημιουργού. Προσωπικά ανήκω στους μεγάλους θαυμαστές του Παπακωνσταντίνου αλλά σε καμία περίπτωση στους φανατικούς. Ομολογώ ότι κι εγώ αρχικά ξαφνιάστηκα κάπως όταν έμαθα για τη συνεργασία. Η αλήθεια είναι ότι πολλοί από εμάς τους νεότερους έχουμε μια άσχημη εντύπωση για τον Σαββόπουλο κυρίως λόγω της κοινωνικής και πολιτικής του παρουσίας (Καλομοίρα, φιέστες στο Σύνταγμα κάθε Πρωτοχρονιά, περίεργα συντηρητικές θέσεις πάνω σε κοινωνικά θέματα κ.ά.). Η εντύπωσή μας αυτή για το "πολιτικό ον" Σαββόπουλος ξεφεύγει μερικές φορές και διαχέεται και στην καλλιτεχνική υπόσταση του "Νιόνιου". Ωστόσο, μετά το προσεκτικό άκουσμα του δίσκου διαλύθηκαν όλες οι επιφυλάξεις που είχα αρχικά.

Στο δίσκο αυτό συνδυάζονται αρμονικά ο ποιητικός λόγος και οι υψηλού επιπέδου μουσικές εμπνεύσεις του Θ. Παπακωνσταντίνου με τις αληθινές και άμεσες ερμηνείες του Σαββόπουλου. Αξίζει να σημειωθει ότι είναι η πρώτη φορά που ο Σαββόπουλος δέχτηκε να είναι ο κεντρικός ερμηνευτής σε δίσκο όπου η μουσική και οι στίχοι δεν είναι δικές του δημιουργίες! Νομίζω, όμως, ότι αυτό που ξεχωρίζει σαφώς στον δίσκο και του δίνει το κάτι παραπάνω είναι οι εξαιρετικές ενορχηστρώσεις (με τη Βάσω Δημητρίου να έχει μεγάλη συμβολή) και η εκπληκτική σύνθεση των μουσικών. Μουσικοί με διεθνή εμβέλεια όπως η Βάσω Δημητρίου, ο Γιώτης Κιουρτσόγλου, ο Satnam Ragmotra, ο Jimmy Mahlis, ο Σωκράτης Σινόπουλος κ.ά. αφήνουν το δικό τους στίγμα στο "Σαμάνο".



Το ερέθισμα που οδήγησε τον Θ. Παπακωνσταντίνου στη δημιουργία του "Σαμάνου" ήταν η παραπάνω φωτογραφία, που δείχνει τον (Μεξικάνο, αν δεν κάνω λάθος) αγωνιστή Φορτίνο Σαμάνο να καπνίζει το τελευταίο του τσιγάρο λίγο πριν εκτελεστεί. "Ο Φορτίνο Σαμάνο καπνίζει και σκέφτεται /«Είμ' ό,τι δεν έζησα. Είμαι η βροχή που θα 'ρθει... ", "(...) Ο στρατιώτης με τ' όπλο σημαδεύει και σκέφτεται / «Με μια κίνηση απλή θα του κλέψω ό,τι έχει ζήσει / Είμαι ένας μικρός θεός, είμ' ένα στοιχειό(...)", "(...)Το τελευταίο τσιγάρο κι εκείνο σκέφτεται / «Θα γίνω γέλιο να κρυφτώ σε παιδιά που ξεφαντώνουν / Ο καιρός θα χάνεται, ώσπου κάποιο απ' αυτά / θα φωνάξει liberta! Kι όπως θα κοιτάει τις κάννες / θα βρεθώ στα χείλη του σαν τσιγάρο ξανά»". Αυτά διηγείται ο Παπακωνσταντίνου με τον μοναδικό του (στιχουργικά) τρόπο μέσα από το τρίτο κατά σειρά τραγούδι του δίσκου που φέρει και το όνομα του ίδιου του Φορτίνο Σαμάνο. Ο Σαββόπουλος ερμηνεύει εξαιρετικά το τραγούδι με τον Παπακωνσταντίνου να κρατά το ρόλο του (ραδιοφωνικού;) αφηγητή. Το τραγούδι έχει έντονο λάτιν χαρακτήρα με εξαιρετικές κιθάρες από τη Βάσω Δημητρίου και μια ομορφότατη ατμόσφαιρα που παραπέμπει στα μέρη στα οποία αναφέρεται (Κεντρική και Νότια Αμερική). Θα μπορούσε να πει κανείς ότι το τραγούδι αυτό αποτελεί μία ενότητα του δίσκου μαζί με το "Ραμόν", το οποίο αναφέρεται εμμέσως σε έναν άλλο Λατινοαμερικάνο αγωνιστή, τον Τσε Γκεβάρα. Ο "Ραμόν" ανοίγει με τον Αριστοτέλη Παπακωνσταντίνου να τραγουδά το παραδοσιακό "Γκαντάρας" της Ελασσόνας, σε ένα ακόμη από τα συνηθισμένα μουσικά "παντρέματα" του Παπακωνσταντίνου με βάση την δημοτική μας παράδοση. Τόσο ο "Φορτίνο Σαμάνο", όσο και ο Ραμόν είναι χαμηλών τόνων τραγούδια με εξαιρετικά ευαίσθητο και σαφώς πολιτικό στίχο υπό το αιθέριο πρίσμα του Παπακωνσταντίνου που πάντα ισορροπεί ανάμεσα στο πραγματικό και το φαντασιακό. Προσωπικά θεωρώ τα 2 αυτά τραγούδια τις πιο συγκινητικές στιγμές του δίσκου.



Μία άλλη ενότητα του δίσκου συναποτελούν το εναρκτήριο "Ασπρομόντε" και το 11ο κατά σειρά "Attinse" που είναι αποτελέσματα ενός ταξιδιού του Παπακωνσταντίνου στα ελληνόφωνα χωριά της Κάτω Ιταλίας. Το "Ασπρομόντε" είναι ένα δυναμικό κομμάτι με έντονα κρουστά, ωραίο ρυθμό που σε παρασέρνει, φωνητικά που θυμίζουν Κάτω Ιταλία και μια ερμηνεία γεμάτη κέφι από τον "Νιόνιο". Από τα υπόλοιπα κομμάτια αξίζει να σταθεί κανείς στο μοναδικό καθαρά λαϊκό του δίσκου με τίτλο "Ζεϊμπέκικο της Κυριακής" με ενορχηστρωτή τον Νίκο Κυπουργό που έντυσε επιτυχώς το κομμάτι με πνευστά. Ένα υπέροχο κομμάτι που κουβαλά πάνω του τη λαϊκή μας παράδοση και έχει εξαιρετικούς στίχους. Πρέπει επίσης να αναφερθούν το "Αυτό", ένα τραγούδι που μαστόρευε επί τουλάχιστον 2 χρόνια ο Παπακωνσταντίνου παρουσιάζοντάς το σε συναυλίες χωρίς να είναι δισκογραφημένο. Πρόκειται για ένα κομμάτι που οι δύο δημιουργοί μοιράζονται ερμηνευτικά και το οποίο δημιουργεί υπέροχες εικόνες. Ο σύντομος (ενός λεπτού!) "Μεθυστής" με τη συμμετοχή του Γιάννη Χαρούλη δίνει μια αίσθηση από "Αχαρνείς", όπως σωστά έχει σχολιαστεί. Στο δίσκο περιέχονται επίσης οι επανεκτελέσεις 2 παλαιότερων τραγουδιών του Παπακωνσταντίνου και συγκεκριμένα τα "Ορυχεία" και η "Σάρα". Αμφότερα έχουν ένα χρώμα διαφορετικό από τις αρχικές τους εκτελέσεις με τις ενορχηστρώσεις να διακαιολογούν και να δικαιώνουν την επανεκτέλεσή τους.

Συνολικά, για το δίσκο αυτό που κλείνει έναν χρόνο περίπου στη δημοσιότητα (ναι μεν κυκλοφόρησε τον Ιούλη του 2008, αλλά ήδη από τον Γενάρη τα τραγούδια παρουσιάζονταν ζωντανά σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη απο τους 2 δημιουργούς) πρέπει να τονιστεί ότι δικαιώνει απόλυτα τη σύμπραξη των δύο τραγουδοποιών. Μπορεί να μην φέρνει νέα πράγματα στο προσκήνιο, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Είναι ένας δίσκος με ποιότητα στις μουσικές και τον ήχο και με την καθιερωμένη δύναμη και ευαισθησία στους στίχους του Παπακωνσταντίνου. Τον προτείνω ανεπιφύλακτα αρκεί ο ακροατής να έχει την υπομονή να τον ακούσει παραπάνω από μία φορές. Γιατί αν μείνει στο πρώτο άκουσμα δεν θα μείνει ενθουσιασμένος (μιλάω από προσωπική πείρα...).

Πάρτε μια γεύση: "Ασπρομόντε" , "Ζεϊμπέκικο της Κυριακής" , "Φορτίνο Σαμάνο"

• "Το 10" (Ορχηστρικός)

Ορχηστρικά μουσικά θέματα της Ελένης Καραϊνδρου φτιαγμένα για την τηλεοπτική σειρά "Το 10" που ήταν βασισμένη σε έργο του Μ. Καραγάτση.

Γι' αυτόν τον δίσκο τι μπορώ να πω; Ό,τι και να πω θα είναι λίγο! Με δυο λόγια: η μαγεία της μουσικής! Κι επειδή μιλάμε για την κορυφαία, ίσως, ελληνίδα συνθέτη: η μαγεία της ελληνικής μουσικής. Οι συνθέσεις της Καραϊνδρου καταφέρνουν να συγκινήσουν. Μεταφέρουν στον ακροατή την ατμόσφαιρα της μεταπολεμικής Ελλάδας. Προκαλούν έντονα συναισθήματα νοσταλγίας (ακόμη και αν δεν έχεις ζήσει σε αυτήν την εποχή), αθωότητας αλλά και πόνου, θλίψης, μελαγχολίας. Τα χρώματα της ελληνικής μουσικής απλώνονται στις συνθέσεις της Καραϊνδρου, οι οποίες είναι στην ουσία ένα μουσικό ταξίδι στην μεταπολεμική ελληνική ιστορία. Η Καραϊνδρου συνέθεσε 10 διαφορετικά μουσικά θέματα (τανγκό, βαλς, χασάπικο, ταξίμι, "ρομάνς" για βιολί και άρπα) που μαζί με τις παραλλαγές τους έφτασαν τα 37 μουσικά θέματα. Το μπουζούκι ("χωρίς το οποίο δεν νοείται μεταπολεμική Ελλάδα", όπως χαρακτηριστικά λέει η Καραϊνδρου) αφηγείται με έναν τρόπο αφαιρετικό συνυπάρχοντας με άρπα, πιάνο, βιολί, ακορντεόν, όμποε κ.ά.

Πολλά είπα. Αυτός ο δίσκος είναι σκέτη μαγεία!

Στο μπουζούκι ο Σπύρος Γκούμας.

• "Cafe de l' art - Passion" (vol VI)

Νότης Μαυρουδής - Παναγιώτης Μάργαρης


Γνωστά μουσικά θέματα διασκευασμένα για δύο κιθάρες από τον Νότη Μαυρουδή και τον Παναγιώτη Μάργαρη.

Το "Cafe de l 'art" είναι η ονομασία μίας σειράς δίσκων που ξεκίνησαν να δημιουργούν ο Νότης Μαυρουδής και ο μαθητής του Παναγιώτης Μάργαρης το 1999. Η φετινή έκδοση με τίτλο "Passion" ήταν η έκτη κατά σειρά.

Έχω τεράστια αδυναμία στον ήχο της κιθάρας και ειδικά σε έργα που παίζονται με δύο κιθάρες (να φανταστείται, ο δίσκος "Ένα" του Σωκράτη Μάλαμα που για πολλούς είναι σκοτεινός και βαρετός εμένα με ενθουσιάζει ακριβώς επειδή βασίζεται σε 2 κιθάρες!). Δεν θα μπορούσα λοιπόν να παραλείψω από το top 10 μου έναν δίσκο που δημιουργήθηκε από έναν κορυφαίο Έλληνα κιθαριστή, τον Νότη Μαυρουδή, ο οποίος επέλεξε αγαπημένα μουσικά θέματα, τα διασκεύασε και τα ερμήνευσε με δύο κιθάρες, μαζί με τον Παναγιώτη Μάργαρη. Σε αυτήν την έκδοση μάλιστα καταπιάνεται με θέματα από την ξένη δισκογραφία όπως τα Luna Rossa, Besame mucho, Libertango, Sodade κ.ά. αποδεικνύοντας πως η μουσική δεν έχει σύνορα. Στο δίσκο, πέρα από τα διασκευασμένα ορχηστικά, υπάρχουν και τρία τραγούδια ερμηνευμένα από τον Χρήστο Θηβαίο (στο "Corsica" του Πιέτρο Γκουελφούτσι), τη Σόνια Θεοδωρίδου (στο "Youkali" του Κουρτ Βάιλ), και τον Νίκο Αλιάγα (στο "Ne me quitte pas" του Ζακ Μπρελ)

Επειδή μου αρέσουν οι απολογισμοί και οι αναδρομές - και ειδικά σε ό,τι αφορά τη μουσική, τον κινηματογράφο, το ποδόσφαιρο κτλ - αποφάσισα να σταχυολογήσω κάποιους από τους ελληνικούς δίσκους που εκδόθηκαν μέσα στο 2008 και τράβηξαν την προσοχή μου. Από την άλλη, οι θεσμοί "best of" ή "top 10" δεν είναι και εντελώς του γούστου μου, αν και αναγνωρίζω ότι πολλές φορές αποδεικνύονται χρήσιμοι. Γι' αυτό λοιπόν διευκρινίζω ότι σε αυτό εδώ το "μάζεμα" θα διαβάσετε εντελώς υποκειμενικές παρουσιάσεις των - με βάση τα δικά μου γούστα - πιο αξιόλογων δίσκων του 2008. Πάμε λοιπόν (οι δίσκοι αναφέρονται με τυχαία σειρά και όχι με αξιολογική):

• "Μέχρι το τέλος"

Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης
Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος
Ερμηνεία: Νατάσσα Μποφίλιου

Η χειμερινή μουσική σεζόν ξεκινά και οι πολλές πλέον (ευτυχώς) μουσικές σκηνές της Αθήνας αρχίζουν να διαμορφώνουν το πρόγραμμά τους. Πολλές επανεμφανίσεις καλλιτεχνών φέτος βρε παιδί μου, τι γίνεται; Ας τα δούμε με τη σειρά.

Κατά πρώτον. Να ευχηθούμε ολόψυχα σαν uzuburu-buru ένα τεράστιο "σιδερένιος" στον μεγάλο Δημήτρη Μητροπάνο που φέτος επανεμφανίζεται μετά από περίπου 2 χρόνια αποχής λόγω προβλημάτων υγείας.

Η αρχή για την επιστροφή του έγινε πριν λίγες μέρες στη συναυλία του "ΣΚΑΪ" για το περιβάλλον στο Καλλιμάρμαρο. Βγήκε στη σκηνή και έγινε πραγματικά Ο ΧΑΜΟΣ, ενώ έριξε και τη βόλτα του όταν έλεγε τη "Ρόζα" υπό ολοκληρωτική αποθέωση και με τον Θάνο Μικρούτσικο να του χτυπάει παλαμάκια γονατιστός.

Χτες επιβεβαιώθηκε η επιστροφή του, αφού ήταν ο μεγάλος καλεσμένος-έκπληξη στην εκπομπή του Λάκη Λαζόπουλου. Με φωνή εντελώς ανεπηρέαστη από τα όποια προβλήματα υγείας και τα χρόνια, είπε αρκετά τραγούδια, με το κοινό να παραμένει όρθιο για πάνω από μισή ώρα ενθαρρύνοντάς τον. Ο Λαζόπουλος μάλιστα είπε ότι ο Μητροπάνος θα εμφανίζεται από τις 23 Οκτώβρη στο "Κέντρο Αθηνών "(Πειραιώς 142 και Π.Ράλλη). Μαζί του θα είναι ο Μανώλης Λιδάκης ,ο Μπάμπης Στόκας και η Ελεωνόρα Ζουγανέλη.

Με το καλό!



Κατά δεύτερον. Είχαμε πει εδώ για την επανεμφάνιση του Γιάννη Μηλιώκα μετά από 10 ολόκληρα χρόνια. Φέτος θα εμφανίζεται στο "Ζυγό" στην Πλάκα (από 24/10) μαζί με τον Λουκιανό Κηλαηδόνη, τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, τον Δημήτρη Σταρόβα, τον Κώστα Μακεδόνα (επανεμφάνιση κι αυτός μετά το ατύχημα) και τον νεαρό ταλαντούχο Αλκιβιάδη Κωνσταντόπουλο. (Πολλά ονόματα πάντως, θα προτιμούσα Κηλαηδόνη-Μηλιώκα μόνο και οι άλλοι όλοι μαζί αλλού)

Εκτός από τις εμφανίσεις του ο Μηλιώκας ετοιμάζει και νέα πράγματα σε ό,τι αφορά τη δισκογραφία. Χτες στο "Αλ Τσαντίρι" ο Μητροπάνος είπε ένα ζεϊμπέκικο, από τον καινούριο δίσκο που ετοιμάζει, με τίτλο "Εκδρομή" σε μουσική και στίχους του Γιάννη Μηλιώκα.(Ακούστε το τραγούδι εδώ στο τέλος του βίντεο). Δισκογραφική συνεργασία με Μητροπάνο λοιπόν ο Μηλιώκας...Χμμμ...Ενδιαφέρον.

Δείτε επίσης εδώ, τι έκανε ο θεόμουρλος ο Μηλιώκας στη συναυλία του την περασμένη Πέμπτη στου Παπάγου. Κάθεται και τραγουδάει υπό καταρρακτώδη βροχή χωρίς μικρόφωνο, χωρίς τίποτα. Απίστευτος!




Κατά τρίτον. Στην "Ακτή Πειραιώς" από 16/10 συνεχίζει το περσινό τρελό σχήμα με μερικές αλλαγούλες. Φέτος το μενού έχει Βασίλη Παπακωνσταντίνου, Γιάννη Ζουγανέλη, Σάκη Μπουλά, Χρήστο Θηβαίο και Σωτήρη Καλυβάτση(!) (είπαμε φέτος είναι "της επανεμφανίσεως"). Διαβάστε το δελτίο τύπου της παράστασης εδώ

Ο Καλυβάτσης είναι λίγο ξέμπαρκος είναι η αλήθεια, αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Δεν είμαι σίγουρος αν θα καταφέρει να βγάλει γέλιο σε μία τέτοιου είδους μουσική παράσταση. Πάντως φαίνεται ότι η παρουσία του στο σχήμα συνδέεται με τη φήμη ότι από Γενάρη θα παρουσιάζει σατιρική εκπομπή στο ΜΕΓΚΑ μαζί με τον Μπουλά.Ίδωμεν...

Γενικά το σχήμα Παπακωνσταντίνου-Ζουγανέλης-Μπουλάς είναι δοκιμασμένο εδώ και πάνω από 20 χρόνια. Πολύ γέλιο και ωραίες επιλογές τραγουδιών. Ένα είδος μουσικής παράστασης με χαβαλέ.


YΓ: Πάλι "Αθηνόραμα" το κανα το blog, αλλά αυτά τα νέα ήθελα να τα μοιραστώ...