Κι άλλα απίστευτα!

Πιάνω το νήμα από εκεί που το άφησε η αγαπητή mislandfru με το προηγούμενο ποστ της και παρουσιάζω με συγκίνηση και υπερηφάνεια μερικές ακόμη στιγμές ελληνικού μεγαλείου... Απολαύστε:



Ο Ελληνάρας είναι πάνω απ'όλα καλός οδηγός και ακριβής στις περιγραφές του...


... έχει και φαντασία και χιούμορ...


... στηρίζεται πάντα στις δικές του δυνάμεις...



... είναι βεβαίως ερωτιάρης και ετοιμόλογος (εκεί που δείχνει το βελάκι λέει "Μ@#*κα πάρε μια LACTA και χέστην")...


... είναι ιδεολόγος και αγγλομαθής ...


... διεθνώς γνωστός για την εφευρετικότητα και την (κουτο)πονηριά του...



... και κυρίως δεν βαριέται και δεν χρησιμοποιεί το αυτοκίνητο για ψύλλου πήδημα!



Περαστικά μας!



TA AΠΙΣΤΕΥΤΑ!

Επειδή με το τελευταίο ποστ, το κλίμα έπεσε λίγο βαρύ στον κόσμο της uzuburu-buru παρέας(χωρίς παρεξήγηση Γιάννη) είπα να κάνω μια αλλαγή.Μου έστειλαν ένα e-mail και είπα να μοιραστώ μαζί σας το περιεχόμενο του....










Φοβερό;



Δεν ξεχνώ, την ώρα που ξεχνάτε...


"Εικόνες μοναδικού φυσικού κάλους, μπορεί να απολεύσει ο επισκέπτης στις διάφορες γωνιές της χώρας μας." => έτσι λέει το τηλεοπτικό σποτάκι που παίζει εδώ και λίγες μέρες, στα διάφορα τηλεοπτικά κανάλια του εξωτερικού και γι' αυτό τον λόγω, δεν θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω κάποια άλλη έκφραση για να αρχίσω αυτό το post μου.

Ενδεικτικά λοιπόν θα δούμε κάποια από τα ωραιότερα μέρη που βρήκα στο ίντερνετ, σε μία γρήγορη αναζήτησή μου, για την Πελοπόννησο.

Θαυμάστε...






Έχουν περάσει σχεδόν δύο χρόνια από εκείνες τις εφιαλτικές νύχτες του καλοκαιριού, ενός πραγματικά "καυτού" καλοκαιριού. Δεν θα αναφερθώ ούτε στο τι άφησε πίσω του, ούτε στο μέγεθος των καταστροφών που προκάλεσε, ούτε σε νούμερα, στοιχεία και δεδομένα.

Θα μιλήσω μόνο για όλα αυτά που άφησε σε εμένα, στο αίσθημα φόβου και πανικού πως κάποια μέρα θα καούν οι αναμνήσεις μου, θα καεί το παρελθόν μου, τα μέρη που έπαιζα μικρός, τα δέντρα που σκαρφάλωνα, τα λιβάδια που έτρεχα και έπαιζα μπάλα, τα μέρη εκείνα που μου πρόσφεραν τα βιώματα που κρατώ βαθιά μέσα μου. Τρέμω και μόνο στην ιδέα, πως τα μέρη που έσκισα τα γόνατά μου, που έπαιζα πετροπόλεμο και γέμισα καρούμπαλα, που κυλίστηκα και έκανα μες τα χώματα τα ρούχα μου, δεν θα τα δουν τα παιδιά μου.

Ξεχάστηκε και εκείνο το καλοκαίρι, όπως ξεχνιέται κάθε καλοκαίρι. Δεν θυμόμαστε ούτε τι έγινε γύρω μας, ούτε ποιους άγγιξε, παρά μόνο αν κάτι ενοχλήσει εμάς. Όλα χάνονται και τελειώνουν μόνο όταν τα ξεχνάμε, λένε... Όλα χάθηκαν λοιπόν;

Η απάντηση μου είναι ΝΑΙ... Ναι, γιατί όχι μόνο δεν τα θυμόμαστε, όχι μόνο δεν αντιδρούμε και δεν παλεύουμε για να μην ξανασυμβούν, αλλά γινόμαστε θεατές των ίδιων γεγονότων εδώ και χρόνια και κρατάμε παθητική στάση. Μπορεί να μην λέγετε "φωτιά" και "πυρκαγιά", μπορεί να λέγετε "φόνος δεκαπεντάχρονου στο κέντρο της Αθήνας", "απόπειρα δολοφονίας συνομήλικού του στο Περιστέρι", "Βατοπέδι", "ροζ DVD", "κλοπή χρημάτων από τα ταμεία κοινωνικών ασφαλίσεων", "χρηματισμός δικαστικών", "παράγκα", και τόσα άλλα που συμβαίνουν γύρω μας και εμείς κοιτάμε ανέπαφοι.

Μπορεί τον τελευταίο καιρό κάποιοι να σηκώθηκαν από τον καναπέ, κάποιοι να βγήκαν στους δρόμους και κάποιοι απλά να φώναξαν... Ότι και αν κάναμε, καλό είναι... Πρέπει όμως να μην σταματήσουμε εδώ...

Όλα μας αφορούν και όλα θα έπρεπε να μας νοιάζουν, αλλά εμείς προτιμάμε την εύκολη λύση... να ξεχνάμε ή καλύτερα, να "κάνουμε" πως δεν θυμόμαστε...



CHEAP SCIENCE: ENEMY

NEO blog!!!!


CHEAP SCIENCE: ENEMY

Nικήτας Clint Nέο solo album



Νικήτας Κλιντ-Χray...

Ενεργός μουσικά από το 1993 με τους Active Member με σημαντική παρουσία σε πάνω από 10 δίσκους κ singles. Το 2002 αποχωρεί με ιδιαίτερο τρόπο από τους Active Member κ λίγα χρόνια αργότερα ηγείται ενός συγκροτήματος με πρωτόγνωρο στυλ για την μουσική σκηνή στην Ελλάδα, τις Ρόδες! Κυκλοφόρησαν δύο άλμπουμ που σίγουρα πολλοί τα έχουμε ακούσει αμέτρητες φορές! O Νικήτας προσφέρει μέσω του blog του http://cheapscience.pblogs.gr/ την καινούρια του ατομική δημιουργία. Ένας δίσκος που αναμενόταν ιδιότροπος,όπως κ φαίνεται να είναι! Τα 17 κομμάτια απλώνονται σε μεγάλο μουσικό φάσμα ενώ ο αγγλικός στίχος σχεδόν κυριαρχεί. Έχει τον τίτλο CHEAP SCIENCE:ENEMY και το artwork του, σίγουρα δεν περνά απαρατήρητο! Check this out! Καλή ακρόαση & καλά γούστα!

( paranoiseradio.com)



Εξωφυλλο του Νικήτα για την Athens Voice 27 Νοεμβρίου 2008 - Τευχος 236

Ο Νικήτας εκτός των άλλων είκαι και ασχολειται και με τη γραφιστική (και μάλιστα επαγγελματικά) και στον και στον δίσκο και το artwork είναι δικό του!!!! και είναι πολύ καλό!

Ο τύπος λοίπον ανέβασε τη δουλειά ενός ολόκληρου χρονου στο internet και τη δείνει τζάμπα στο λαό και μαλιστα όχι σε .mp3 (υπάρχουν και δύο "εκδόσεις" στα 192 και 320kbps) αλλά σε .aiff αρχείο συνολικού μεγέθους 500mb περίπου.

Όσο γι' αυτούς που ζητάνε copies και το αυθέντικο ακουστε τι λέει ο ίδιος στο blog του:
Η έκδοση του φυσικού προιόντος (CD) είναι δουλειά της Archangel. Προσωπικά βαριέμαι να ασχολούμαι μ' αυτά κι αφού πια το downloading είναι γεγονός και ευκολία, το προτιμώ ανεπιφύλακτα. Η δουλειά μου είναι να φτιάξω τα τραγούδια. Το δισκάκι (δεν καταλαβαίνω γιατί το λέτε "αυθεντικό" - τα τραγούδια είναι τα ίδια) θα βγεί πιο μετά από την εταιρεία και μάλιστα χωρίς όλα τα κομμάτια αφού για μερικά δεν έχουν δοθεί άδειες χρησιμοποίησης μερικών samples.
και στη συνέχεια ευχαριστίες παλί από το Blog :
Μέχρι να ανεβάσω τα credits, τους στίχους και το υπόλοιπο εξώφυλλο, ένα ευχαριστώ στα γρήγορα σε κάποιους από τους συντελεστές της δουλειάς:
Στη Μάντυ, στον Τάκη και τον Ηλία, στις Ρόδες και ιδιαίτερα στο Μάριο και τον Αλέκο για τη συμμετοχή, στο Ντίνο από το Playhouse, στο Μήτσο από το Παζλ και τα άλλα παιδιά, στο Σάββα με την τρομπέτα του, στον Αντώνη και τον Πάνο που υπέκυψαν στην απαίτησή μου για free downloading, στο Χάρη για τις μετακινήσεις και τα καλά λόγια, στις Τρύπες για την παραχώρηση της καλύτερης λούπας που έχω κλέψει στη ζωή μου, σε όποιον άλλο έχω κλέψει και ιδιαίτερα στους Wailers, στη Nina και τους Incredible Bongo Band, σε όποιον βοήθησε χωρίς να το ξέρει, σ' όποιον έκανε οποιαδήποτε κριτική και πάνω από όλα σ' όποιον άκουσε.

Τώρα για το cd τι να πώ???
αυτο που λέω συνήθως:
"περί ορέξεως κολοκυθόπιτα!"

Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν είναι ούτε hip-hop,ούτε rap, ούτε punk, ούτε reggae, ούτε rock,ούτε disco ούτε δεν ξερω και έγω τι αλλό.....είναι δικό του... και στην Ελλάδα αυτο που κάνει δεν υπάρχει! και κατα τη γνώμη μου είναι πολύ μπροστά!και η κινηση να το διαθέσει για free downloading ακόμα πιο μπροστα ίσως!!Γενικά από τα σχόλια στο blog βλέπω πως στου περισσοτερους δεν αρέσει....Εγώ το έχω ακούσει μια φορά και δεν έχω σχηματίσει αποψή ακόμα με δυσκολεύουν λιγο οι στίχοι που είναι κυριώς στα Αγγλικά.
Αυτά....
πάρτε μια γεύση (αν και οχι αντιπροσωπευτίκη νομίζω)
είναι το Νο 12 του δίσκου και λέγεται child's play και συμετέχει ο Εισβολέας






uzuburu-buru podcast episode04 _ Yiannis Ksidias live


Η χειρότερη "εκπομπή" που έχει ηχογραφηθεί ποτέ ανα την υφήλιο! Και αυτή τη φορά το εννοούμε! Ο λόγος; Η απουσία του fubu είχε σαν αποτέλεσμα να έρθει στη θέση του ο Ksidias Yiannis που είναι στην Αθήνα για τις γιορτές. Στην "εκπομπή" αυτή λοιπόν, που έφτασε αισίως τα 4 επεισόδια, θα ακούσετε μία εκ βαθέων εξομολόγηση του Ksidia Yianni για την προσωπική του ζωή. Ο Yiannis ξετυλίγει το κουβάρι της πολυκύμαντης ερωτικής ζωής του και παπαρολογεί ακατάπαυστα. Ειλικρινά σας διαβεβαιώνουμε ότι αυτά που λέει ο Ksidias στην "εκπομπή" αυτή δεν αφορούν απολύτως κανέναν. Στο ρόλο των παθητικών ακροατών του Ksidia ο Stepas και ο don quixote.

Αυτή τη φορά υποσχόμαστε ότι όποιος αντέξει να ακούσει αυτό το επεισόδιο μέχρι το τέλος θα κερδίσει δωράκι.



Ιωάννα Πηλιχού: η κοπέλα που έχει πάρει τα μυαλά του Ksidia και για την οποία μας μίλαγε όλη την ώρα...


Όσοι είστε τολμηροί πατήστε το play στον παρακάτων player ή "κατεβάστε" το επεισόδιο στον υπολογιστή σας από εδώ






Οι 10 καλύτεροι δίσκοι του 2008 (Μέρος γ)

Αγαπητοί αναγνώστες τα βάσανά σας τελειώνουν διότι φτάνουμε αισίως στο τρίτο και τελευταίο μέρος του μακροσκελούς μου αφιερώματος στην ελληνική δισκογραφία του 2008! Πάμε λοιπόν και στο τελευταίο μέρος, όπου θα μιλήσουμε για τέσσερις ακόμη δίσκους, υπενθυμίζοντας ότι αναφέρονται πάντα με τυχαία και όχι με αξιολογική σειρά.

Μουσική: Χρήστος Θηβαίος, Γιώργος Ανδρέου, Jeff Buckley
Στίχοι: Χρήστος Θηβαίος, Μάνος Ελευθερίου, Κ.Χ. Μύρης, Γιώργος Ανδρέου, Γιάννης Μαργαρίτης


Ο δίσκος αυτός με μπέρδεψε λίγο. Μέχρι τελευταία στιγμή αμφιταλαντευόμουν για το αν θα έμπαινε στο top 10 ή όχι. Τελικά νομίζω ότι σιγά-σιγά κερδίζει το στοίχημα με το χρόνο και μέρα τη μέρα με πείθει όλο και περισσότερο ότι ήταν από τους κορυφαίους του 2008.

Μετά από 5 χρόνια ο εξαίρετος τραγουδοποιός Χρήστος Θηβαίος δημιουργεί ξανά έναν προσωπικό δίσκο, κεντρικό ερέθισμα του οποίου ήταν η οικολογική καταστροφή που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια τόσο στην Ελλάδα, με τα τραγικά συμβάντα των πυρκαγιών το 2007, όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο. Ο τίτλος "Πέτρινοι κήποι" αναφέρεται στα μικρά καταφύγια στα οποία ζει ο καθένας από μας μέσα στις μεγαλουπόλεις. Ο αριθμός 182, που είναι σε παρένθεση στον τίτλο και στο ομώνυμο τραγούδι, είναι ο αριθμός της διεύθυνσης του σπιτιού του ίδιου του Θηβαίου και δείχνει ότι ο δημιουργός είχε στο μυαλό του αυτό ακριβώς, τους μικρούς πέτρινους κήπους μέσα στους οποίους ζει και δημιουργεί. Ο ίδιος λέει χαρακτηριστικά « Έντεκα καινούργια τραγούδια που έγραψα μέσα στη φωλιά μου, με αγαπημένο υλικό από όλο τον κόσμο. Με μουσικές που ζήλεψα και μουσικές που γέννησα με την ελπίδα να αγγίξουν ότι θαυμάζω... »

Οι "Πέτρινοι κήποι" λοιπόν μοιάζουν με μια ωδή στη φύση και τα στοιχεία της. Για την ακρίβεια, τέσσερα από τα τραγούδια του δίσκου ("Το νερό", "Πέτρινοι κήποι 182", "Εσύ, η πόλη μου" και "Τα δέντρα") έχουν σαφές οικολογικό περιεχόμενο με στίχους που εξυμνούν τα στοιχεία της φύσης αλλά και τις δομές που έχουν χτίσει οι ανθρώπινες κοινωνίες και μέσα στις οποίες ζουν (δηλαδή τις πόλεις) στις οποίες ο Θηβαίος αναφέρεται με ευαισθησία και αγάπη και μάλλον έχει δίκιο. Μήπως ήρθε η ώρα ,πέρα από τη φύση που είναι αυτονόητο, να αγαπήσουμε και τις πόλεις μας;

Αξίζει να ανφερθεί ότι το εναρκτήριο τραγούδι του δίσκου με τίτλο "Το νερό", σε μουσική, στίχους και ερμηνεία του ίδιου του Θηβαίου και τη Μαρία Λούκα στα φωνητικά, έχει επιλεγεί σαν το μουσικό θέμα της καμπάνιας του Δικτύου Μεσόγειος SOS για την ευαισθητοποίηση πάνω στο θέμα της εξοικονόμησης νερού. Το τραγούδι αυτό ξεχωρίζει καθώς αντιμετωπίζει το νερό με την ιερότητα που του πρέπει. "Ο Αξιός, ο Αχελώος και η Κερκίνη /είναι αιχμάλωτοι πολέμου στις τιμές / του χρηματιστηρίου και της βιομηχανίας / και θα ξερνάνε ομολογίες φριχτές" μας λέει ο Θηβαίος. Δεν θέλω να γίνω μάντης κακών, αλλά εκτιμώ ότι σε λίγα χρόνια θα ακούμε αυτό το τραγούδι και θα το αξιολογούμε ως προφητικό. Δυνατοί στίχοι επίσης από το ίδιο τραγούδι είναι και οι εξής: "Είναι στο σύννεφο,είναι μέσα στο πηγάδι / είναι στο χιόνι και στα φρούτα του Μαγιού / είναι στα μάτια,είναι στο ουράνιο τόξο / είναι στον πάγο,στον ατμό του τηγανιού".

Πέρα από τα τραγούδια που αναφέρονται στη φύση, αξίζει να σταθεί κανείς στο υπέροχο "Κανείς δεν έρχεται" που είναι διασκευή του "Forget her" του Jeff Buckley με τους ελληνικούς στίχους να ανήκουν στον Μάνο Ελευθερίου, ο οποίος καταφέρνει να περιγράψει άψογα τη μελαγχολία και τη μοναξιά που νιώθει ο σύγχρονος άνθρωπος ("πάρε τα ηρεμιστικά σου / να λες πως όλα είναι δικά σου/ κι η ευτυχία σου κλεισμένη σε κουτιά"), ενώ ο Χρήστος Θηβαίος μάς δίνει την πιο δυνατή ερμηνεία του δίσκου. Αξιόλογο επίσης και το "λαϊκό'' κομμάτι του album ("Στης αγκαλιάς σου τη φωτιά") στο οποίο συμμετέχει και η Ελένη Τσαλιγοπούλου, όπως επίσης και το αγαπημένο των ραδιοφωνικών σταθμών "Ας χαθείς" .

Ο δίσκος δεν είναι "εύκολος" στα αυτιά. Οι στίχοι του Θηβαίου απαιτούν πολλές και προσεκτικές ακροάσεις για να βγουν στην επιφάνεια τα κρυμμένα νοήματα. Οι μουσικές συνθέσεις και οι ενορχηστρώσεις έχουν έντονα jazz στοιχεία αλλά και άλλα δυτικότροπα . Ο Θηβαίος στέκεται εξαιρετικά από ερμηνευτικής πλευράς ζώντας μοναδικά το κάθε τραγούδι χωρίς να παρασύρεται σε υπερβολές. Το κεντρικό στοιχείο των τραγουδιών είναι η συγκίνηση, η ευαισθησία και η λιτότητα στην ενορχήστρωση. Είναι ένας δίσκος που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ακουστικός και "χαμηλών τόνων", χωρίς να περιέχει κάποιο τραγούδι που να μπορεί να γίνει αυτό που λέμε "σουξέ" (δηλαδή ευρέως γνωστό σε σύντομο διάστημα), αλλά να είναι σαν σύνολο σε υψηλό επίπεδο και να αξίζει να τον έχει κανείς συντροφιά του.

~~~~



Μουσικά θέματα διασκευασμένα για κιθάρες από τον Βαγγέλη Μπουντούνη.

Το 2004 ο Βαγγέλης Μπουντούνης έδωσε συναυλία στο Ηρώδειο με έργα ερμηνευμένα από ούτε μία, ούτε δύο, αλλά 100 κιθάρες! Εγχείρημα μεγάλο και σημαντικό, το οποίο όμως ηχογραφήθηκε, κυκλοφόρησε σε δίσκο και γνώρισε μεγάλη επιτυχία και με βάση τους εμπορικούς όρους. Η επιτυχία αυτή ώθησε τον Μπουντούνη να επιχειρήσει πέρυσι κάτι παρόμοιο. Οι διαφορές με την έκδοση του 2004 είναι ότι στο "Historia de un amor" του 2008 έχουμε μια ηχογράφηση studio, ότι οι κιθάρες είναι νομίζω λιγότερες από 100 (δεν είναι κι εύκολο να ξαναμαζευτεί ο αριθμός αυτός), ότι πλην του ήχου της κιθάρας που κυριαρχεί υπάρχουν πλέον και βιολί, βιολοντσέλο, κοντραμπάσο και κρουστά και ότι - πέρα από τα ορχηστρικά - υπάρχει πλέον και η φωνή της Ελπινίκης Ζερβού και του Μάριου Φραγκούλη σε κάποια από τα κομμάτια.

Σε αυτόν το δίσκο μιλάμε ξεκάθαρα για κλασσική μουσική. Το ευτύχημα, όμως, είναι ότι το album αυτό δεν αφορά μόνο την "ελίτ" ή τους "κουλτουριάρηδες" ή τους διανοούμενους. Με λίγα λόγια δεν χρειάζεται ο ακροατής του δίσκου αυτού να έχει κάνει 15 χρόνια Ωδείο για να τον εκτιμήσει. Αντιθέτως, έχουμε να κάνουμε με έναν άρτιο δεξιοτέχνη κιθαριστή ο οποίος αναλαμβάνει - και τα καταφέρνει - να παρουσιάσει μία δουλιά πολύ υψηλού καλλιτεχνικού επιπέδου η οποία να είναι ταυτόχρονα απόλυτα προσιτή στον απλό ακροατή. Αυτό αποδεικνύει άλλωστε και η γκάμα των μουσικών θεμάτων που διασκεύασε και παρουσίασε. Συνυπάρχουν θέματα του Μάνου Χατζιδάκι, του Αντόνιο Βιβάλντι, του Σούμπερτ, αλλά και παραδοσιακά από όλον τον κόσμο όπως ο δικός μας "Ζωναράδικος" της Θράκης, παραδοσιακά από την Ιρλανδία, την Ανδαλουσία κ.ά. Υπάρχουν επίσης τέσσερις συνθέσεις του ίδιου του Β. Μπουντούνη.

Με δυο λόγια: Καλή μουσική!

~~~~


Μουσική / Στίχοι : Μάρω Μαρκέλλου



Θυμάμαι ένα απόγευμα, πριν 1-1,5 μήνα περίπου, ήμουν κρεβατωμένος (εξαιτίας της εγχείρησης) και άκουγα την εκπομπή του Οδυσσέα Ιωάννου στον "Μελωδία". Την προσοχή μου τράβηξε ο προλογισμός του σε ένα τραγούδι. "Νέα τραγουδοποιός, μας την σύστησε ο Δεληβοριάς πέρυσι, για δώστε λίγη προσοχή" είπε ο Ιωάννου και ακολούθησε το "Ε δεν ήταν και τίποτα". Λίγες μέρες μετά έμαθα ότι αυτή η νέα τραγουδοποιός λέγεται Μάρω Μαρκέλλου, είναι συνομήλική μου (στα 23), συμφοιτήτρια κι αυτή κατά κάποιον τρόπο (α ρε Νομικάραααα!) και ότι οι εμφανίσεις της στο πλάι του Δεληβοριά τον χειμώνα του 2007 είχαν προκαλέσει αίσθηση. Βέβαια, οι λίγο πιο προσεκτικοί από εσάς, θα την είχατε δει ίσως στην τηλεόραση αφού συμμετείχε στο σίριαλ "Υπέροχα πλάσματα" (αγνοώ πότε και πού προβαλόταν).

Αυτή είναι λοιπόν η Μάρω Μαρκέλλου. Μια κοπέλα σαν εμάς, τους (συν-πλην) 20άρηδες. Και σαν τέτοια κοπέλα του σήμερα γράφει τα τραγούδια της. Οι στίχοι της είναι αφηγήσεις μικρών ιστοριών με αρκετό χιούμορ ("Όταν η Όλιβ θα γίνει χοντρή / και του Sport Billy αδειάσει το βαλιτσάκι / η γιαγιά Duck όταν πέσει νεκρή / και γίνει ο Ποπάι αλλεργικός στο σπανάκι"), με (αυτο)σαρκασμό ("Όταν μεγαλώσω θέλω, θέλω να γίνω ματς στο μουντιάλ και να φοράω καπέλο / να λέω γαλλιστί pas mal καθώς θα παίζω τσέλο"), με αμεσότητα και ελεύθερη γλώσσα. Πολλοί την χαρακτηρίζουν ήδη θυληκό Δεληβοριά. Δεν έχουν και πολύ άδικο καθώς είναι σαφώς επηρεασμένη από το στυλ του ΦοιΔελ. Ωστόσο, η Μαρκέλλου είναι ξεκάθαρα πιο "σύγχρονη", πιο εξελιγμένη θα μπορούσε να πει κανείς. Η ταμπέλα "θυληκός Δεληβοριάς" θα πρέπει να ξεκολλήσει γιατί μόνο κακό μπορεί να της κάνει, αν και νομίζω ότι ήδη με τον πρώτο της αυτό δίσκο ξεπερνά κάθε παγίδα μιμιτισμού. Έχει το δικό της προσωπικό στυλ το οποίο και με οδήγησε στο να συμπεριλάβω το δίσκο της στο top 10 μου.

Για τις ερμηνείες της θα δανειστώ τη λέξη που χρησιμοποίσαν πολλοί για να την περιγράψουν: ανεπιτήδευτες. Θα προσθέσω και μουσικά σωστές. Όμορφη και εκφραστική φωνή. Οι συνθέσεις της έχουν πολλά στοιχεία από το ποπ αλλά και άλλα είδη, ενώ δείχνει ικανή να συνθέσει υπέροχες κιθαριστικές μπαλάντες. Ο δίσκος "Κορίτσι για σπίτι" είναι πολύ μακριά από το να χαρακτηριστεί "εξαιρετικός" ή ολοκληρωμένος, αλλά είναι μόλις ο πρώτος της και - αν σκεφτεί κανείς την ηλικία της - είναι εξαιρετικά ελπιδοφόρο δείγμα. Ακούστε τον και παρακολουθήστε την πορεία αυτής της τραγουδοποιού από εδώ και πέρα.

Πάρτε μια γεύση: "H ομορφιά του θέλω"

~~~~


Μουσική / Στίχοι: Ενδελέχεια



Ένα από τα ελάχιστα ελληνικά ροκ συγκροτήματα της δεκαετίας του '90 που αντέχει στο χρόνο και συνεχίζει να μας προσφέρει αξιόλογους δίσκους και ζωντανές εμφανίσεις. Σε μια εποχή που το ελληνικό ροκ μοιάζει από αδύναμο έως ανύπαρκτο, οι "Ενδελέχεια" συνεχίζουν ακάθεκτοι την πορεία τους στο χώρο με τον 10ο δίσκο τους με τίτλο "Σ'ενα μεγάλο αύριο", πειραματιζόμενοι μάλιστα με ήχους στους οποίους δεν μας είχαν συνηθίσει. Το αν τα μουσικά τους αυτά ανοίγματα είναι κίνηση επιβίωσης σε ένα θολό τοπίο για όσους επιμένουν στο ροκ ή αν είναι γνήσιες καλλιτεχνικές ανησυχίες θα το δείξει ο χρόνος.

Στο δίσκο αυτό ξεχωρίζουν το λαϊκότροπο (!) "Υστερόγραφο" με την υπέροχη μελωδία , τους όμορφους στίχους του Δ. Μητσοτάκη και την εκπληκτική ερμηνεία της Μάρθας Φριντζήλα. Αξιόλογα επίσης τα "Κάτι τους δένει", "Αξίζει τον κόπο" και "Σ'ενα μεγάλο αύριο".

Οι στίχοι στέκονται πάντα στο καλό επίπεδο του συγκροτήματος, ωστόσο αυτή η ελαφρά στροφή τους προς νέα - γι'αυτούς - είδη μουσικής κρύβει παγίδες. Πάντως, έχοντας ουσιαστικά περάσει την εφηβεία μου με τα τραγούδια αυτού του συγκροτήματος, δεν άντεξα να μην συμπεριλάβω τον δίσκο τους στο top 10 μου, εκτοπίζοντας από αυτό την τελευταία στιγμή το "πρώτο άλμπουμ" του πρωτοεμφανιζόμενου Δημήτρη Αρναούτη. Το ότι οι "Ενδελέχεια'' δηλώνουν ακόμη παρόν με αξιοπρεπείς δουλιές είναι - αν μη, τι άλλο - παρήγορο...



Οι 10 καλύτεροι δίσκοι του 2008 (Μέρος β)

Στο Μέρος α μιλήσαμε για 3 δίσκους. Το "Μέχρι το τέλος" με τη Νατάσσα Μποφίλιου, το "Στη διαπασών" με τον Δημήτρη Μητροπάνο και το "Και τα μάτια κι η καρδιά" με την Ελευθερία Αρβανιτάκη. Πάμε τώρα στο μέρος β (υπενθυμίζω ότι οι δίσκοι αναφέρονται με τυχαία σειρά και όχι με αξιολογική):

Μουσική / Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Ερμηνεία: Διονύσης Σαββόπουλος



Ο πιο πολυσυζητημένος δίσκος του 2008. Η πολυαναμενόμενη σύμπραξη του "πατέρα" των τραγουδοποιών (Σαββόπουλος) και του πιο αξιόλογου τραγουδοποιού των τελευταίων ετών (Θ. Παπακωνσταντίνου) αφήνει το στίγμα της στην ελληνική δισκογραφία με τον δίσκο "Ο Σαμάνος". Κι επειδή ο δίσκος αυτός είναι πολυσυζητημένος θα είμαι λίγο πιο αναλυτικός στην παρουσίασή του σε σχέση με τους υπόλοιπους.



Πολλοί από τους φανατικούς οπαδούς του Θανάση Παπακωνσταντίνου έσπευσαν στο άκουσμα και μόνο της συνεργασίας με τον Σαββόπουλο να αποδοκιμάσουν. "Τι δουλιά έχει με τον Σαββόπουλο", "ξεπουλήθηκε ο Θανάσης", "πού κολλάνε αυτοί οι δύο" είναι μερικές μόνο από τις φράσεις που μπορεί να ακούσει ή να διαβάσει κανεις από τους - ουκ ολίγους - πιστούς ακόλουθους του Λαρισαίου δημιουργού. Προσωπικά ανήκω στους μεγάλους θαυμαστές του Παπακωνσταντίνου αλλά σε καμία περίπτωση στους φανατικούς. Ομολογώ ότι κι εγώ αρχικά ξαφνιάστηκα κάπως όταν έμαθα για τη συνεργασία. Η αλήθεια είναι ότι πολλοί από εμάς τους νεότερους έχουμε μια άσχημη εντύπωση για τον Σαββόπουλο κυρίως λόγω της κοινωνικής και πολιτικής του παρουσίας (Καλομοίρα, φιέστες στο Σύνταγμα κάθε Πρωτοχρονιά, περίεργα συντηρητικές θέσεις πάνω σε κοινωνικά θέματα κ.ά.). Η εντύπωσή μας αυτή για το "πολιτικό ον" Σαββόπουλος ξεφεύγει μερικές φορές και διαχέεται και στην καλλιτεχνική υπόσταση του "Νιόνιου". Ωστόσο, μετά το προσεκτικό άκουσμα του δίσκου διαλύθηκαν όλες οι επιφυλάξεις που είχα αρχικά.

Στο δίσκο αυτό συνδυάζονται αρμονικά ο ποιητικός λόγος και οι υψηλού επιπέδου μουσικές εμπνεύσεις του Θ. Παπακωνσταντίνου με τις αληθινές και άμεσες ερμηνείες του Σαββόπουλου. Αξίζει να σημειωθει ότι είναι η πρώτη φορά που ο Σαββόπουλος δέχτηκε να είναι ο κεντρικός ερμηνευτής σε δίσκο όπου η μουσική και οι στίχοι δεν είναι δικές του δημιουργίες! Νομίζω, όμως, ότι αυτό που ξεχωρίζει σαφώς στον δίσκο και του δίνει το κάτι παραπάνω είναι οι εξαιρετικές ενορχηστρώσεις (με τη Βάσω Δημητρίου να έχει μεγάλη συμβολή) και η εκπληκτική σύνθεση των μουσικών. Μουσικοί με διεθνή εμβέλεια όπως η Βάσω Δημητρίου, ο Γιώτης Κιουρτσόγλου, ο Satnam Ragmotra, ο Jimmy Mahlis, ο Σωκράτης Σινόπουλος κ.ά. αφήνουν το δικό τους στίγμα στο "Σαμάνο".



Το ερέθισμα που οδήγησε τον Θ. Παπακωνσταντίνου στη δημιουργία του "Σαμάνου" ήταν η παραπάνω φωτογραφία, που δείχνει τον (Μεξικάνο, αν δεν κάνω λάθος) αγωνιστή Φορτίνο Σαμάνο να καπνίζει το τελευταίο του τσιγάρο λίγο πριν εκτελεστεί. "Ο Φορτίνο Σαμάνο καπνίζει και σκέφτεται /«Είμ' ό,τι δεν έζησα. Είμαι η βροχή που θα 'ρθει... ", "(...) Ο στρατιώτης με τ' όπλο σημαδεύει και σκέφτεται / «Με μια κίνηση απλή θα του κλέψω ό,τι έχει ζήσει / Είμαι ένας μικρός θεός, είμ' ένα στοιχειό(...)", "(...)Το τελευταίο τσιγάρο κι εκείνο σκέφτεται / «Θα γίνω γέλιο να κρυφτώ σε παιδιά που ξεφαντώνουν / Ο καιρός θα χάνεται, ώσπου κάποιο απ' αυτά / θα φωνάξει liberta! Kι όπως θα κοιτάει τις κάννες / θα βρεθώ στα χείλη του σαν τσιγάρο ξανά»". Αυτά διηγείται ο Παπακωνσταντίνου με τον μοναδικό του (στιχουργικά) τρόπο μέσα από το τρίτο κατά σειρά τραγούδι του δίσκου που φέρει και το όνομα του ίδιου του Φορτίνο Σαμάνο. Ο Σαββόπουλος ερμηνεύει εξαιρετικά το τραγούδι με τον Παπακωνσταντίνου να κρατά το ρόλο του (ραδιοφωνικού;) αφηγητή. Το τραγούδι έχει έντονο λάτιν χαρακτήρα με εξαιρετικές κιθάρες από τη Βάσω Δημητρίου και μια ομορφότατη ατμόσφαιρα που παραπέμπει στα μέρη στα οποία αναφέρεται (Κεντρική και Νότια Αμερική). Θα μπορούσε να πει κανείς ότι το τραγούδι αυτό αποτελεί μία ενότητα του δίσκου μαζί με το "Ραμόν", το οποίο αναφέρεται εμμέσως σε έναν άλλο Λατινοαμερικάνο αγωνιστή, τον Τσε Γκεβάρα. Ο "Ραμόν" ανοίγει με τον Αριστοτέλη Παπακωνσταντίνου να τραγουδά το παραδοσιακό "Γκαντάρας" της Ελασσόνας, σε ένα ακόμη από τα συνηθισμένα μουσικά "παντρέματα" του Παπακωνσταντίνου με βάση την δημοτική μας παράδοση. Τόσο ο "Φορτίνο Σαμάνο", όσο και ο Ραμόν είναι χαμηλών τόνων τραγούδια με εξαιρετικά ευαίσθητο και σαφώς πολιτικό στίχο υπό το αιθέριο πρίσμα του Παπακωνσταντίνου που πάντα ισορροπεί ανάμεσα στο πραγματικό και το φαντασιακό. Προσωπικά θεωρώ τα 2 αυτά τραγούδια τις πιο συγκινητικές στιγμές του δίσκου.



Μία άλλη ενότητα του δίσκου συναποτελούν το εναρκτήριο "Ασπρομόντε" και το 11ο κατά σειρά "Attinse" που είναι αποτελέσματα ενός ταξιδιού του Παπακωνσταντίνου στα ελληνόφωνα χωριά της Κάτω Ιταλίας. Το "Ασπρομόντε" είναι ένα δυναμικό κομμάτι με έντονα κρουστά, ωραίο ρυθμό που σε παρασέρνει, φωνητικά που θυμίζουν Κάτω Ιταλία και μια ερμηνεία γεμάτη κέφι από τον "Νιόνιο". Από τα υπόλοιπα κομμάτια αξίζει να σταθεί κανείς στο μοναδικό καθαρά λαϊκό του δίσκου με τίτλο "Ζεϊμπέκικο της Κυριακής" με ενορχηστρωτή τον Νίκο Κυπουργό που έντυσε επιτυχώς το κομμάτι με πνευστά. Ένα υπέροχο κομμάτι που κουβαλά πάνω του τη λαϊκή μας παράδοση και έχει εξαιρετικούς στίχους. Πρέπει επίσης να αναφερθούν το "Αυτό", ένα τραγούδι που μαστόρευε επί τουλάχιστον 2 χρόνια ο Παπακωνσταντίνου παρουσιάζοντάς το σε συναυλίες χωρίς να είναι δισκογραφημένο. Πρόκειται για ένα κομμάτι που οι δύο δημιουργοί μοιράζονται ερμηνευτικά και το οποίο δημιουργεί υπέροχες εικόνες. Ο σύντομος (ενός λεπτού!) "Μεθυστής" με τη συμμετοχή του Γιάννη Χαρούλη δίνει μια αίσθηση από "Αχαρνείς", όπως σωστά έχει σχολιαστεί. Στο δίσκο περιέχονται επίσης οι επανεκτελέσεις 2 παλαιότερων τραγουδιών του Παπακωνσταντίνου και συγκεκριμένα τα "Ορυχεία" και η "Σάρα". Αμφότερα έχουν ένα χρώμα διαφορετικό από τις αρχικές τους εκτελέσεις με τις ενορχηστρώσεις να διακαιολογούν και να δικαιώνουν την επανεκτέλεσή τους.

Συνολικά, για το δίσκο αυτό που κλείνει έναν χρόνο περίπου στη δημοσιότητα (ναι μεν κυκλοφόρησε τον Ιούλη του 2008, αλλά ήδη από τον Γενάρη τα τραγούδια παρουσιάζονταν ζωντανά σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη απο τους 2 δημιουργούς) πρέπει να τονιστεί ότι δικαιώνει απόλυτα τη σύμπραξη των δύο τραγουδοποιών. Μπορεί να μην φέρνει νέα πράγματα στο προσκήνιο, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Είναι ένας δίσκος με ποιότητα στις μουσικές και τον ήχο και με την καθιερωμένη δύναμη και ευαισθησία στους στίχους του Παπακωνσταντίνου. Τον προτείνω ανεπιφύλακτα αρκεί ο ακροατής να έχει την υπομονή να τον ακούσει παραπάνω από μία φορές. Γιατί αν μείνει στο πρώτο άκουσμα δεν θα μείνει ενθουσιασμένος (μιλάω από προσωπική πείρα...).

Πάρτε μια γεύση: "Ασπρομόντε" , "Ζεϊμπέκικο της Κυριακής" , "Φορτίνο Σαμάνο"

~~~~



Ορχηστρικά μουσικά θέματα της Ελένης Καραϊνδρου φτιαγμένα για την τηλεοπτική σειρά "Το 10" που ήταν βασισμένη σε έργο του Μ. Καραγάτση.

Γι' αυτόν τον δίσκο τι μπορώ να πω; Ό,τι και να πω θα είναι λίγο! Με δυο λόγια: η μαγεία της μουσικής! Κι επειδή μιλάμε για την κορυφαία, ίσως, ελληνίδα συνθέτη: η μαγεία της ελληνικής μουσικής. Οι συνθέσεις της Καραϊνδρου καταφέρνουν να συγκινήσουν. Μεταφέρουν στον ακροατή την ατμόσφαιρα της μεταπολεμικής Ελλάδας. Προκαλούν έντονα συναισθήματα νοσταλγίας (ακόμη και αν δεν έχεις ζήσει σε αυτήν την εποχή), αθωότητας αλλά και πόνου, θλίψης, μελαγχολίας. Τα χρώματα της ελληνικής μουσικής απλώνονται στις συνθέσεις της Καραϊνδρου, οι οποίες είναι στην ουσία ένα μουσικό ταξίδι στην μεταπολεμική ελληνική ιστορία. Η Καραϊνδρου συνέθεσε 10 διαφορετικά μουσικά θέματα (τανγκό, βαλς, χασάπικο, ταξίμι, "ρομάνς" για βιολί και άρπα) που μαζί με τις παραλλαγές τους έφτασαν τα 37 μουσικά θέματα. Το μπουζούκι ("χωρίς το οποίο δεν νοείται μεταπολεμική Ελλάδα", όπως χαρακτηριστικά λέει η Καραϊνδρου) αφηγείται με έναν τρόπο αφαιρετικό συνυπάρχοντας με άρπα, πιάνο, βιολί, ακορντεόν, όμποε κ.ά.

Πολλά είπα. Αυτός ο δίσκος είναι σκέτη μαγεία!

Στο μπουζούκι ο Σπύρος Γκούμας.

~~~~


Νότης Μαυρουδής - Παναγιώτης Μάργαρης


Γνωστά μουσικά θέματα διασκευασμένα για δύο κιθάρες από τον Νότη Μαυρουδή και τον Παναγιώτη Μάργαρη.

Το "Cafe de l 'art" είναι η ονομασία μίας σειράς δίσκων που ξεκίνησαν να δημιουργούν ο Νότης Μαυρουδής και ο μαθητής του Παναγιώτης Μάργαρης το 1999. Η φετινή έκδοση με τίτλο "Passion" ήταν η έκτη κατά σειρά.

Έχω τεράστια αδυναμία στον ήχο της κιθάρας και ειδικά σε έργα που παίζονται με δύο κιθάρες (να φανταστείται, ο δίσκος "Ένα" του Σωκράτη Μάλαμα που για πολλούς είναι σκοτεινός και βαρετός εμένα με ενθουσιάζει ακριβώς επειδή βασίζεται σε 2 κιθάρες!). Δεν θα μπορούσα λοιπόν να παραλείψω από το top 10 μου έναν δίσκο που δημιουργήθηκε από έναν κορυφαίο Έλληνα κιθαριστή, τον Νότη Μαυρουδή, ο οποίος επέλεξε αγαπημένα μουσικά θέματα, τα διασκεύασε και τα ερμήνευσε με δύο κιθάρες, μαζί με τον Παναγιώτη Μάργαρη. Σε αυτήν την έκδοση μάλιστα καταπιάνεται με θέματα από την ξένη δισκογραφία όπως τα Luna Rossa, Besame mucho, Libertango, Sodade κ.ά. αποδεικνύοντας πως η μουσική δεν έχει σύνορα. Στο δίσκο, πέρα από τα διασκευασμένα ορχηστικά, υπάρχουν και τρία τραγούδια ερμηνευμένα από τον Χρήστο Θηβαίο (στο "Corsica" του Πιέτρο Γκουελφούτσι), τη Σόνια Θεοδωρίδου (στο "Youkali" του Κουρτ Βάιλ), και τον Νίκο Αλιάγα (στο "Ne me quitte pas" του Ζακ Μπρελ)



Οι 10 καλύτεροι δίσκοι του 2008 (Μέρος α)

Επειδή μου αρέσουν οι απολογισμοί και οι αναδρομές - και ειδικά σε ό,τι αφορά τη μουσική, τον κινηματογράφο, το ποδόσφαιρο κτλ - αποφάσισα να σταχυολογήσω κάποιους από τους ελληνικούς δίσκους που εκδόθηκαν μέσα στο 2008 και τράβηξαν την προσοχή μου. Από την άλλη, οι θεσμοί "best of" ή "top 10" δεν είναι και εντελώς του γούστου μου, αν και αναγνωρίζω ότι πολλές φορές αποδεικνύονται χρήσιμοι. Γι' αυτό λοιπόν διευκρινίζω ότι σε αυτό εδώ το "μάζεμα" θα διαβάσετε εντελώς υποκειμενικές παρουσιάσεις των - με βάση τα δικά μου γούστα - πιο αξιόλογων δίσκων του 2008. Πάμε λοιπόν (οι δίσκοι αναφέρονται με τυχαία σειρά και όχι με αξιολογική):

Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης
Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος
Ερμηνεία: Νατάσσα Μποφίλιου

Το εξώφυλλο του δίσκου, έργο του νέου ζωγράφου Νίκου Μόσχου

Για τη Νατάσσα Μποφίλιου, την ευχάριστη έκπληξη των τριών τελευταίων ετών στο τραγούδι μας, έχω ένα λόγο παραπάνω να "καμαρώνω". Ο λόγος, πέρα του ότι είναι μία εκπληκτική τραγουδίστρια που ανήκει περίπου στη γενιά μου (είναι μόλις 25), είναι το ότι ήταν και φοιτήτρια στο ίδιο κτίριο με μένα (αυτό της Νομικής) αν και στο "γειτονικό" (Πολιτικών Επιστημών) τμήμα από το δικό μου . Θα μου πείτε "τι σχέση έχει αυτό;". Καμία, αλλά όσο να'ναι δεν περίμενα ποτέ να βγάλει τέτοια εξαιρετική καλλιτέχνιδα το κτίριο της Νομικής όπου τα πρότυπα των φοιτητριών είναι οι τραγουδίστριες πίστας... Τελοσπάντων, πάμε στα του δίσκου.

Πρώτα απ'όλα, πρέπει να τονιστεί ότι είναι ένας δίσκος που ο τρόπος δημιουργίας του μάς παραπέμπει στα πιο φωτεινά χρόνια του ελληνικού τραγουδιού. Αναφέρομαι στην επιλογή του τρίπτυχου Συνθέτης-Στιχουργός-Ερμηνευτής το οποίο συμπληρώνεται από την κόσμηση του εξώφυλλου με ένα έργο τέχνης (βλ. παραπάνω). Με αυτόν ακριβώς τον τρόπο, που κατά τη γνώμη μου είναι και ο ενδεδειγμένος και τον προτιμώ από τους δίσκους που έχουν πολλούς διαφορετικούς στιχουργούς και συνθέτες, δημιουργήθηκαν κατά το 60'-70 τα πιο σημαντικά μουσικά έργα στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού.

Ο δίσκος "Μέχρι το τέλος" είναι ένας δίσκος φτιαγμένος αποκλειστικά και μόνο από νέους ανθρώπους. Αυτή είναι η ταυτότητα του δίσκου. Τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα που έχει ένας νέος της σημερινής εποχής υπάρχουν και στο δίσκο. Αυτό που σαφώς ξεχωρίζει είναι οι στίχοι του Γεράσιμου Ευαγγελάτου. Πρόκειται για στίχους που εκφράζουν με αμεσότητα τη μελαγχολία και τα αδιέξοδα μιας ολόκληρης γενιάς, όσων είναι σε ηλικία μεταξύ 20 και 30 ετών. Οι στίχοι του Ευαγγελάτου είναι σαν φωτογραφία, σαν ένα στιγμιότυπο της ψυχολογικής κατάστασης των σημερινών 25άρηδων. Από τη μεριά της η Νατάσσα Μποφίλιου πιστοποιεί σε αυτόν το δίσκο το πόσο μεγάλη τραγουδίστρια είναι (παρόλο το νεαρό της ηλικίας της) και το πόσο γουστάρει αυτό που κάνει. Δίνει ερμηνείες πραγματικά εντυπωσιακές, σε σημείο που να μην μπορείς να φανταστείς αυτά τα τραγούδια από άλλη φωνή. Μόνες μου ενστάσεις για τον δίσκο η σχετική ατολμία του Καραμουρατίδη στην ενορχήστρωση (δυτικότροπες ηλεκτρικές μπαλάντες με μια ιδέα από ποπ) και οι ελαφρώς μελαγχολικές τάσεις που διακατέχουν καποια από τα τραγούδια.

Ο δίσκος δεν είναι αριστούργημα αλλά είναι μια εξαιρετική δουλιά από 3 νέους ανθρώπους που δούλεψαν σαν ομάδα και έχουν λαμπρό παρόν και μέλλον. Ήδη την περασμένη χρονιά οι ζωντανές τους εμφανίσεις ήταν άκρως επιτυχημένες. Ακούστε τον!

Πάρτε μια γεύση εδώ

~~~~

Συντελεστές (μουσική / στίχοι): Σ. Κραουνάκης, Θ. Μικρούτσικος, Χ. Λεοντής, Δ. Τσακνής, Π. Θαλασσινός, Τ. Μουσαφίρης, Μ. Ξυδούς, Λ. Παπαδόπουλος, Μ. Πασχαλίδης, Φ. Πλιάτσικας, Γ. Μηλιώκας, Γ. Κότσιρας, Οδ. Ιωάννου, Γ. Κλεφτογιώργος, Χ. Λέντζος, Κ. Ντούμος
Ερμηνεία: Δημήτρης Μητροπάνος


«Ζωή νταλίκα κόκκινη/ στις εθνικές του κόσμου/ του Στέλιου τα τραγούδια/ βενζίνα των φτωχών/ αγάπη θεοσκότεινη/ πολλά ουίσκια εντός μου/ ακούνε τα ζεϊμπέκικα/ σαν το Πάτερ Ημών. Πίκρα μανούλα μου το γάλα/ πίκρα τα χρόνια μας τα υγρά/ τα εργοστάσια μεγάλα/ τα μεροκάματα μικρά...»

Το είπα και στην εισαγωγή. Αυτό το άτυπο top 10 για το 2008 θα είναι εντελώς υποκειμενικό. Κι επειδή με τον Μητροπάνο αντικειμενικός δεν μπορώ να είμαι (ανήκω σάυτούς που ακούνε τη φωνή του και ανατριχιάζουν), δεν θα μπορούσα να μην συμπεριλάβω το δίσκο που σημαίνει την επιστροφή του στη δισκογραφία μετά από 2 χρόνια.

"Τα εργοστάσια μεγάλα, τα μεροκάματα μικρά" λοιπόν. Γι'αυτό το στίχο του Κραουνάκη και μόνο θα άξιζε να έχει κανείς στη δισκοθήκη του το "Στη διαπασών". Ένας δίσκος που μοιάζει με σύνοψη ενός μέρους των συνεργασιών του Μητροπάνου. Πασχαλίδης, Κραουνάκης, Θ. Μικρούτσικος, Μηλιώκας, Τσακνής, Θαλασσινός, Λάκης Παπαδόπουλος, Ξυδούς, Πλιάτσικας, ακόμη και ο Μουσαφίρης (μετά από χρόνια) ήταν εκεί για να σταθούν δίπλα στο Μητροπάνο στην μεγάλη του επιστροφή στη δισκογραφία και τις ζωντανές εμφανίσεις. Αν ήθελα να μιλήσω αντικειμενικά θα έλεγα ότι ο "πολυσυλλεκτικός" αυτός δίσκος δεν κομίζει τίποτα καινούριο. Τίποτα απολύτως. Είναι απλά μία σύμπραξη πολλών από τους συνθέτες και στιχουργούς που είναι τα τελευταία χρόνια στο προσκήνιο οι οποίοι απλά έφτιαξαν έναν δίσκο για την επιστροφή του Μητροπάνου. Αλλά είπαμε, αντικειμενικός με τον Μητροπάνο δεν μπορώ να είμαι και γι'αυτό-γνωρίζοντας ότι καθαρά καλλιτεχνικά ο δίσκος δεν λέει κάτι σαν σύνολο-τον βάζω στο top 10. Μόνο και μόνο επειδή αυτή η απίστευτη φωνή είναι ακόμα εδώ, δίπλα μας και μας δίνει κουράγιο. Φωτεινές εξαιρέσεις στο δίσκο το εξαιρετικό "Ζωή νταλίκα κόκκινη" του Κραουνάκη (βλ. στίχοι στην αρχή), το υπέροχο λαϊκό "Εκδρομή" του Μηλιώκα και φυσικά ο "Έρωτας αρχάγγελος" του μεγάλου Χρήστου Λεοντή που είχε πρωτοηχογραφηθεί πέρυσι στον ομώνυμο δίσκο των Λεοντή-Λέντζου. Ενδιαφέρον και το αποτέλεσμα του πειράματος να πει ο Μητροπάνος ένα μπλουζ ("Όσοι ζουν αληθινά"). Όμορφα λαϊκά που ταιριάζουν γάντι στη φωνή και θυμίζουν παλιές επιτυχίες του Μητροπάνου είναι και "Ο μονομάχος" και το "Αγάπη μου την άλλη φορά".

~~~~

Μουσική: Γ. Μήτσης, J. Joksimovic, Θ. Παπαδόπουλος, A. Quintero, M. Quiroga, R. Allison, Γ. Καραδήμος, Π. Πέτρου, Νίκος Πορτοκάλογλου, J. Limon
Στίχοι: Κ. Φασουλάς, Λ. Νικολακοπούλου, Μ. Γκανάς κ.ά.
Ερμηνεία: Ελευθερία Αρβανιτάκη

Έχουμε και λέμε. Μια υπέροχη φωνή καταξιωμένη σε Ελλάδα και εξωτερικό (Αρβανιτάκη), ένας Ισπανός συνθέτης βραβευμένος με 2 grammy (Javier Limon), ένας δίσκος που δημιουργήθηκε στη Μαδρίτη, παθιασμένη κλασική κιθάρα σε φλαμένκο, αντάμωμα Ανατολής και Δύσης στις ενορχηστρώσεις, άρωμα Ισπανίας, άρωμα λάτιν, άρωμα Ελλάδας, άρωμα Μεσογείου, ένα υπέροχο ντουέτο με την Ισπανίδα Buika κι ένα τραγούδι που έγινε σουξέ πριν καν κυκλοφορήσει ("Τον έρωτα ρωτάω"). Θέλετε κι άλλα για να πειστείτε; Μία όμορφη δουλιά, προορισμένη και για το εξωτερικό όπου η Αρβανιτάκη πραγματικά σκίζει (sold out όπου πάει στην Ευρώπη!) Ακροασθείτε τον!

~~~~



Λίστα ιστολογίων

Powered by Blogger. Theme: TheBuckmaker, Kredit online, Tyrol. Converted by Wordpress To Blogger for WP Blogger Themes. Sponsored by iBlogtoBlog.