0

Calendar 2

It’s quite strange as a feeling, not to write for long. All this time, I gathered so many experiences living my recent adventure, that now I face the problem, what to write first and what later. It’s so common for me, to keep in such a mess my mind, not to be able to keep my thoughts in order. Scenes, moments and images are tangled so hard, that is impossible to organize them. Scenes from here and there, from Korea to Egypt, from Japan to the west coast of Africa and towards back again. Five months at sea, with only ten days of them, reaching land and even though, I am full of images. From the deep blue sea to the sky’s light blue, this world is so amazing. It hides its beauty in every corner, till somebody finally decides to discover it. Then, you lay your hands and you grasp the most amazing of god’s creations.

It’s almost midnight local hour, sailing in the Indian Ocean. The weather is rough, showing us some of its power. The last ten days, it’s just like that. Our cargo is slashing hard in the tanks, making really scary sounds and gives us the feeling of an earthquake. Even though I have been informed for such unexpected events, it was and still is hard every such time. Although we changed our course and our speed, so to have the weather from the front side, and be part of the swell’s frequency, we still have some problems in that but we work on it. The officers and the crew have told me plenty of life stories, in similar conditions or worst and that makes it creepier.

What to say about all these people. Each and every one of them is so special. They look like puzzle pieces which you have to put them wised on the table, so to see the big picture. The big issue is to have a vessel that is working, with people onboard that feel like part of a team. But like as on the puzzles, some pieces cannot connect with others and others are very tricky and can connect with more, explaining why you can face some kid’s style conflicts and some strong friendship. Greeks, Egyptians, Ukrainians, Spanish and Philippine, are the nationalities of these great people. Each one is carrying his own tradition, way of life and mentality, making this combination an amazing enterprise.

People sign on and off every now and then, following their rotation and their needs but in the end of the day, the vessel is going closer and closer to the next destination. I saw different kind of personnel’s changes, from captain to an ordinary seaman, coming from different nationalities and for different disembarkation reasons. Every time is different and a new piece is coming to replace the previous puzzle piece. Some times that change is more successful than others, bringing more happiness among the on board personnel, some others no. Even then, the puzzle is so unique that can absorb any great differences so to keep always the mood above some certain limits.

Therefore, during the Saturday’s party, you could see some watching copied entertainment TV shows or some others singing, joining their day off. Each one has his unique way of having fun in such limited conditions. Of course, working on an iron giant like this one, is far better than few decades ago, provided by few entertainment equipment and devices, trying to make our life better and more joyful.

Few years ago, when I worked for this company as a trainee in the new buildings department, I was checking drawings, charts and specifications, making comments and changes, without being able to understand their effect. I could only see some changes in lines, in shapes or in dimensions, all plotted on piece of paper, but nothing more. So just try to place yourself in my shoes, when I first saw the vessel in Korea. A three hundred meters long and more than forty meters tall iron giant, without mentioning the eleven meters draught; a super structure that I entrusted to carry my life for these months.

These months that passed quicker than an eye blink, gave me plenty and different kind of experiences. From the tour around the engine, to the extra measures for the pirate zone, from the inspection of the lowest passage of the vessel (duck kill), between the hull and the bottom of the tanks, till the separation of the garbage before putting them in the incinerator, each and every place on the vessel, made me more familiar with the engineering staffs I been studying these years, made me more aware about the everyday dangers the seamen face, brought me closer to what my father was facing the years he was working in this industry.

It’s quite rough as a profession that’s why I totally respect the seamen. It’s very hard for us to understand them, to be in their shoes. Leaving back the people they love, the comfort of their house and every social activity and join a mega structure, travelling around the globe in its endless voyage. As for the possibility to hang out during port, well, this happens once per month and in combination with many different factors, including not having a watch. Furthermore, it’s the feeling you have that you are on board a possible bomb. It’s quite amazing by its self as a number if you could only think that the impact of a potential explosion is six times bigger than the one of a nuclear bomb. Scary e!?

Well, the scariest think is to keep controlled your mind and your emotions. For this time of period you are on board a vessel, you have to act only professionally in any occasion, kind of impossible for people like me. But I think I made it up well these months. From time to time, I was thinking my family, those that I left behind and those that passed away. I was thinking my friends, the ones who often remember me and those they don’t. Different kind of moments and events were showing up from time to time as a logical consequence, while I was looking pictures and videos from different places.

A great escape from the vessel’s reality is when you have free time and you play a list of songs you have connected with places and moments. I had plenty of such moments. I used to close my eyes and let my mind travel away. I was dreaming the things I could do after that, the things I have done I have regretted, those that I was in love and those I was in great anger. It was like a minds drug, to bring in my mind’s surface, moments I spent with good friends, the games with my dog, even the fights with my brother when we were kids.

But all the adventures after making their circle, they come again in the same moment, the start. It’s that great time when you have to start a new circle, completing the previous one and start drawing the line of the new one. Now, I have to leave behind the good and the bad moments and change the chart on my life’s voyage; I am sailing directly to the unknown again. Till the end of my next adventure, I wish to each and every one of you, to go for your dreams, to chase them as much as you can and never to quit, even the odds are against you.
Cheers my friends!!!

Ksidias Yiannis



0

Calendar 1

Τετάρτη 16 Μαρτίου, 20:23 (UTC)

Πριν λίγο ξύπνησα, γιατί ο Μαχμούτ, ο συγκάτοικός μου, άναψε το φως και σηκώθηκε για να διαβάσει. Εδώ που είμαστε τώρα είναι εννιά ώρες μπροστά από την διεθνή ώρα. Ήμασταν στην Σεούλ της Κορέας και τώρα πηγαίνουμε στην Σιγκαπούρη, για να πάρουμε πετρέλαιο για την μηχανή και μετά πάμε κάπου στην Νιγηρία, δεν θυμάμαι. Τόσες πληροφορίες και ονόματα, που να τα συγκρατήσω.

Όλα ξεκίνησαν πριν μπω φαντάρος, ένα χρόνο πριν, όταν η μητέρα μου με παρότρυνε να βγάλω ναυτικό φυλλάδιο. Δεν μπορώ να την καταλάβω. Μεγάλωσε με τον πατέρα της να λείπει σχεδόν πάντα, καλοκαίρια και γιορτές. Πολλές φορές έπαιρνε και την γυναίκα του μαζί και εκείνες έμεναν με την γιαγιά τους. Μου είχε πει πως δεν τις άρεσε και πως της κακοφαίνονταν. Δεν ξέρω. Έπειτα ο μπαμπάς μου, ναυτικός και αυτός, έφυγε στην θάλασσα. Τότε έλεγε : «Φοβόμουν πως κάποια μέρα θα γυρίσει μόνο η βαλίτσα, χωρίς τον Γιώργο.» αλλά μετά, τα ξέχασε όλα και με έσπρωξε προς το επάγγελμα που την έχει οδηγήσει εδώ.
Μετά από πολύ καιρό γρίνιας και καυγάδων, ξεκίνησα να παρακολουθήσω τα σεμινάρια στην σχολή του Ασπροπύργου. Εκεί συνάντησα «κάθε καρυδιάς καρύδι». Ήταν ένας παππούς, μου διαφεύγει το όνομά του που δούλευε στην Σύρο, σε ένα καρνάγιο με ξύλινες βάρκες. Ήθελε τα χαρτιά για να μπορέσει να πάει σε ψαρόβαρκα για κάποια παραπάνω χρήματα. Θα έκανε και μετά μαθήματα, για να μπορέσει να πάρει το χαρτί για το τιμόνι. Εκεί ήταν και ο γιος ενός εφοπλιστή. Δεν τα έπαιρνε τα γράμματα. Δεν ήθελε να ασχοληθεί. Ακριβό αυτοκίνητο, σκάφος, μπουζούκια… Μαζί του ερχόμουν τα πρωινά. Πήγαινα έξω απ’ το σκάφος που έμενε και πότε πηγαίναμε με το δικό μου, πότε με το δικό του αμάξι.

Θυμάμαι μια κοπελιά, γύρω στα 30. Μητέρα, δούλευε στα ποστάλια, για να θρέψει το παιδί της μιας και χωρισμένη. Μαγκάκι, δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί της. Θα είχε περάσει πολλά. Ήταν και ένα άλλο παλικαράκι, αλουμινάς, μαγκάκι και αυτός. «Δεν βγάνει πια το μεροκάματο και έχω τα γραμμάτια του αμαξιού.» έλεγε, καθώς κάθε ένας μας ‘‘έβρισκε από μια δικαιολογία’’ για την επιλογή του αυτή. Ήταν και μια Κρητικιά, αυτή κι αν δεν έπαιρνε τα γράμματα. Τριάντα χρονών, την έστειλε η οικογένειά της στην σχολή, μιας και δεν έβγαζε τα έξοδά της. Δούλευε στα χωράφια, στις ελιές. Αλλά πήγαινε καιρός από το τελευταίο μεροκάματο, δεν είχε πάει καλά και η χρονιά…

Κάπως έτσι λοιπόν, ξεκίνησε αυτό το ταξίδι. Ήθελα να φύγω μακριά, από το σπίτι, από την καθημερινότητα, από όλα, από εμένα. Τελείωσα από φαντάρος και μετά τι; Το χαρτί από την σχολή δεν το έχω ακόμη. Λίγο στην πλάκα, λίγο στον χαβαλέ, βρήκα εταιρεία και να, δεκατέσσερις Μαρτίου, ταξιδεύω για Σεούλ, με άλλα δυο άτομα, δόκιμους μηχανής για να μπούμε στον «Αετό του Νείλου». Καινούργιο πλοίο, ούτε πέντε χρονών, που μοιάζει με μόλις να βγήκε από το ναυπηγείο. Μετά από ένα πολύωρο ταξίδι με το αεροπλάνο, πολύ γέλιο, πειράγματα με τις αεροσυνοδούς και παρατηρήσεις από τους άλλους επιβάτες, φτάσαμε Κορέα, όπου και μας υποδέχτηκε ο ατζέντης της εταιρείας.

Μετά από λίγη ώρα, ήρθαμε στο πλοίο. Μου φαινόταν σαν ψέμα. Ανεβήκαμε και μας είπαν που να μείνουμε. Μιας και ήταν άνθρωποι από την εταιρεία για επιθεώρηση στις καμπίνες μας, θα μέναμε στο «Σουέζ», ένα μικρό δωμάτιο για έξι άτομα. Μας έστειλαν να κοιμηθούμε από τις τρις το μεσημέρι. Ήταν ότι καλύτερο μετά από τόσες ώρες πτήσης. Μπάνιο, φαΐ και ύπνος. Εγώ ξύπνησα γύρω στις τέσσερις τα χαράματα τοπική, μετά από τρις – τέσσερις φορές που άνοιξα τα μάτια μου, αλλά η κούραση με ξανακύλησε στο Μορφέα τα χέρια. Μετά ανέβηκα στο δωμάτιο ελέγχου. Εκεί, με καλημέρισε ο υποπλοίαρχος. Μου είπε να πάω να πάρω πρωινό, καφέ και ό,τι άλλο ήθελα και να ανέβω στην γέφυρα. Γύρω στις έξι και μισή, άρχισαν να έρχονται και άλλοι, οι πιλότοι, ο πλοίαρχος και οι λοιποί. Ήρθαν και έδεσαν τα ρυμουλκά. Μέσα σε λίγα λεπτά, φεύγαμε από τον ντόκο. Μέχρι που να το καταλάβω, είχαμε κιόλας απομακρυνθεί από το λιμάνι. Ταξιδεύαμε!

Η υπόλοιπη μέρα κύλησε ήσυχα, με ενημερώσεις και παρακολούθηση εκπαιδευτικών βίντεο για την ασφάλεια στο πλοίο. Ποια τα πυροσβεστικά συστήματα στο πλοίο, πως λειτουργούν οι σωστικές βάρκες, γυμνάσιο ετοιμότητας εγκατάλειψης πλοίου και πολλά παρόμοια, γέμισαν την μέρα μου. Όλα κυλούν ωραία και συναρπαστικά γρήγορα. Με έβαλαν βάρδια στην γέφυρα, οκτώ με δώδεκα το πρωί και μετά, μία με πέντε, έχω να πηγαίνω στου καπετάνιου, να τον βοηθάω. Μέχρι στιγμής, δεν έχω καταφέρει να ακολουθήσω το πρόγραμμα πιστά, μιας και έχω άλλες δουλειές να κάνω. Έχω να διαβάσω κιόλας πολλά για την εταιρεία και τον τρόπο λειτουργίας της, αλλά που χρόνος.

Προσπαθώ από την πρώτη μέρα να γυμνάζομαι. Έτσι, κάθε απόγευμα, πηγαίνω στο γυμναστήριο, κάνω τις ασκησούλες μου, παίζω το πίνκ-πόνκ μου και ηρεμώ. Μετά, κάνω μπανάκι και μετά το βραδινό, που ενώ κανονικά σερβίρετε στις πέντε, εγώ το παίρνω στις επτά. Η ώρα έχει πάει πια δώδεκα και είκοσι το μεσημέρι, βάση Γκρίνουιτς και πλέον είναι Παρασκευή, δεκαοχτώ του μήνα. Ναι, δεν μπόρεσα να το τελειώσω σε μια μέρα αυτό το μικρό κειμενάκι. Σε λίγες μέρες θα ξαναγράψω και άλλα, αλλά προς το παρόν, έχω διάβασμα.

Ksidias Yiannis



3

Τουρισμός στην Ελλάδα... {κουλά!!}

Τα κουλά, είναι μέρος της καθημερινότητας μας. Στην καθημερινή περιπέτεια μας, λοιπόν, για επιβίωση, μας συμβαίνουν διάφορα κουλά, ανεξήγητα γεγονότα, τέτοια που τα όρια της λογικής, δεν φτάνουν για να περιγράψουν αυτό που ζούμε.

Είμαι λοιπόν τις τελευταίες μέρες, για διακοπές σε έναν κρυφό προορισμό, εντός Ελλάδος. Την πρώτη μέρα λοιπόν, η μητέρα μου ρώτησε την "ρεσεψιονίστ" για το που μπορούμε να πάμε και τι μπορούμε να δούμε, ποια χωριά αξίζει να επισκεφτούμε και τι πρέπει να προσέξουμε σε αυτά.

Έτσι λοιπόν, ακολουθώντας τις συμβουλές της ειδικού, πήραμε τον δρόμο για το πρώτο χωριό. Έπρεπε λοιπόν εκεί, να επισκεφτούμε το πολιτιστικό κέντρο και να παρακολουθήσουμε την ξενάγηση της υπευθύνου. Έπρεπε όμως να είμαστε εκεί νωρίς γιατί το πολιτιστικό κέντρο έκλεινε στις 13:00 (δημόσιο σου λέει μετά) και θα μας έπαιρνε ένα δυωράκι.

Κάναμε λοιπόν ότι μας είπε και έτσι, 9:00 νταν, ήμασταν στην πόρτα. Πάει 9:30 και ακόμα η κοπέλα δεν είχε έρθει. Πήγα λοιπόν να ρωτήσω μια γειτόνισσα για το αν σήμερα είναι κλειστό ή για το πότε ανοίγει. Η απάντηση : "Παλικάρι μου, αυτή δουλεύει στην πόλη. Το ανοίγει μόνο το Σαββατοκύριακο, στις γιορτές και κατά την διάρκεια του καλοκαιριού. Τσάμπα ήρθατε."

Δεν το άφησα έτσι λοιπόν. Πήγα στο καφενείο του χωριού και ρώτησα τι άλλο μπορούμε να δούμε και αν η συγκεκριμένη κοπέλα είναι υπάλληλος δημοσίου ή την πληρώνει το πολιτιστικό κέντρο. Η απάντηση : "Κοίτα παιδί μου, μονάχα το πολιτιστικό μπορείτε να δείτε. Είναι και οι εκκλησίες αλλά τις έχουν κλειδωμένες. Όσο για την κοπέλα, καλή κοπέλα είναι. Είναι από τζάκι. Έχει δικό της μαγαζί μαζί με τον αδερφό της και όποτε θέλει, έρχεται και ανοίγει και το πολιτιστικό. Δεν την αγγίζει κανείς γιατί ο πατέρας της είναι ο Δήμαρχος."

Φύγαμε λοιπόν για να πάμε σε ένα γειτονικό χωριό, που θα βλέπαμε ένα λαογραφικό μουσείο, την κεντρική εκκλησία του χωριού, που είχε ένα πανέμορφο τέμπλο καθώς επίσης, θα έπρεπε να κάνουμε βόλτα στα πέτρινα σοκάκια του χωριού. Τελικά, δεν κάναμε τίποτα, γιατί δεν ανανεώθηκε η σύμβαση του υπαλλήλου του λαογραφικού, οι εκκλησίες ήταν και εκεί κλειδωμένες και τα πέτρινα σοκάκια ήταν μόλις 120 μέτρα μήκος, γιατί τα υπόλοιπα, θα τα φτιάξουν μέχρι το καλοκαίρι.

Έτσι λοιπόν φύγαμε για να πάμε στον τελευταίο προορισμό για εκείνη την μέρα. Η ώρα ήταν μόλις 10:30 και πηγαίναμε σε μια καφετέρια που πραγματικά είχε απίστευτη θέα. Μπήκαμε λοιπόν μέσα και κάτσαμε κοντά στο παράθυρο. Η θέα μαγευτική, να σου κόβει την ανάσα. Μια καφετέρια, στην κόψη ενός βράχου, γύρω στα 400 μ. από την επιφάνεια της θάλασσας και με μία οπτική γωνία, μεγαλύτερη των 180 μοιρών. Φανταστείτε λοιπόν να είστε σε έναν πανέμορφο κόλπο, στην δεξιά μεριά του, 400 μ. πάνω απ΄την θάλασσα, έχοντας την οπτική της παραλίας που κλίνεται στον κόλπο και του ανοιχτού πελάγους.

Μετά από 15 λεπτά αναμονής και χωρίς να έχουμε δει κάποιο σερβιτόρο η΄έστω κάποιο άνθρωπο, είπα να κοιτάξω απέξω μπας και βρω κάποιον αν ρωτήσω. Βρίσκω λοιπόν μια γιαγιά, λίγο ευτραφή και αφού της ρωτάω που μπορούμε να παραγγείλουμε, λαμβάνει χώρα ο εξής απίθανος διάλογος :
- Γεια σας. Μπορούμε να παραγγείλουμε κάπου;
- Το παιδί που το λειτουργεί, λείπει.
- Είστε οι μητέρα του; Μήπως μπορείτε να μας κάνετε εσείς δυο ελληνικούς;
- Παιδί μου είναι αλλά δεν μπορώ να σας κάνω καφέ.
- Α, οκ. Να φύγουμε δηλαδή;
- Ναι, να φύγετε, να φύγετε...
- Ωραία, ευχαριστώ πολύ...
- Να σε καλά...

Μετά από αυτό, δεν περιγράφω άλλο... Απλά θα σας αφιερώσω το επόμενο τραγούδι...


> Ksidias Yiannis < > uzuburu-buru.blogspot.com <

***Try to live your edreams, to rule your fears...***



0

When Yiannis decided to go in Tanzania…(part 3)

Είναι από τις λίγες φορές στην ζωή μου που έχω ζήσει τόσες πολλές και έντονες εμπειρίες σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα. Εάν κάποιος με ρωτούσε αν θα ήθελα να ξαναζήσω το ίδιο ταξίδι ή να πήγαινα σε κάποιο άλλο μέρος, με περισσότερες ανέσεις και ευκολίες, σίγουρα θα επέλεγα την Τανζανία ξανά. Με τις αναποδιές του, τις κακοτυχίες του, αλλά και τις μοναδικές και ανεπανάληπτες εμπειρίες που μου χάρισε, η Τανζανία είναι ένα μέρος που θα μείνει χαραγμένο στην μνήμη μου για πολύ καιρό.

Εδώ μένω σε ένα συγκρότημα κατοικιών για τα στελέχη μιας εταιρίας, που καλύπτει τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Μεγάλα δωμάτια, δωμάτιο καλεσμένων, σαλονοτραπεζαρία, κήπος, ηλεκτρισμός και ίντερνετ σε εικοσιτετράωρη βάση, νερό με συνεχή ροή από την παροχή του δήμου, είναι λίγα από τα χαρακτηριστικά του σπιτιού, που το κάνουν να διαφέρει κατά πολύ από τα εδώ δεδομένα. Μερικές από τις επιπλέον υπηρεσίες που παρέχονται με την ενοικίαση του σπιτιού και την δουλειά σου εδώ, είναι η οικιακή βοηθός, ο κηπουρός, ο φροντιστής του σπιτιού και ο προσωπικός οδηγός.

Οι συνθήκες ζωής σε σχέση με τις δικές μας, είναι άθλιες. Βρομιά, σκουπίδια στους δρόμους και χωμάτινοι ,μες τις λάσπες, δρόμοι, είναι λίγα από αυτά που θα συναντήσει κάποιος εδώ. Όμως, όποιον και να ρωτήσεις, δεν του λείπει κάτι, δεν διασκεδάζει λιγότερο από εμάς, και δεν ζει μια πιο μίζερη ζωή από ότι εμείς. Αυτό μπορείς πολύ εύκολα να το διαπιστώσεις όταν προσπαθήσεις να προσαρμοστείς στον τρόπο ζωή τους και να ζήσεις όπως ζουν.

Δεν είναι ανάγκη να φορέσεις τα ρούχα τους {φόρεμα για τις γυναίκες και ένα κομμάτι ύφασμα τυλιγμένο γύρω από το σώμα για τους άντρες}, ούτε να τρως μόνο το φαγητό τους {σε δίσκο που φέρνει λίγο από φυλακής ή συσσιτίου, λίγο κρέας κοκκινιστό, λίγα φασόλια, λίγα χόρτα και πολύ αλεύρι αναμειγμένο με νερό} για να κατανοήσεις τον τρόπο ζωής τους. Πρέπει να δεις τι κρύβετε από πίσω, την παράδοσή τους, την ιδιοσυγκρασία τους, την παιδεία τους, το επίπεδο της εκπαίδευσης που έχουν λάβει, το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσαν καθώς επίσης τα ήθη και έθιμά τους.

Ζώντας λοιπόν, όσο μπορώ, λίγο από την καθημερινότητά τους και κάνοντας ότι κάνουν διαπίστωσα ότι, ούτε τα σκουπίδια των δρόμων με ενδιέφεραν, ούτε οι λάσπες, ούτε το αν έκανα μπάνιο δύο φορές την βδομάδα, ούτε αν φορούσα τα ίδια ρούχα για μια βδομάδα, ούτε αν θα περπατήσω δύο χιλιόμετρα για να πάω στο κοντινό παζάρι να αγοράσω τρόφιμα και γενικά δεν με ενδιέφερε τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο, από το να επιβιώσω, να κουβεντιάζω όσο μπορώ, να χορεύω και να διασκεδάζω την κάθε στιγμή.

Εδώ λοιπόν, οι ντόπιοι, προσπαθούν να βγάλουν τα καθημερινά έξοδά τους, πουλώντας μικροπράγματα εδώ και εκεί, πουλώντας νερά και κομμάτια ζαχαροκάλαμου στις στάσεις λεωφορείων, μπανάνες και ξηρούς καρπούς σε πλατείες και φανάρια και γενικά, πουλώντας μικροπράγματα όπως κάνουν και στην χώρα μας πολλοί συνάνθρωποί μας. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα ενός ξεναγού που μετά από τέσσερις ώρες ξενάγησης σε κάποιο χωριό, μας κάλεσε στο κατάλυμά του για να πιούμε μια μπύρα στην πίσω αυλή. Αφού του δώσαμε δώδεκα ευρώ και μας χιλιοευχαρίστησε, έφυγε. Μετά από δεκαπέντε λεπτά που επέστρεψε, μας είπε πως αγόρασε με τα χρήματα που του δώσαμε, αναψυκτικά για να τα πουλήσει και να βγάλει μεγαλύτερο κέρδος.

Θέλω να τελειώσω εδώ αυτό το κειμενάκι και να σας παραθέσω μερικές εικόνες. Σε λίγες μέρες που θα γυρίσω Ελλάδα, θα γράψω ένα ολοκληρωμένο κείμενο. Μέχρι τότε, καλή ανάσταση και καλά να περάσετε το Πάσχα.

Edit : Δυστυχώς, οι φωτογραφίες δεν θέλουν να ανεβούν ούτε από την Τανζανία, ούτε από τα Ενωμένα Αραβικά Εμιράτα. Ας ελπίσουμε πως θα θέλουν να ανεβούν από την Ελλάδα.



9

When Yiannis decided to go in Tanzania…(part 1)

Η ζωή μου κυλούσε υπέροχα, ήρεμα και χωρίς παράξενα γεγονότα, μέχρι την στιγμή που αποφάσισα να πάω στην Τανζανία, ή μάλλον, όταν μου προέκυψαν κάποια χρήματα, σχεδόν από το πουθενά. Ήταν λοιπόν Τετάρτη, όταν έμαθα πως θα πάρω κάποια χρήματα την επομένη. Σπίτι μου λοιπόν, διαβάζοντας κάτι κείμενα για την διπλωματική μου και καθώς τον Μάη θα καταταγώ στον στρατό για την στρατιωτική μου θητεία, λέω ο κακομοίρης να τα ξοδέψω σε κάτι που λατρεύω αφάνταστα. Σε ΤΑΞΙΔΙ!!!

Ανοίγω λοιπόν μία πύρινη αλεπού {firefox} και αρχίζω να κοιτάω για διάφορους προορισμούς που είμαι καλεσμένος από φίλους. Αρχίζω από την μακρινή Ινδία και πιο συγκεκριμένα από το Μπομμπάι. Μια ρουμάνα φίλη μου συμμετέχει εκεί σε ένα εθελοντικό πρόγραμμα. Καλή φάση, λέω και κοιτάω για εισιτήρια. Τιμή, μια χαρά αλλά η απάντηση της κοπέλας απογοητευτική : «Μένω με άλλα τρία άτομα και είναι και το αγόρι μου εδώ.» Πας; Δεν πας, γιατί αν πας, που θα κοιμηθείς; Ποιος θα ασχοληθεί να μου δείξει μέρη, περιοχές, μνημεία; Εκείνη θα κάθετε να ζαχαρώνετε με το αγόρι της και εγώ θα κρατάω το καντήλι από πάνω. Έτσι αποφασίζω να έρθω πιο κοντά.

Κάλιαρι : ένα από τα δύο νησιά της Ιταλίας που τυχαίνει να είναι για Εράσμους μια ρουμάνα φίλη. Ψάχνω για εισιτήρια και ήταν αρκετά φτηνά. Έπειτα, σκέφτομαι ο δικός σου πως εκεί, θα είναι όπως η υπόλοιπη Ιταλία, οπότε, το ακυρώνω και αυτόν τον προορισμό. Λέω λοιπόν να πάω λίγο πιο δίπλα από την Ιταλία και συγκεκριμένα, στην Σλοβενία, όπου και έχω μια πολύ καλή φίλη, την Μάγια, που σας έχω γράψει παλαιότερα, θυμάστε; Αλλά προτού να ψάξω για τιμές εισιτηρίων, την ακυρώνω όπως είναι αυτή την πρόταση, μιας και εκείνη μένει μόνιμα εκεί, οπότε μπορώ να πάω οποτεδήποτε θέλω.

Έχοντας λοιπόν φουλ γυναικείων «προορισμών» σαν επιλογές τραβάω το τέταρτο φύλλο και βγαίνει αγόρι. Φίλος, ρουμάνος, θεότρελος και στην Τανζανία. Χμ, μια περιπέτεια είναι ότι πρέπει αυτή την εποχή. Αποφασίζω λοιπόν να πάω εκεί. Τι αποφασίζω, μπαίνω και κλίνω επιτόπου εισιτήρια. Έπειτα, κατευθύνομαι στην μητέρα μου να της ανακοινώσω «τα ευχάριστα». «Τανζανία, κοντά είναι καλέ… πως και δεν πας πιο μακριά; Ινδία ας πούμε, Κίνα!» συνέχισε να λέει νομίζοντας πως κάνω πλάκα. Μετά από κανένα δεκάλεπτο που κατάλαβε πως έλεγα την αλήθεια και πως είχα ήδη κλίσει εισιτήρια, μπήκα με στο ψητό.

Και η περιπέτεια μου μόλις αρχίζει. Πάω την επομένη να πάρω τα χρήματα και μετά καπάκι για την τράπεζα για να καταθέσω τα λεφτά στον λογαριασμό της εταιρίας. Μου έλειπαν κάποια χρήματα και είπα να πάω να σηκώσω από έναν λογαριασμό που μπαίνει ένα ενοίκιο, αλλά ο τύπος δεν τα είχε βάλει. Δεν αγχώνομαι, γιατί είχα μαζί μου την κάρτα ΑΤΜ της μητέρας μου και δεν θα μου έλεγε τίποτα για είκοσι ευρώ. Είμαι λοιπόν στην τράπεζα όταν ένα τηλεφώνημα μου χαλάει την ηρεμία. «Γεια σας, ο τάδε? Είμαι από την τάδε εταιρεία και σας τηλεφωνώ γιατί έχει γίνει κάποιο λάθος. Έχετε βάλει ανάποδα το όνομα και το επώνυμο στο εισιτήριό σας και θα υπάρχει πρόβλημα. Δεν νομίζω α καταθέσατε τα χρήματα…» είπε ο τύπος και με άφησε στήλη άλατος. Άκυρο λοιπόν το εισιτήριο.

Πάω σπίτι μες την μαυρίλα για μια χαμένη μέρα και με ένα μεγάλο κατηγορώ για τον παρορμητισμό μου. Η μητέρα μου, στην είσοδο μου φωνάζει : «δεν νομίζω να τα πήρες τα εισιτήρια, γιατί σου βρήκα στο ίντερνετ πιο φτηνά» {Ντόινγκ!!!} και συνεχίζει, «θέλεις εμβόλια που θα πρέπει να τα κάνεις εκεί, μπλα μπλα, μπλα μπλα.» Εννοείτε πως δεν πρόσεχα τι έλεγε μιας και είχε πληγωθεί ο εγωισμός μου. Τελικά, μεγάλη ανακάλυψη το να μάθεις στην μητέρα σου να κάνει αναζήτηση στο ίντερνετ.

Για να μην τα πολυλογώ λοιπόν, κανονίζει να πάω στην Παλλήνη για εμβόλια την Παρασκευή. Βούλα – Παλλήνη / νεύρα Γιάννη, σημειώσατε το σημείο ένα με τελικό αποτέλεσμα 5 και γκολ. Δύο ώρες και ένα τέταρτο με απίστευτη κίνηση και χωρίς μέσα μεταφοράς. Τώρα γιατί Παλλήνη, τι να σας πω, εκεί είναι η διεύθυνση υγείας της νομαρχίας μου. Μετά από μια πλήρη ενημέρωση για τους κινδύνους υγείας που τυχών να αντιμετωπίσω, για τα εμβόλια που θα μου κάνουν και γενικά για το ποια μέτρα προσωπικής υγιεινής πρέπει να ακολουθώ, ήρθε η ώρα της βελόνας. Βγάζω την μπλούζα και η μεσήλιξ γυνή υπάλληλος, σχολιάζει καθώς χαϊδεύει : «Α, εσύ έχεις και μπράτσα. Για σφίξε…». Έτσι λοιπόν, επιβεβαίωσα πως η τύπισσα μου την έπεφτε όλη την ώρα.

Σκηνικό νούμερο τρία : στον δρόμο του γυρισμού και συγκεκριμένα στην Κατεχάκη, στο φανάρι για Γουδί, αγναντεύοντας τον Υμηττό πάνω από του Ζωγράφου, ανοίγει η πόρτα του συνοδηγού με μια ακατάπαυστη μονολογία και ένα μεγάλο κατηγορώ για το πρόσωπό μου. «Καλά, που ήσουν τόση ώρα, που κάθομαι και περιμένω μέσα στο κρύο» λέει και κλίνει την πόρτα με ταυτόχρονη κίνηση για να βάλει την ζώνη. Ανάβει πράσινο και ξεκινάω κοιτώντας την, όταν, κουμπώνοντας τη ζώνη της σηκώνει το βλέμμα της και με κοιτάει. «Ουπς» λέει «συγνώμη έκανα λάθος. Σε πέρασα για τον Γιάννη, τον γιο μου» και πριν προλάβει να τελειώσει, της λέω πως θα την αφήσω δέκα μέτρα πιο κάτω που έχει χώρο να σταματήσω. «Πας Καρέα» με ρωτάει και εγώ κουνώντας καταφατικά το κεφάλι, διατάζει «θα με πας, ε;» και ξανασφραγίζει τη ζώνη της. Το πιο αστείο όμως είναι όταν έπιασα το τηλέφωνο να μιλήσω στον Stepa που κουνούσε τα χέρια της και σιγοψιθύριζε, σαν να δικαιολογούνταν στον εαυτό της.

Αυτά προς το παρόν. Τα υπόλοιπα γι’ αυτό το ταξίδι και τα ευτράπελά του στο επόμενο επεισόδιο μαζί με φωτογραφίες από την Τανζανία.

Υ.Γ. Μην πίνετε όταν κάνετε εμβόλια. Καίει!!

Υ.Γ.2 Ετοιμαστείτε για πολλά έξοδα για ένα τέτοιο ταξίδι. Τα φάρμακα στοιχίζουν όσο και το εισιτήριο.

> Ksidias Yiannis < > uzuburu-buru.blogspot.com <

***Try to live your edreams, to rule your fears...***



11

Yiannis in Romania…

My experience in Romania doesn’t starts at the time I landed at Constanta’s airport. My experience in Romania starts an afternoon, while I was posting a forum from my university. I was looking at the topic of “traineeship”. And there, I saw a post that said “If you are looking for a traineeship in another country, just call this number…”. And my AIESEC story began.


It was a matter of time to go abroad. Actually, I was just waiting to finish my June’s exam period and then to go for a traineeship in another country. Till that time, I started to get involved in AIESEC’s actions and activities. I started to realize that one of my worse decisions in my life was that I didn’t join that organization before. So, after taking some experience in the organization, by participating in a couple of conferences and in some learning events, I took the decision to go for a traineeship in another country.


For me, it didn’t matter at all in which country. The only thing that really mattered was the job description. I was searching and searching for a good job description with the guys from AIESEC, I was sending emails with my CV and further information, but nothing was fitting to me one hundred percent. So, I was a little bit disappointed about that but an afternoon, it came up a really good job description out of nowhere.


I accepted it immediately, without even see the destination. I was so happy about the job description, that I didn’t even look the rest information. So, after accepting that proposal, I started to check the rest information. It was an educational traineeship in Romania. It was great. I checked for tickets and I searched for some information about the place that I was going. By that time, I started to chat with my buddies there and I was starting to build my firsts friendships.


The time pasted and an afternoon, I was in Constanta, at the airport, waiting for my luggage. From a small window I saw two girls, with a small Romanian flag and a white piece of paper that was written in Greek “well pissed, Yiannis”. It was great! Till my first morning there, I didn’t have realized that I was in Romania. It was something that I realized in a really great way.


My first morning there, I had my greatest experience in that traineeship. I spend the previous night in an AIESECer’s house. I woke up at 9 o’clock and I went out at the court and I meat her parents. They are great people. They offered me coffee and a chair to sit. They didn’t speak English but they had a great smile on their faces. Actually, I couldn’t even speak English because I was thinking like being still in Greece.


It was the best morning there. We had a great conversation for about two hours. We spoke about history, music, politics, Romania, Greece, food and so many other things. They spoke to me in Romanian, by using some English, French and some other language’s words. They even said to me some words in Greek. I was replaying in English, French, Italian and in every other language I knew a word. We used our body languages to effort our speeches. It was great!


The days were passing so quickly that I didn’t even notice that the last day had come. It was like yesterday the day that I went to the hostel, the day that my roommates came at the room, the day that I went to my first training, at my first conference. Everything is like happened yesterday. I had great time there. And that is because all the people that I have meat there that made those two months so unique in my life’s calendar.


I was staying with three amazing girls from three different countries. Staying with them was like living in heaven and in hell the same time. They are three girls, completely different from me and each of them, with the others. We had our good times and our bad ones but in general, I think that they will agree that most of our time, more than ninety percent, was a great time. We had our crazy moments, our funny moments, our personal moments and our sentimental ones. It was a great school for me to stay with them.


But the same time, it was like hell for me. I had to look after three awesome girls that everyone felt in love with them. Noone could say which one was the most pretty. And that was the reason that everyone wanted to be in my shoes, to stay in our room, to have a piece of the great everyday life that I had there. But noone ever thought that I had also to be there for them, to make their life easy and joyful, as they made it for me with the big difference that, I had to look after three girls and they had to look after only one guy, me.


And if you think that taking care of one girls is difficult, try to imagine how difficult is for three. I am just joking because it was the best thing that I could do as a reward to those things that they do for me (cooking, cleaning, ironing, massage, styling advisors, etc). So, that was the reason why I participated in two conferences there (taking a break from our room life). That was the reason I felt so free and so great during that time. I enjoyed so much both conferences, each one for a different reason.


The first one, that I had the honor to be the chairman, it was for people that they considering to go for a traineeship in another country. So, I had the chance to speak to them, to share with them my experience and to make some new friendships. Some new friends either from Romania or from other countries and we spent there some really great time. All of them are people that it will be difficult to forget.


The second one was with the local committee from Constanta. There I had the chance to dream with them, to plan with them and to fly with them. I had the chance to know them better, by spending time with them. I had the chance to be part of their team and to share with them my thoughts about their future. It was a great challenge for me and for them. It was a challenge that I think that we will all remember.


I kept for the end the main purpose of my trip there. The trainings that me and the other two girls we were delivering. These trainings I think were the biggest challenge for us. These trainings that they didn’t had anything to do with our previous life because we are students in the university and not teachers in a school. But I think that we succeed in them too. I think that it was a great experience not only for the participants but also for us. We learned as much things as they learned and even more. Not only that, we made some new friends.


Some new friends that I am really happy that I meat them, I am really happy that they I had the chance to share with them some of my knowledge and to brainstorming with them so many new perspectives of the things that we were talked. I am so glad that I had the chance to improve myself through their comments and their feedback, to see new perspectives that I didn’t saw before and to get some of their eyes sparkle.


Sparkle, that I had so many time to see in someone’s eyes. But they were not the only ones who had a sparkle in their eyes. Actually, everyone had a different sparkle in their eyes. That is the reason why I thank everyone of you for my experience in Romania. But as it happens always in the human relations, there some people really special for me. Some people that I had the chance to spent some more time with them, to know them better and to speak about few more thinks. Some people, that the time I was with them was so amazing and so different. These people, knows who they are. We had already said a lot of things and we know that we will have the chance to see each other again.


I have to close this post because it become really big and nobody will spend time to read it. But before ending it, I have to say to all of you a great thank you. A great thank you about the things that you have done and you changed me. About the time that we spent and now is one of my greatest time periods in my life. About the things that we had discussed and about the conclusions that we made because they will change my point of view in few things.


I wish you, to have fun and to take care of yourselves. I wish you will enjoy every moment of your life and every of your dreams to become true. I hope you had such great time with me as I had with you. Bye and see you another time…


P.S. 1. I am here for few days and I already miss Romania.

2. If you want to comment, you have to click below the word “σχόλιο”, you write your comments in the white box and then you press the orange button that says "ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΤΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΑΣ" (for those who don’t know Greek). You can also open these pages with translate.google.com, by just copying the url in the google translator's box.

3. About the photos and the all the things that you want from me, please, be a little patient because I am studying a lot and I don’t have a good internet connection. In the beginning of the October, when I will finish my exams and I will be in Athens, I will sent you whatever you asked me and what I had promised to you. This is the deadline. But I will try to make it sooner.



4

Αποτελέσματα 2ης ψηφοφορίας

Έληξε και η 2η ψηφοφορία μας με θέμα "Ποιός είναι ο προορισμός των φετινών σας διακοπών".

ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ:

1. Κυκλάδες - 20 ψήφοι (22,5%)

2. Νησιά ΒΑ Αιγαίου - 18 ψήφοι (20,2%)

3. Ηπειρωτική Ελλάδα - 15 ψήφοι (16,8%)

4. Επτάνησα - 14 ψήφοι (15,7%)

5. Κρήτη - 11 ψήφοι (12,3%)

6. Εξωτερικό - 6 ψήφοι (6,7%)

7. Δωδεκάνησα - 5 ψήφοι (5,6%)

Αφού το καλοκαίρι μάς αποχαιρετά οριστικά, έφτασε και η καλοκαιρινή μας ψηφοφορία στο τέλος της. Στην ψηφοφορία, που διήρκεσε περίπου 2,5 μήνες, έκαναν τον κόπο να ψηφίσουν 89 άτομα και μόλις 3 να σχολιάσουν το σχετικό post.

Ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις:

  • Καμία περιοχή δεν ξεπέρασε το 30%
  • Τα νησιά του ΒΑ Αιγαίου (περιέργως) ήταν στην πρώτη θέση μέχρι και λίγες μέρες πριν τη λήξη της ψηφοφορίας, παρότι γενικά δεν είναι στις πρώτες επιλογές για καλοκαίρι
  • Τα "Δωδεκάνησα" πήραν μικρό ποσοστό, κάτι που ήταν μάλλον αναμενόμενο (μεγάλη απόσταση, φωτιές στη Ρόδο)
Η επόμενη ψηφοφορία μας είναι στα σκαριά και σύντομα θα ξεκινήσει. Πιθανότατα θα έχει να κάνει με τη μουσική.



12

Σαν ζωγραφιά....

Θα μπορούσε, άνετα, να είναι ζωγραφιά κάποιου 5χρονου σε κάποιο νηπιαγωγείο οποιαδήποτε χώρας , όμως δεν είναι … είναι σημαία!!!!





Την είδα πρώτη φορά φέτος κατά τη διάρκεια της παρέλασης στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών αγώνων του Πεκίνου μαζί με την διμελή αποστολή της χώρας στους αγώνες (ένας σπρίντερ στα 100m και ένας αρσιβαρίστας). Μετά την "έρευνα" που έκανα για αυτό το post διαπίστωσα πως το ντεμπούτο της συγκεκριμένης χώρας σε Ολυμπιακούς αγώνες ήταν στους δικούς μας στην Αθήνα το 2004 (και πολύ χάρηκα).

Την προηγούμενη βδομάδα αυτή η χώρα ξαναβρέθηκε μπροστά μου, αυτή τη φορά μέσα από ένα άρθρο του περιοδικού "Ε" το όποιο εξηγούσε μεταξύ άλλων πως πολύ απλά σε λίγα χρόνια (περίπου 50) αυτό το κράτος θα πάψει να υπάρχει!!!!

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά… Πρώτα απ’ όλα που στο καλό είναι αυτό το κράτος… Η Δημοκρατία του Κιριμπάτι, είναι μια νησιωτική χώρα στον Ειρηνικό ωκεανό που συμπεριλαμβάνει 33 νησιά και ατόλες (κατηγορία κ
οραλλιογενών νησιών, τα οποία έχουν δακτυλιοειδές σχήμα και βρίσκονται σε τροπικές θάλασσες, στο κέντρο τους βρίσκεται λιμνοθάλασσα) και ανήκει στην Ωκεανία.



Το Κιριμπάτι έχει έκταση 811km² και χωρίζεται σε 2 διοικητικές περιφέρειες. Στα νησιά Γκίλμπερτ και στα νησιά της Γραμμής Ισημερινού (8 από τα 11 ανήκουν στο Κιριμπατι και τα υπόλοιπα 3 είναι εδάφη των ΗΠΑ). και νησιά του Φοίνικα (8 από τα 10 ανήκουν στο Κιριμπατι και τα υπόλοιπα 2 είναι εδάφη των ΗΠΑ). Το Κιριτιμάτι (388 τετραγωνικά χιλιόμετρα) είναι το μεγαλύτερο νησί του κράτους, καθώς και η μεγαλύτερη ατόλη του κόσμου. Πρωτεύουσα είναι η ατόλη Ταράουα πάνω στην οποία βρίσκεται η πόλη Μπαϊρίκι.

Οι πρώτοι κάτοικοι των νησιών ήταν οι Μικρονήσιοι. Τα νησιά ανακαλύφθηκαν το 1765 από τον Άγγλο θαλασσοπόρο Τζον Μπάιρον ενώ από το 1892 έγιναν βρετανικό προτεκτοράτο. Κατά τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο τα νησιά κατελήφθησαν από τους Ιάπωνες και απελευθερώθηκαν το 1943 από τους Συμμάχους μετά τη μάχη της Ταράουας. Η Ταράουα αποτέλεσε θέατρο μιας από τις φονικότερες μάχες στην ιστορία του Σώματος Πεζοναυτών των ΗΠΑ. Το Νοέμβριο του 1943 αποβιβάστηκαν στην Ταράουα Αμερικανοί πεζοναύτες, Η μάχη της Ταράουα έλαβε χώρα στην Μπέτιο (πρώην πρωτεύουσα) στην ατόλη Ταράουα.



Απόβαση Αμερικάνων πεζοναυτών κατά τη διάρκεια της μάχης της Ταράουα στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο



Οι άμυνες των Ιαπώνων τη διάρκεια της μάχης της Ταράουα στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο

Το κλίμα της χώρας είναι τροπικό θαλάσσιο και η θερμοκρασία είναι γύρω στους 26 βαθμούς Κελσίου κατά μέσο όρο. Οι βροχοπτώσεις κυμαίνονται από 1000-3.000 χιλιοστά. Σχεδόν όλα τα νησιά της χώρας είναι κοραλλιογενείς νησίδες (ατόλες) και βρίσκονται στη ζώνη του Ισημερινού. Περικλείουν μία λιμνοθάλασσα και το ύψος τους κατά μέσο όρο είναι 4 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας με μεγαλύτερο υψόμετρο τα 14 μέτρα. Για το λόγο αυτό η χώρα διατρέχει μεγάλο κίνδυνο από τις κλιματικές αλλαγές και κυρίως το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Σε έκθεση του ΟΗΕ (1989) το κράτος αναφέρθηκε μεταξύ αυτών που απειλούνται με εξαφάνιση τον 21ο αιώνα, εξαιτίας του φαινομένου της ανόδου της στάθμης των υδάτων, λόγω της αυξημένης θερμοκρασίας. Σύμφωνα με το Περιφερειακό Περιβαλλοντικό Πρόγραμμα του Νοτίου Ει- ρινικού, δύο μικρά ακατοίκητα νησιά του Κιριμπάτι Τεμπούα Ταράουα και Αμπανουέα, εξαφανίστηκαν κάτω από το νερό το 1999.




Η χώρα έχει πληθυσμό 103.092 και η μεγαλύτερη πόλη του κράτους είναι το Μπαϊρίκι με 36.717 κατοίκους (το 2000). Πρόβλημα αποτελεί και η πυκνότητα του πληθυσμού. Το 1988 ανακοινώθηκε ότι 4.700 κάτοικοι της κύριας ομάδας νησιών θα επαναπατρίζονταν σε νησιά με λιγότερο πληθυσμό.





Το προσδόκιμο ζωής είναι τα 60 χρόνια (57 για τους άνδρες και 63 για τις γυναίκες).


Ο πληθυσμός ζει κυρίως στα απώτερα νησιά, σε ομάδες από 50 ως 3.000 ανθρώπους. Τα περισσότερα σπίτια κατασκευάζονται από υλικά που προέρχονται από κοκοφοίνικες και δέντρα πανδάνους. Οι εκτεταμένες καλλιέργειες εμποδίζονται από τις συχνές ξηρασίες . Έτσι, ο πληθυσμός του νησιού στρέφεται κυρίως προς την αλιεία. Οι περισσότεροι είναι ναυτικοί και αλιείς. Δεύτερη σημαντικότερη απασχόληση είναι στις φυτείες κόπρας. Πρόσφατα, πολλοί κάτοικοι μετακινήθηκαν στην αστικοποιημένη πρωτεύουσα, Ταράουα.

Με βάση τον επανασχεδιασμό της Διεθνούς Γραμμής Ημερομηνίας, το 1995 , το Κιριμπάτι είναι η πιο ανατολική χώρα στον κόσμο και ήταν το πρώτο κράτος που υποδέχθηκε το έτος 2000 και τη νέα χιλιετία. Το νησί Καρολίνα, όχι συμπτωματικά, μετονομάστηκε σε Νήσος της Χιλιετίας (Millennium Island).Το Κιριμπάτι απλώνεται σε τρεις ζώνες ώρας UTC +12 +13 και +14 κάτι το οποίο σημαίνει πως έχει εως και 26 ώρες διαφορά με κάποια νησιά της Ωκεανίας!

Μερικά από τα νησιά του Κιριμπάτι, ιδιαίτερα αυτά στα απομονωμένα Νησιά Γραμμής του Ισημερινού, χρησιμοποιούνταν πρώτα από τις ΗΠΑ και τη Μεγάλη Βρετανία για πυρηνικές δοκιμές, τη δεκαετία του ‘ 60. Το Κιριμπάτι απέκτησε την ανεξαρτησία του στις 12 Ιουλίου του 1979.



1957 Η πρώτη επιτυχημένη δοκιμή βόμβας Υδρογόνου από τους Βρετανούς


Ελάχιστοι είναι οι φυσικοί πόροι που διαθέτει η χώρα. Τα εμπορικά εκμεταλλεύσιμα αποθέματα φωσφόρου εξαφανίστηκαν κατά την περίοδο της ανεξαρτησίας. Σήμερα παράγονται κόπρα και αλιεύματα. Το ένα πέμπτο του ΑΕΠ προέρχεται από τον τουρισμό.




Το Κιριμπάτι έχει εμπορικούς εταίρους την Αυστραλία, τις ΗΠΑ, τη Γαλλία, την Ιαπωνία , το Ηνωμένο Βασίλειο, το Χονγκ Κονγκ και τη Γερμανία. Η Ιαπωνία και το Ηνωμένο Βασίλειο αποτελούν τους μεγαλύτερους παρόχους εξωτερικής βοήθειας.
Νόμισμα έχει το Δολάριο Αυστραλίας. Το 2004 το μέσο κατά κεφαλήν ΑΕΠ ήταν 2.700 δολάρια.


Τον Ιανουάριο του 1992 η Βουλή ενέκρινε την πρόταση από την Αντιπολίτευση να ξεκινήσει η διαδικασία για καταβολή αποζημιώσεων από την Ιαπωνία για τις καταστροφές που είχαν υποστεί στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Έναν χρόνο πριν, η Βρετανία δέχτηκε να καταβάλει αποζημίωση στη χώρα για την εξάντληση των αποθεμάτων φωσφόρου

Η ενέργεια προέρχεται αποκλειστικά από εισαγόμενους υδρογονάνθρακες. Το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων δεν ολοκληρώθηκε και η χώρα σήμερα αποτελεί ένα από τα φτωχότερα κράτη στον κόσμο.

Αξίζει επίσης να σημειωθεί πως εντός του Κιριμπάτι και συγκεκριμένα στις νήσους του Φοίνικα βρίσκεται και το μεγαλύτερο θαλάσσιο πάρκο του κόσμου το οποίο έχει και την πολύ εύστοχη ονομασία PIPA (Phoenix Islands Protected Area)
το οποίο καλύπτει συνολική έκταση 410 500 τετραγωνικών χιλιομέτρων!!!!




Το πτηνό Φρεγάταπου απεικονίζεται στη σημαι του Κιριμπάτι


Η χώρα έχει μετατραπεί σε τοπ τουριστικό προορισμό τα τελευταία χρόνια οχι μόνο λόγω του φυσικού κάλους(που είναι αναμφισβήτητο) της αλλά κυρίως λόγω της σημαντικής πιθανότητας σε λιγα χρόνια να μην υπάρχει στο χάρτη.... Γι' αυτό let's go Ghetto tourists που λένε και οι Locomondo








Ορίστε λίγο Κιριμπάτι.... (φάτε μάτια ψάρια γιατί σε λίγο δεν θα υπάρχει..)

































3

ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕΣ ΡΕ;;

Γεια σας...
Δεν ξέρω αν με θυμάστε (μεγάλη η απουσία μου γαρ), είμαι ο FUBU ένα απο τα μέλη της ομάδας uzuburu!!
Έλειψα καιρο, το ξέρω, γι'αυτό και θα'θελα να κάνω ενα resume του τι μου επιφύλαξε μέχρι τώρα αυτο το καλοκαίρι...

Όπως όλοι οι φοιτητές που βρίσκονται στο πτυχίο, έτσι και εγώ μετά απο μια σκληρή προσπάθεια (λέμε τωρα...) και κάτω απο αντίξοες συνθήκες (πρήξιμο γονέων, κωλόζεστη, διακοπές ρεύματος, αλλαγές εξεταστέων υλών της τελευταίας στιγμής κτλ) κατάφερα κάπως να συμμαζέψω τα μαθήματα που μου απομένουν και έτσι να ελπίζω σε ενα πολύ "παραγωγικό" Σεπτέμβρη για να πάρω ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ πτυχίο...

Αφου τελείωσε πια η εξεταστική (τον Ιούλιο παρακαλώ) και ένιωθα πια αυτό το γλυκό ανατρίχιασμα ελευθερίας, έβαλα κάτω τον χάρτη της Ελλάδας και άρχισα να επιλέγω τους πιθανούς προορισμούς των καλοκαιρινών μου διακοπών, σε συνεννόηση πάντα με το έτερον ήμισυ...Στην αναζήτηση λοιπόν ήρεμων και χαλαρωτικών διακοπών καταλήξαμε στη Κίμωλο!!

Πολλά πράγματα για το νησί δεν ήξερα, αλλά τελικά αυτή η είναι η μαγεία των διακοπών κατ’ εμέ : να ανακαλύπτεις τις ομορφιές ενός τόπου, για τον οποίο δεν γνωρίζεις ουσιαστικά τίποτα.
Η Κίμωλος ένα βραχώδης και άγριο στην όψη νησί, κρύβει καλά πολλές εκπλήξεις σε όσους την επισκέπτονται. Το εννοώ πραγματικά, ξεπέρασε κατά πολύ τις όποιες προσδοκίες είχα από αυτό το μέρος…
Στα μεγάλα του ατού του νησιού η πραγματική ηρεμία, η φιλοξενία των κατοίκων και ο φοβερός γύρος του νησιού με μικρό καΐκι. (Μπορεί να ακολουθήσει και ένα άρθρο στο μελλον).
Οι μέρες πέρασαν γρήγορα με τις αθλητικές εξελίξεις εν τω μεταξύ να είναι εντυπωσιακές…με τους ΠΑΟ, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ και ΑΡΗ να κάνουν μεταγραφές κράχτες ( η ραδιο-αρβυλα πάντως και οι ατελείωτες λίστες παιχτών από τις φυλλάδες μου έσπασαν τα νεύρα!!).
Μετά από μίνι επίσκεψεις σε Λέσβο (τόπος καταγωγής) και Κεφαλονιά (παρέα με τον don Quixote), βρέθηκα στον καλύτερο προορισμό για τον Δεκαπενταύγουστο…την ερημική και μαγευτική…
....Αθήνα!!

ΥΓ1: Εύχομαι στους stepas, don quixote και bikaki, που είναι σε διακοπές αυτές τις μέρες, να περάσουν όσο καλύτερα γίνεται και τους περιμένω σύντομα για καμια δηλωτίτσα και ουζάκι.

ΥΓ2: Μερικές εικόνες απο Κίμωλο...


















8

Ψηφοφορία:"Πού θα πάτε διακοπές ;"

Ένα από τα πιο γοητευτικά πράγματα είναι οι παρέες Ελλήνων που κάθονται πάνω από ένα χάρτη ,εκεί γύρω στις αρχές Ιούνη,και ψάχνουν να βρουν τον προορισμό των διακοπών τους.Η διαδικασία αυτή είναι μια από τις ωραιότερες του καλοκαιριού,αρκεί να υπάρχει καλή διάθεση και να μην μας σπάνε τα νεύρα οι ιδιοκτήτες ενοικιαζομένων δωματίων με τις παράλογες απαιτήσεις τους.



Μετά την τεράστια επιτυχία που είχε η προηγούμενη ψηφοφορία μας (έχουμε χιούμορ τελικά),η οποία ανέδειξε τον μυθικό Αλέφαντο ως καταλληλότερο για προπονητή του ΠΑΟ,ξεκινήσαμε από χθες νέα ψηφοφορία.

Επειδή η πιο στάνταρ ερώτηση που κάνουν όλοι το καλοκαίρι είναι το «Πού θα πας διακοπές»,είπαμε να κάνουμε κι εμείς ανάλογη ψηφοφορία.



Έχουμε βάλει τις νησιωτικές περιοχές στις μεγάλες ομάδες στις οποίες χωρίζονται (Κυκλάδες,Επτάνησα κτλ).Θέλουμε να μαθαίνουμε νέα μέρη που αξίζει να επισκεφτούμε και δεν είναι πολύ γνωστά.Γι’αυτό αν κάνετε τον κόπο να ψηφίσετε,επειδή το να ψηφίσετε πχ Κυκλάδες ή Δωδεκάνησα δεν μας λέει και πολλά,κάντε ένα σχολιάκι σε αυτό εδώ το θέμα και πείτε μας σε ποιο νησί θα πάτε συγκεκριμένα.



Όσοι από εσάς πάτε Σποράδες (Σκιάθο,Σκόπελο κτλ) και θέλετε να ψηφίσετε,επιλέξτε το «Νησιά Βορείου Αιγαίου».Δυστυχώς μας έχει ξεφύγει η Εύβοια.Όσοι θέλετε να την επιλέξετε ψηφίστε Ηπειρωτική Ελλάδα ή Νησιά Β.Αιγαίου και κάντε και ένα σχόλιο εδώ για να καταλάβουμε ότι θα πάτε Εύβοια.

Ακολουθούν χάρτες και φωτό για να μπαίνουμε στο κλίμα:


ΚΥΚΛΑΔΕΣ

Νάξος,Άνδρος,Πάρος,Τήνος,Μήλος,Κέα,Αμοργός,Ίος,Κύθνος,

Μύκονος,Σύρος,Σαντορίνη,Σέριφος,Σίφνος,Σίκινος,Ανάφη,

Κίμωλος,Αντίπαρος,Φολέγανδρος,Ηρακλειά,,Δονούσα,Θηρασία,

Σχοινούσα, Κουφονήσια,Δήλος κ.ά. μικρότερα


























ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΑ

Ρόδος,Κως,Κάλυμνος,Κάρπαθος,Λέρος,Σύμη,Πάτμος,Αστυπάλαια,

Νίσυρος,Κάσος,Τήλος,Λειψοί,Χάλκη,Καστελόριζο,Αγαθονήσι






















ΕΠΤΑΝΗΣΑ

Κέρκυρα,Κεφαλλονιά,Παξοί,Λευκάδα,Ιθάκη,Ζάκυνθος,Κύθηρα



Λίστα ιστολογίων

Powered by Blogger. Theme: TheBuckmaker, Kredit online, Tyrol. Converted by Wordpress To Blogger for WP Blogger Themes. Sponsored by iBlogtoBlog.