0

Τικ Τακ, ο χρόνος κυλάει...

Τικ τακ, ο χρόνος κυλάει.

Σαν μια ρόδα που κολλάει πέτρες στον διάβα της και που τις πετάει όταν τις βαρεθεί.

Δεν έχουν αλλάξει πολλά από τότε που έγραψα το παρακάτω κείμενο. Ή μάλλον, για να είμαι ακριβοδίκαιος, δεν έχουν αλλάξει ουσιαστικά πράγματα. Απαντήσεις στα τεράστια «γιατί» μου δεν έχω βρει. Ίσως μάλλον επειδή ακόμη εθελοτυφλώ, αγνοώντας τον «ελέφαντα μέσα στο δωμάτιο». Από την μία άκρη της γης στην άλλη, απ’ τον βορρά στον νότο και τούμπαλιν, ταξιδεύω το μυαλό μπας και βρει το κατάλληλο μέρος να ησυχάσει, να κάτσει να σκεφτεί, να αντιμετωπίσει στα ίσια τον κυκεώνα των σκέψεων. Μάταια όμως.

Επιλέγω να κουράζω το σώμα για να μην μπορεί να αφήσει το μυαλό να ασχοληθεί. Επιλέγω να βγάζω εκεί, όλο αυτόν τον θυμό και το μίσος, όλη αυτή την αρνητική ενέργεια. Επιλέγω να τρέφω το μυαλό με γνώση πάνω στην δουλειά μου, ώστε πάλι, να περιορίζω το εύρος των σκέψεων. Κι όμως, εκείνα τα βράδια, αυτά που ό,τι κι αν κάνεις, όπως κι αν σε ξοδέψεις, πάντα καταλήγεις σε μια γωνιά του κρεβατιού, αγκαλιά με το μαξιλάρι. Δεν είναι η μοναξιά, ούτε η μοναχικότητα που σε κυριεύει. Δεν είναι η ανασφάλεια, ούτε η απουσία των αγαπημένων σου που σε φοβίζει.

Είναι αυτά τα γαμημένα τα λόγια που όπως λέει κι ο ποιητής «πολλές φορές προσπάθησα, μα αυτά τα γαμημένα, αντί να βγουν στα χείλη μου, φυτρώνουν στον αυχένα». Είναι αυτά τα λόγια που δεν πρόλαβες να πεις, είναι αυτά τα αισθήματα που ποτέ δεν μοιράστηκες. Πέντε λεπτά ακόμη, πέντε λεπτά ακόμη... Όσα πεντάλεπτα και να είχα, φοβάμαι πως ποτέ δεν θα τα έλεγα, ποτέ δεν θα τα μοιραζόμουν. Πάντα εκ των υστέρων ζητάμε πέντε μόνο λεπτά.

Καληνύχτα λοιπόν. Αύριο ξημερώνει μια καινούργια μέρα, μια νέα περιπέτεια για εσάς και τους αγαπημένους σας. Μια μέρα που σας δίνει την ευκαιρία να πείτε αυτά που δεν είπα. Σας δίνει την ευκαιρία να μην περάσετε τέτοια βράδια, αγκαλιά με το μαξιλάρι, αυτοεξόριστος στην άλλη γωνιά του κρεβατιού. Μόνος... ή καλύτερα μονάχος... Όχι από άλλους, αλλά από εμένα...



Στο παρακάτω λίνκ είναι το προηγούμενο κείμενο...


Ksidias Yiannis
uzuburu-buru.blogspot.com



8

Λίγα γαρούφαλα....


Στίχοι: Ναζίμ Χικμέτ & Γιάννης Ρίτσος
Μουσική: Μάνος Λοΐζος
Πρώτη εκτέλεση: Μάνος Λοΐζος


Λίγα γαρούφαλα απομένουνε στις γλάστρες
Στον κάμπο θα 'χουν κιόλας οργώσει τη γης
Ρίχνουν το σπόρο
Έχουν μαζέψει τις ελιές
Όλα ετοιμάζονται για το χειμώνα

Κι εγώ γεμάτος απ' την απουσία σου
Φορτωμένος με την ανυπομονησία των μεγάλων ταξιδιών
Περιμένω σαν αγκυροβολημένο φορτηγό

μέσα στην Προύσα



6

Σσσσσ! Eurovision...

Ρουβίτσα δεν υπήρξα ποτέ στα παιδικά μου χρόνια…. Τώρα ξεμωράθηκα και κοιτάζω τον «έλληνα ποπ σταρ» και ξελιγώνομαι!! Ε! ναι αφού συμβαίνει γύρω μας, να μην τα σχολιάσουμε κι εμείς?? Ελάτε μην ντρέπεστε για την Eurovision μιλάω… πείτε το δυνατά: Eu-ro-vi-sion!!
Λοιπόν αφού καταφέραμε να πούμε την λέξη που απαξιώνουμε, ας μπούμε πιο βαθιά στο ψυχολογικό μας πρόβλημα.
Κορίτσια ας μην κρυβόμαστε ο Σάκης είναι οοοοο Σαααααακης, και θα κάνω την αρχή να το παραδεχτώ: Μου αρέσει ο Σάκης! Και μπορεί να ακούω Χαρούλη και Παπακωνσταντίνου, που αρκετά απέχουν από αυτό που λέμε «αντικειμενική ομορφιά», ωστόσο το καλό να λέγεται!

(οι φωτό είναι τυχαίες, το ορκίζομαι!!)

Και συνεχίζουμε με στις εκ βαθέων εξομολογήσεις, είδα τον ημιτελικό της Eurovision… με σουβλάκια και κρασί, τα έκανα όλα σωστά, παρακαλώ!! (αγάπη μου, ευτυχώς που δεν έχεις πρόσβαση σε internet, γιατί θα πω και άλλα σοκαριστικά).
Και τώρα το χειρότερο: για μια στιγμή καρδιοχτύπησα (άκουσον άκουσον), επειδή ανακοίνωσαν τελευταίο τον ΣΑΚΗ.
Εντάξει μετά άλλαξα κανάλι, είδα ένα ντοκιμαντέρ για το Μαλάουι που μίλαγε η άλλη μεγάααλη ποπ σταρ, Μαντόνα (το έσωσα? Όχι ε?χιχιχι).
Σταματάω γιατί οι υπόλοιποι uzubu-ραίοι θα με αποκηρύξουν και ας διατυμπανίζουν την ελευθεροτυπία…
Κάτι τελευταίο, και πάω να αυτομαστιγωθώ…. Μου άρεσε το τραγούδι της Νορβηγίας.. πολύ! Και θέλω να νικήσει αυτό! Στην κόλαση bikaki, στην κόλαση…



5

8 και σήμερα....


«Αγαπητό μου, ζηλευτό μου, αξιολάτρευτο μικρό μου, όταν το γέλιο τα παιδία μοιράζουν, τα πάντα στα σίγουρα αλλάζουν!»
Ο Γαργαληστής

Είναι κάποιες στιγμές, που ζεις με τους φίλους σου, τόσο έντονες που θέλεις να τις κρατήσεις στο μυαλό σου ανεξίτηλες… αλλά ο χρόνος και σε αυτές τις περιπτώσεις(δυστυχώς) κάνει τη δουλεία του. Θα ήθελα πολύ να θυμάμαι σε μερικά χρόνια την ορκωμοσία της μιας κολλητής, τον πρώτο έρωτα της άλλης, τα μεθύσια μας, τις διακοπές μας, το γάμο της τρίτης, τα ατελείωτα ταξίδια της τέταρτης ,τις επισκέψεις μας να την δούμε, τους χωρισμούς, τα γέλια, τα παιχνίδια… και τις συζητήσεις!! αυτές τις αμέτρητες, μεγάλου μήκους συζητήσεις που σου καίνε τον εγκέφαλο, αλλά γλυτώνεις πολλά λεφτά για ψυχαναλυτές…
Υπάρχουν όμως και στιγμές που ούτε ο χρόνος (θα σου ξεφύγω μπαγάσα..), δεν μπορεί να σου τις στερήσει αργότερα.
Ας πούμε η αναγγελία της εγκυμοσύνης της κολλητής σου!!
Εδώ ο κόσμος χάνεται ε?? κι εγώ… Μπααα χέστηκα!! Είμαι χαρούμενη, γιατί μπορεί για τον εαυτό μου όλα αυτά να είναι μακρινά, όμως για έναν άνθρωπο που αγαπώ πολύ είναι όλη του ζωή πλέον! Άντε δεν έμειναν πολλοί μήνες εε? 8 και σήμερα!
[Jumbo, βγάλτε όσες διαφημίσεις θέλετε τώρα...χαχα!]
Τελικά είχες δίκιο Don, είναι κάποια γεγονότα που σου καρφώνονται στο μυαλό και νομίζεις θα εκραγείς αν δεν τα πεις.

Λίστα ιστολογίων

Powered by Blogger. Theme: TheBuckmaker, Kredit online, Tyrol. Converted by Wordpress To Blogger for WP Blogger Themes. Sponsored by iBlogtoBlog.