uzuburu-buru

I'm again in Dubai, it's my connection flighting destination, but this time, it's for the way back. It's raining outside and it's 6:00 am local time. One more of my adventures, is coming to it's end. This isn't so bad, if you consider that every end, is a beginning of something else. The main difference this time is that I believe that this trip in Tanzania, was the best gift I ever gave to myself.

I promised to my friend Zazu that I 'll write this post in English, but right now, it's so difficult for me to describe my experience in any language. Everything was so unique and so special. From the very first moment I was there, small little problems were coming to my way but I overpassed them all and these small problems, made my trip so great.

The whole story started when I had some money and some time, and I wanted to spent them both. I found the destination, I booked the tickets and after that, I send a mail to my friend if he has some space to his house to host me. I really cannot think what would have happen if he had gave me a negative answer.

Everything was so great to this trip. I lived in a great house with Zazu's parents. They treated me like I their own child. I 'm so grateful to those people because they made me feel like home. Moreover, Zazu made his best to make my stay there, an unforgettable experience.

I would like to start with my first weekend there but it 'll be a big mistake if I don't mention that they send a driver that was speaking Greek to pick me up from the airport. Can you imagine the feeling of going to Africa, after a two days trip and more that nine hours in a couple of planes, trying to sleep in a airport's terminal, facing bureaucracy for your visa and spending more than an hour for that, when everyone took it in ten minutes, and wanting so desperately to see your friend and to feel safe? A came out of the final door, stinking like a trash can, facing a really warm environment with high humidity, full of colored taxi drivers asking me if I wanted a taxi, and instead of facing my friend or his father, I heard somebody looking for me and speaking in Greek.

Everyday there had it's strange part. I cannot forget the day that I brought a huge 15 l. bottle of water caring it on my shoulders and walking in the rain, in a country rood with no asphalt and full of small lakes. Everyone was laughing at me! I cannot forget also the other day, that I was coming again back home, with two big bags full of staff and it was raining so hard that even my underwear was totally wet. That day, I couldn't walk with my flip flops so I took them out and I tried to walk with my bare foot, without any difference. I remember that a guy called me to share a peace of roof. It was less than a square meter and we fitted there seven people. We were squeezed like the sardines in their can.

It 'll sound crazy but during my stay there, I crashed a wedding, a baptist ceremony, an engagement and the best of all, a women bachelor party. I had also the luck to be caught by a Tanzanian soldier and he forced me to ware hand-cops. It was the first time in my life that I was waring hand-cops for not a kinky reason. An other day, in Zanzibar, I was close to go to the court for a taxi driver that cheated us, but here, braiding is the rule, not the exception. These are some of the crazy things that I 've done there the last two weeks.

Coming to the end of my post and the end of my adventure, I wish I had more days to spent there. I also wish, this won't be the last time I 'm visiting Africa and I hope, people to give it a chance and choose to go for vacations in countries that are not so famous. I also hope everyone to take more seriously Africa's problem. Africa is a blessed continent, full of recourses but with the bad luck that foreigners own them and control their market. The people there are happy with their life because they don't have to care for so many things as we do. Those people there have really found the main reason to live, the true meaning of life, and they really enjoy it.

Local market.

Local market.

Baoy Baoy tree.

Road to Bagamoyo.

Είναι από τις λίγες φορές στην ζωή μου που έχω ζήσει τόσες πολλές και έντονες εμπειρίες σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα. Εάν κάποιος με ρωτούσε αν θα ήθελα να ξαναζήσω το ίδιο ταξίδι ή να πήγαινα σε κάποιο άλλο μέρος, με περισσότερες ανέσεις και ευκολίες, σίγουρα θα επέλεγα την Τανζανία ξανά. Με τις αναποδιές του, τις κακοτυχίες του, αλλά και τις μοναδικές και ανεπανάληπτες εμπειρίες που μου χάρισε, η Τανζανία είναι ένα μέρος που θα μείνει χαραγμένο στην μνήμη μου για πολύ καιρό.

Εδώ μένω σε ένα συγκρότημα κατοικιών για τα στελέχη μιας εταιρίας, που καλύπτει τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Μεγάλα δωμάτια, δωμάτιο καλεσμένων, σαλονοτραπεζαρία, κήπος, ηλεκτρισμός και ίντερνετ σε εικοσιτετράωρη βάση, νερό με συνεχή ροή από την παροχή του δήμου, είναι λίγα από τα χαρακτηριστικά του σπιτιού, που το κάνουν να διαφέρει κατά πολύ από τα εδώ δεδομένα. Μερικές από τις επιπλέον υπηρεσίες που παρέχονται με την ενοικίαση του σπιτιού και την δουλειά σου εδώ, είναι η οικιακή βοηθός, ο κηπουρός, ο φροντιστής του σπιτιού και ο προσωπικός οδηγός.

Οι συνθήκες ζωής σε σχέση με τις δικές μας, είναι άθλιες. Βρομιά, σκουπίδια στους δρόμους και χωμάτινοι ,μες τις λάσπες, δρόμοι, είναι λίγα από αυτά που θα συναντήσει κάποιος εδώ. Όμως, όποιον και να ρωτήσεις, δεν του λείπει κάτι, δεν διασκεδάζει λιγότερο από εμάς, και δεν ζει μια πιο μίζερη ζωή από ότι εμείς. Αυτό μπορείς πολύ εύκολα να το διαπιστώσεις όταν προσπαθήσεις να προσαρμοστείς στον τρόπο ζωή τους και να ζήσεις όπως ζουν.

Δεν είναι ανάγκη να φορέσεις τα ρούχα τους {φόρεμα για τις γυναίκες και ένα κομμάτι ύφασμα τυλιγμένο γύρω από το σώμα για τους άντρες}, ούτε να τρως μόνο το φαγητό τους {σε δίσκο που φέρνει λίγο από φυλακής ή συσσιτίου, λίγο κρέας κοκκινιστό, λίγα φασόλια, λίγα χόρτα και πολύ αλεύρι αναμειγμένο με νερό} για να κατανοήσεις τον τρόπο ζωής τους. Πρέπει να δεις τι κρύβετε από πίσω, την παράδοσή τους, την ιδιοσυγκρασία τους, την παιδεία τους, το επίπεδο της εκπαίδευσης που έχουν λάβει, το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσαν καθώς επίσης τα ήθη και έθιμά τους.

Ζώντας λοιπόν, όσο μπορώ, λίγο από την καθημερινότητά τους και κάνοντας ότι κάνουν διαπίστωσα ότι, ούτε τα σκουπίδια των δρόμων με ενδιέφεραν, ούτε οι λάσπες, ούτε το αν έκανα μπάνιο δύο φορές την βδομάδα, ούτε αν φορούσα τα ίδια ρούχα για μια βδομάδα, ούτε αν θα περπατήσω δύο χιλιόμετρα για να πάω στο κοντινό παζάρι να αγοράσω τρόφιμα και γενικά δεν με ενδιέφερε τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο, από το να επιβιώσω, να κουβεντιάζω όσο μπορώ, να χορεύω και να διασκεδάζω την κάθε στιγμή.

Εδώ λοιπόν, οι ντόπιοι, προσπαθούν να βγάλουν τα καθημερινά έξοδά τους, πουλώντας μικροπράγματα εδώ και εκεί, πουλώντας νερά και κομμάτια ζαχαροκάλαμου στις στάσεις λεωφορείων, μπανάνες και ξηρούς καρπούς σε πλατείες και φανάρια και γενικά, πουλώντας μικροπράγματα όπως κάνουν και στην χώρα μας πολλοί συνάνθρωποί μας. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα ενός ξεναγού που μετά από τέσσερις ώρες ξενάγησης σε κάποιο χωριό, μας κάλεσε στο κατάλυμά του για να πιούμε μια μπύρα στην πίσω αυλή. Αφού του δώσαμε δώδεκα ευρώ και μας χιλιοευχαρίστησε, έφυγε. Μετά από δεκαπέντε λεπτά που επέστρεψε, μας είπε πως αγόρασε με τα χρήματα που του δώσαμε, αναψυκτικά για να τα πουλήσει και να βγάλει μεγαλύτερο κέρδος.

Θέλω να τελειώσω εδώ αυτό το κειμενάκι και να σας παραθέσω μερικές εικόνες. Σε λίγες μέρες που θα γυρίσω Ελλάδα, θα γράψω ένα ολοκληρωμένο κείμενο. Μέχρι τότε, καλή ανάσταση και καλά να περάσετε το Πάσχα.

Edit : Δυστυχώς, οι φωτογραφίες δεν θέλουν να ανεβούν ούτε από την Τανζανία, ούτε από τα Ενωμένα Αραβικά Εμιράτα. Ας ελπίσουμε πως θα θέλουν να ανεβούν από την Ελλάδα.

B(w)agamoyo = το μέρος που άφησα την καρδιά μου.
bwaga {δυστυχισμένος} / baga {ευτυχισμένος} + moyo {καρδιά}

Είμαι μόλις 4 μέρες εδώ και νομίζω πως αυτή η λέξη περιγράφει πλήρως τα συναισθήματά μου. Το Bagamoyo, είναι ένα χωριό, βόρεια του Dar Es Salaam, με τεράστια ιστορία. Πήρε το όνομά του από το δρόμο των σκλάβων. Εκεί κατέληγαν πάνω από το 80% των σκλάβων που έφευγαν για τις χώρες της νοτίου Αφρικής, της Ασίας και της Ευρώπης. Έτσι, όσοι ήταν τυχεροί και δεν τους αγόραζε κανείς ή τους αγόραζε κάποιος ντόπιος, τότε ήταν baga γιατί έπαιρνε τον δρόμο της επιστροφής. Για όλους τους άλλους, η δυστυχισμένη ζωή τους συνέχιζε εκτός συνόρων.

Ο λόγος λοιπόν, που αυτή η λέξη με περιγράφει, είναι γιατί είμαι δυστυχής, επειδή ξέρω πως πρέπει να φύγω. Εδώ βλέπω πολλά στοιχεία του εαυτού μου στην καθημερινότητα των ανθρώπων. Οι άνθρωποι είναι τελείως διαφορετικοί από εμάς. Έχουν μια αγνότητα και μια πραότητα ζωγραφισμένη στο πρόσωπό τους. Μέχρι στιγμής, έχω γνωρίσει πολλούς και με διαφορετική κοινωνική επιφάνεια. Έχω κάνει βόλτα στο παζάρι της περιοχής και στην ψαραγορά του Bagamoyo. Άνθρωποι φτωχοί, να παλεύουν για την καθημερινότητά τους, προσπαθώντας να πουλήσουν την πραμάτεια τους, να διαπραγματευτούν την τιμή ώστε στο τέλος, και ο αγοραστής αλλά και ο πωλητής να μην έχουν κανένα πρόβλημα (hacuna matata).

Είναι πολλά αυτά που θέλω να σας πω αλλά θα αρκεστώ στο να σας περιγράψω λίγο το περιβάλλον τους και το μικροκλίμα που επικρατεί εδώ. Είναι μια χώρα ευλογημένη, μιας και έχει πάρα πολύ νερό. Είναι μια χώρα με άφθονη βλάστηση ακόμα και στις πόλεις τους. Μπανανιές και δέντρα που κάνουν ανανά, δέντρα με καρύδες και μάνγκο βρίσκονται παντού γύρω σου, τα περισσότερα φορτωμένα με άγουρα φρούτα, δίνουν για ξεχωριστή, εξωτική ομορφιά στην καθημερινότητά σου. Η μέση θερμοκρασία είναι τριάντα έξι βαθμοί κελσίου με πολύ υγρασία. Χωρίς να μπορώ να σας πω ποσοστό της, μπορώ σίγουρα να σας πω πως το βράδυ, όταν πας για ύπνο, σε μπουκώνει.

Με αυτές τις συνθήκες λοιπόν, ο κόσμος ιδρώνει συνέχεια και πολύ, περιέργως όμως δεν μυρίζει ο ιδρώτας κανενός. Το να προσπαθείς να κρύψεις τον ιδρώτα είναι κάτι μάταιο και ουτοπικό. Παρόλα αυτά, ο κόσμος αισθάνεται άνετα και αγγίζει ο ένας τον άλλο. Όλα αρχίζουν με τον απαραίτητο χαιρετισμό και με την χειραψία που θυμίζει τελετουργικό. Φυσικά υπάρχουν και οι απλές εκδοχές οι οποίες και προσπαθώ να μάθω καθώς επίσης και τι πρέπει να απαντήσω σε κάθε χαιρετισμό. Μπορείτε λοιπόν να καταλάβετε πως ο κόσμος έχει όρεξη για επικοινωνία και επαφή.

Αρκετά για σήμερα. Δεν ξέρω που θα βρω ιντερνέτ για να το ανεβάσω στο blog αλλά θα προσπαθήσω να το κάνω πριν γυρίσω Ελλάδα. Καλά να περνάτε και αρχίστε να μιλάτε με τους γύρω σας. Είμαστε όλοι άνθρωποι του ίδιου θεού και αξίζει να ανακαλύψουμε τον θησαυρό που κρύβουν οι γύρω μας, μέσα τους.

Η ζωή μου κυλούσε υπέροχα, ήρεμα και χωρίς παράξενα γεγονότα, μέχρι την στιγμή που αποφάσισα να πάω στην Τανζανία, ή μάλλον, όταν μου προέκυψαν κάποια χρήματα, σχεδόν από το πουθενά. Ήταν λοιπόν Τετάρτη, όταν έμαθα πως θα πάρω κάποια χρήματα την επομένη. Σπίτι μου λοιπόν, διαβάζοντας κάτι κείμενα για την διπλωματική μου και καθώς τον Μάη θα καταταγώ στον στρατό για την στρατιωτική μου θητεία, λέω ο κακομοίρης να τα ξοδέψω σε κάτι που λατρεύω αφάνταστα. Σε ΤΑΞΙΔΙ!!!

Ανοίγω λοιπόν μία πύρινη αλεπού {firefox} και αρχίζω να κοιτάω για διάφορους προορισμούς που είμαι καλεσμένος από φίλους. Αρχίζω από την μακρινή Ινδία και πιο συγκεκριμένα από το Μπομμπάι. Μια ρουμάνα φίλη μου συμμετέχει εκεί σε ένα εθελοντικό πρόγραμμα. Καλή φάση, λέω και κοιτάω για εισιτήρια. Τιμή, μια χαρά αλλά η απάντηση της κοπέλας απογοητευτική : «Μένω με άλλα τρία άτομα και είναι και το αγόρι μου εδώ.» Πας; Δεν πας, γιατί αν πας, που θα κοιμηθείς; Ποιος θα ασχοληθεί να μου δείξει μέρη, περιοχές, μνημεία; Εκείνη θα κάθετε να ζαχαρώνετε με το αγόρι της και εγώ θα κρατάω το καντήλι από πάνω. Έτσι αποφασίζω να έρθω πιο κοντά.

Κάλιαρι : ένα από τα δύο νησιά της Ιταλίας που τυχαίνει να είναι για Εράσμους μια ρουμάνα φίλη. Ψάχνω για εισιτήρια και ήταν αρκετά φτηνά. Έπειτα, σκέφτομαι ο δικός σου πως εκεί, θα είναι όπως η υπόλοιπη Ιταλία, οπότε, το ακυρώνω και αυτόν τον προορισμό. Λέω λοιπόν να πάω λίγο πιο δίπλα από την Ιταλία και συγκεκριμένα, στην Σλοβενία, όπου και έχω μια πολύ καλή φίλη, την Μάγια, που σας έχω γράψει παλαιότερα, θυμάστε; Αλλά προτού να ψάξω για τιμές εισιτηρίων, την ακυρώνω όπως είναι αυτή την πρόταση, μιας και εκείνη μένει μόνιμα εκεί, οπότε μπορώ να πάω οποτεδήποτε θέλω.

Έχοντας λοιπόν φουλ γυναικείων «προορισμών» σαν επιλογές τραβάω το τέταρτο φύλλο και βγαίνει αγόρι. Φίλος, ρουμάνος, θεότρελος και στην Τανζανία. Χμ, μια περιπέτεια είναι ότι πρέπει αυτή την εποχή. Αποφασίζω λοιπόν να πάω εκεί. Τι αποφασίζω, μπαίνω και κλίνω επιτόπου εισιτήρια. Έπειτα, κατευθύνομαι στην μητέρα μου να της ανακοινώσω «τα ευχάριστα». «Τανζανία, κοντά είναι καλέ… πως και δεν πας πιο μακριά; Ινδία ας πούμε, Κίνα!» συνέχισε να λέει νομίζοντας πως κάνω πλάκα. Μετά από κανένα δεκάλεπτο που κατάλαβε πως έλεγα την αλήθεια και πως είχα ήδη κλίσει εισιτήρια, μπήκα με στο ψητό.

Και η περιπέτεια μου μόλις αρχίζει. Πάω την επομένη να πάρω τα χρήματα και μετά καπάκι για την τράπεζα για να καταθέσω τα λεφτά στον λογαριασμό της εταιρίας. Μου έλειπαν κάποια χρήματα και είπα να πάω να σηκώσω από έναν λογαριασμό που μπαίνει ένα ενοίκιο, αλλά ο τύπος δεν τα είχε βάλει. Δεν αγχώνομαι, γιατί είχα μαζί μου την κάρτα ΑΤΜ της μητέρας μου και δεν θα μου έλεγε τίποτα για είκοσι ευρώ. Είμαι λοιπόν στην τράπεζα όταν ένα τηλεφώνημα μου χαλάει την ηρεμία. «Γεια σας, ο τάδε? Είμαι από την τάδε εταιρεία και σας τηλεφωνώ γιατί έχει γίνει κάποιο λάθος. Έχετε βάλει ανάποδα το όνομα και το επώνυμο στο εισιτήριό σας και θα υπάρχει πρόβλημα. Δεν νομίζω α καταθέσατε τα χρήματα…» είπε ο τύπος και με άφησε στήλη άλατος. Άκυρο λοιπόν το εισιτήριο.

Πάω σπίτι μες την μαυρίλα για μια χαμένη μέρα και με ένα μεγάλο κατηγορώ για τον παρορμητισμό μου. Η μητέρα μου, στην είσοδο μου φωνάζει : «δεν νομίζω να τα πήρες τα εισιτήρια, γιατί σου βρήκα στο ίντερνετ πιο φτηνά» {Ντόινγκ!!!} και συνεχίζει, «θέλεις εμβόλια που θα πρέπει να τα κάνεις εκεί, μπλα μπλα, μπλα μπλα.» Εννοείτε πως δεν πρόσεχα τι έλεγε μιας και είχε πληγωθεί ο εγωισμός μου. Τελικά, μεγάλη ανακάλυψη το να μάθεις στην μητέρα σου να κάνει αναζήτηση στο ίντερνετ.

Για να μην τα πολυλογώ λοιπόν, κανονίζει να πάω στην Παλλήνη για εμβόλια την Παρασκευή. Βούλα – Παλλήνη / νεύρα Γιάννη, σημειώσατε το σημείο ένα με τελικό αποτέλεσμα 5 και γκολ. Δύο ώρες και ένα τέταρτο με απίστευτη κίνηση και χωρίς μέσα μεταφοράς. Τώρα γιατί Παλλήνη, τι να σας πω, εκεί είναι η διεύθυνση υγείας της νομαρχίας μου. Μετά από μια πλήρη ενημέρωση για τους κινδύνους υγείας που τυχών να αντιμετωπίσω, για τα εμβόλια που θα μου κάνουν και γενικά για το ποια μέτρα προσωπικής υγιεινής πρέπει να ακολουθώ, ήρθε η ώρα της βελόνας. Βγάζω την μπλούζα και η μεσήλιξ γυνή υπάλληλος, σχολιάζει καθώς χαϊδεύει : «Α, εσύ έχεις και μπράτσα. Για σφίξε…». Έτσι λοιπόν, επιβεβαίωσα πως η τύπισσα μου την έπεφτε όλη την ώρα.

Σκηνικό νούμερο τρία : στον δρόμο του γυρισμού και συγκεκριμένα στην Κατεχάκη, στο φανάρι για Γουδί, αγναντεύοντας τον Υμηττό πάνω από του Ζωγράφου, ανοίγει η πόρτα του συνοδηγού με μια ακατάπαυστη μονολογία και ένα μεγάλο κατηγορώ για το πρόσωπό μου. «Καλά, που ήσουν τόση ώρα, που κάθομαι και περιμένω μέσα στο κρύο» λέει και κλίνει την πόρτα με ταυτόχρονη κίνηση για να βάλει την ζώνη. Ανάβει πράσινο και ξεκινάω κοιτώντας την, όταν, κουμπώνοντας τη ζώνη της σηκώνει το βλέμμα της και με κοιτάει. «Ουπς» λέει «συγνώμη έκανα λάθος. Σε πέρασα για τον Γιάννη, τον γιο μου» και πριν προλάβει να τελειώσει, της λέω πως θα την αφήσω δέκα μέτρα πιο κάτω που έχει χώρο να σταματήσω. «Πας Καρέα» με ρωτάει και εγώ κουνώντας καταφατικά το κεφάλι, διατάζει «θα με πας, ε;» και ξανασφραγίζει τη ζώνη της. Το πιο αστείο όμως είναι όταν έπιασα το τηλέφωνο να μιλήσω στον Stepa που κουνούσε τα χέρια της και σιγοψιθύριζε, σαν να δικαιολογούνταν στον εαυτό της.

Αυτά προς το παρόν. Τα υπόλοιπα γι’ αυτό το ταξίδι και τα ευτράπελά του στο επόμενο επεισόδιο μαζί με φωτογραφίες από την Τανζανία.

Υ.Γ. Μην πίνετε όταν κάνετε εμβόλια. Καίει!!

Υ.Γ.2 Ετοιμαστείτε για πολλά έξοδα για ένα τέτοιο ταξίδι. Τα φάρμακα στοιχίζουν όσο και το εισιτήριο.

> Ksidias Yiannis < > uzuburu-buru.blogspot.com <