Λίγα γαρούφαλα....
Στίχοι: Ναζίμ Χικμέτ & Γιάννης Ρίτσος
Μουσική: Μάνος Λοΐζος
Πρώτη εκτέλεση: Μάνος Λοΐζος
Λίγα γαρούφαλα απομένουνε στις γλάστρες
Στον κάμπο θα 'χουν κιόλας οργώσει τη γης
Ρίχνουν το σπόρο
Έχουν μαζέψει τις ελιές
Όλα ετοιμάζονται για το χειμώνα
Κι εγώ γεμάτος απ' την απουσία σου
Φορτωμένος με την ανυπομονησία των μεγάλων ταξιδιών
Περιμένω σαν αγκυροβολημένο φορτηγό
μέσα στην Προύσα
Σσσσσ! Eurovision...
Ρουβίτσα δεν υπήρξα ποτέ στα παιδικά μου χρόνια…. Τώρα ξεμωράθηκα και κοιτάζω τον «έλληνα ποπ σταρ» και ξελιγώνομαι!! Ε! ναι αφού συμβαίνει γύρω μας, να μην τα σχολιάσουμε κι εμείς?? Ελάτε μην ντρέπεστε για την Eurovision μιλάω… πείτε το δυνατά: Eu-ro-vi-sion!!
Λοιπόν αφού καταφέραμε να πούμε την λέξη που απαξιώνουμε, ας μπούμε πιο βαθιά στο ψυχολογικό μας πρόβλημα.
Κορίτσια ας μην κρυβόμαστε ο Σάκης είναι οοοοο Σαααααακης, και θα κάνω την αρχή να το παραδεχτώ: Μου αρέσει ο Σάκης! Και μπορεί να ακούω Χαρούλη και Παπακωνσταντίνου, που αρκετά απέχουν από αυτό που λέμε «αντικειμενική ομορφιά», ωστόσο το καλό να λέγεται!
(οι φωτό είναι τυχαίες, το ορκίζομαι!!)
Και συνεχίζουμε με στις εκ βαθέων εξομολογήσεις, είδα τον ημιτελικό της Eurovision… με σουβλάκια και κρασί, τα έκανα όλα σωστά, παρακαλώ!! (αγάπη μου, ευτυχώς που δεν έχεις πρόσβαση σε internet, γιατί θα πω και άλλα σοκαριστικά).
Και τώρα το χειρότερο: για μια στιγμή καρδιοχτύπησα (άκουσον άκουσον), επειδή ανακοίνωσαν τελευταίο τον ΣΑΚΗ.
Εντάξει μετά άλλαξα κανάλι, είδα ένα ντοκιμαντέρ για το Μαλάουι που μίλαγε η άλλη μεγάααλη ποπ σταρ, Μαντόνα (το έσωσα? Όχι ε?χιχιχι).
Σταματάω γιατί οι υπόλοιποι uzubu-ραίοι θα με αποκηρύξουν και ας διατυμπανίζουν την ελευθεροτυπία…
Κάτι τελευταίο, και πάω να αυτομαστιγωθώ…. Μου άρεσε το τραγούδι της Νορβηγίας.. πολύ! Και θέλω να νικήσει αυτό! Στην κόλαση bikaki, στην κόλαση…
8 και σήμερα....
«Αγαπητό μου, ζηλευτό μου, αξιολάτρευτο μικρό μου, όταν το γέλιο τα παιδία μοιράζουν, τα πάντα στα σίγουρα αλλάζουν!»
Ο Γαργαληστής
Είναι κάποιες στιγμές, που ζεις με τους φίλους σου, τόσο έντονες που θέλεις να τις κρατήσεις στο μυαλό σου ανεξίτηλες… αλλά ο χρόνος και σε αυτές τις περιπτώσεις(δυστυχώς) κάνει τη δουλεία του. Θα ήθελα πολύ να θυμάμαι σε μερικά χρόνια την ορκωμοσία της μιας κολλητής, τον πρώτο έρωτα της άλλης, τα μεθύσια μας, τις διακοπές μας, το γάμο της τρίτης, τα ατελείωτα ταξίδια της τέταρτης ,τις επισκέψεις μας να την δούμε, τους χωρισμούς, τα γέλια, τα παιχνίδια… και τις συζητήσεις!! αυτές τις αμέτρητες, μεγάλου μήκους συζητήσεις που σου καίνε τον εγκέφαλο, αλλά γλυτώνεις πολλά λεφτά για ψυχαναλυτές…
Υπάρχουν όμως και στιγμές που ούτε ο χρόνος (θα σου ξεφύγω μπαγάσα..), δεν μπορεί να σου τις στερήσει αργότερα.
Ας πούμε η αναγγελία της εγκυμοσύνης της κολλητής σου!!
Εδώ ο κόσμος χάνεται ε?? κι εγώ… Μπααα χέστηκα!! Είμαι χαρούμενη, γιατί μπορεί για τον εαυτό μου όλα αυτά να είναι μακρινά, όμως για έναν άνθρωπο που αγαπώ πολύ είναι όλη του ζωή πλέον! Άντε δεν έμειναν πολλοί μήνες εε? 8 και σήμερα!
[Jumbo, βγάλτε όσες διαφημίσεις θέλετε τώρα...χαχα!]
Τελικά είχες δίκιο Don, είναι κάποια γεγονότα που σου καρφώνονται στο μυαλό και νομίζεις θα εκραγείς αν δεν τα πεις.