Στη Γεωργία λοιπόν βρίσκεται σε εξέλιξη εδώ και λίγες μέρες ένα ακόμη έγκλημα.Το να κάτσω και να αναλύσω ποιά κράτη συγκρούονται και για ποιό λόγο είναι μάλλον μάταιο.Στις ειδήσεις γίνονται εξαντλητικές αναλύσεις και οι συμμετέχοντες στα πάνελ προσπαθούν να βρουν ποιός είναι ο φταίχτης.Ποιός έχει δίκιο και ποιός έχει άδικο.Ποιός επιτίθεται και ποιός αμύνεται.Άδικα ψάχνουν.Σ'αυτές τις περιπτώσεις χαμένος και απροστάτευτος είναι ΜΟΝΟ ένας:ο άμαχος.Το ανήλικο,ο ηλικιωμένος,η γυναίκα,ο άντρας που δεν είναι στρατευμένος.Άνθρωποι δηλαδή που δεν έχουν καμία σχέση με τις στρατιωτικές επιχειρήσεις και με τους λόγους που αυτές γίνονται.Απλά τυχαίνει να μένουν σε περιοχές τα εδάφη των οποίων γίνονται "μήλον της έριδος" ανάμεσα σε μεγάλες οικονoμικές δυνάμεις,οι οποίες χρησιμοποιούν το στρατό προκειμένου να κερδίσουν την περιοχή αυτή.Στην περίπτωση της Γεωργίας,οι δύο περιοχές που παίζουν αυτό το ρόλο ονομάζονται Αμπχαζία και Νότια Οσετία.Οι δυνάμεις που μάχονται για την απόκτηση της κυριαρχίας στις περιοχές αυτές ονομάζονται ΗΠΑ και Ρωσία.Και οι κάτοικοι των περιοχών αυτών ονομάζονται για μια ακόμη φορά αθώα θύματα και άμαχοι...
Γράφοντας τα παραπάνω μου ήρθαν στο μυαλό οι στίχοι του τραγουδιού "Άμαχος" που είναι από τον τελευταίο δίσκο του συγκροτήματος "Στίχοιμα" και ερμηνεύεται από τον Χρήστο Θηβαίο.Ακούστε το:
Στα 23 χρόνια που ζω δεν θυμάμαι ούτε μία χρονιά που να μην υπήρχε σε εξέλιξη κάποιος πόλεμος. Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Ιράκ, Λίβανος και τώρα Γεωργία. Και μετά τι; Ιράν; Ίσως. Βόρεια Κορέα; Ίσως. Συρία; Ίσως. ΠΓΔΜ και Κόσοβο; Ίσως.
Εγώ θα ευχηθώ το δύσκολο:NA MHN ΥΠΑΡΞΕΙ ΕΠΟΜΕΝΗ ΦΟΡΑ.