uzuburu-buru

Η ζωή μου κυλούσε υπέροχα, ήρεμα και χωρίς παράξενα γεγονότα, μέχρι την στιγμή που αποφάσισα να πάω στην Τανζανία, ή μάλλον, όταν μου προέκυψαν κάποια χρήματα, σχεδόν από το πουθενά. Ήταν λοιπόν Τετάρτη, όταν έμαθα πως θα πάρω κάποια χρήματα την επομένη. Σπίτι μου λοιπόν, διαβάζοντας κάτι κείμενα για την διπλωματική μου και καθώς τον Μάη θα καταταγώ στον στρατό για την στρατιωτική μου θητεία, λέω ο κακομοίρης να τα ξοδέψω σε κάτι που λατρεύω αφάνταστα. Σε ΤΑΞΙΔΙ!!!

Ανοίγω λοιπόν μία πύρινη αλεπού {firefox} και αρχίζω να κοιτάω για διάφορους προορισμούς που είμαι καλεσμένος από φίλους. Αρχίζω από την μακρινή Ινδία και πιο συγκεκριμένα από το Μπομμπάι. Μια ρουμάνα φίλη μου συμμετέχει εκεί σε ένα εθελοντικό πρόγραμμα. Καλή φάση, λέω και κοιτάω για εισιτήρια. Τιμή, μια χαρά αλλά η απάντηση της κοπέλας απογοητευτική : «Μένω με άλλα τρία άτομα και είναι και το αγόρι μου εδώ.» Πας; Δεν πας, γιατί αν πας, που θα κοιμηθείς; Ποιος θα ασχοληθεί να μου δείξει μέρη, περιοχές, μνημεία; Εκείνη θα κάθετε να ζαχαρώνετε με το αγόρι της και εγώ θα κρατάω το καντήλι από πάνω. Έτσι αποφασίζω να έρθω πιο κοντά.

Κάλιαρι : ένα από τα δύο νησιά της Ιταλίας που τυχαίνει να είναι για Εράσμους μια ρουμάνα φίλη. Ψάχνω για εισιτήρια και ήταν αρκετά φτηνά. Έπειτα, σκέφτομαι ο δικός σου πως εκεί, θα είναι όπως η υπόλοιπη Ιταλία, οπότε, το ακυρώνω και αυτόν τον προορισμό. Λέω λοιπόν να πάω λίγο πιο δίπλα από την Ιταλία και συγκεκριμένα, στην Σλοβενία, όπου και έχω μια πολύ καλή φίλη, την Μάγια, που σας έχω γράψει παλαιότερα, θυμάστε; Αλλά προτού να ψάξω για τιμές εισιτηρίων, την ακυρώνω όπως είναι αυτή την πρόταση, μιας και εκείνη μένει μόνιμα εκεί, οπότε μπορώ να πάω οποτεδήποτε θέλω.

Έχοντας λοιπόν φουλ γυναικείων «προορισμών» σαν επιλογές τραβάω το τέταρτο φύλλο και βγαίνει αγόρι. Φίλος, ρουμάνος, θεότρελος και στην Τανζανία. Χμ, μια περιπέτεια είναι ότι πρέπει αυτή την εποχή. Αποφασίζω λοιπόν να πάω εκεί. Τι αποφασίζω, μπαίνω και κλίνω επιτόπου εισιτήρια. Έπειτα, κατευθύνομαι στην μητέρα μου να της ανακοινώσω «τα ευχάριστα». «Τανζανία, κοντά είναι καλέ… πως και δεν πας πιο μακριά; Ινδία ας πούμε, Κίνα!» συνέχισε να λέει νομίζοντας πως κάνω πλάκα. Μετά από κανένα δεκάλεπτο που κατάλαβε πως έλεγα την αλήθεια και πως είχα ήδη κλίσει εισιτήρια, μπήκα με στο ψητό.

Και η περιπέτεια μου μόλις αρχίζει. Πάω την επομένη να πάρω τα χρήματα και μετά καπάκι για την τράπεζα για να καταθέσω τα λεφτά στον λογαριασμό της εταιρίας. Μου έλειπαν κάποια χρήματα και είπα να πάω να σηκώσω από έναν λογαριασμό που μπαίνει ένα ενοίκιο, αλλά ο τύπος δεν τα είχε βάλει. Δεν αγχώνομαι, γιατί είχα μαζί μου την κάρτα ΑΤΜ της μητέρας μου και δεν θα μου έλεγε τίποτα για είκοσι ευρώ. Είμαι λοιπόν στην τράπεζα όταν ένα τηλεφώνημα μου χαλάει την ηρεμία. «Γεια σας, ο τάδε? Είμαι από την τάδε εταιρεία και σας τηλεφωνώ γιατί έχει γίνει κάποιο λάθος. Έχετε βάλει ανάποδα το όνομα και το επώνυμο στο εισιτήριό σας και θα υπάρχει πρόβλημα. Δεν νομίζω α καταθέσατε τα χρήματα…» είπε ο τύπος και με άφησε στήλη άλατος. Άκυρο λοιπόν το εισιτήριο.

Πάω σπίτι μες την μαυρίλα για μια χαμένη μέρα και με ένα μεγάλο κατηγορώ για τον παρορμητισμό μου. Η μητέρα μου, στην είσοδο μου φωνάζει : «δεν νομίζω να τα πήρες τα εισιτήρια, γιατί σου βρήκα στο ίντερνετ πιο φτηνά» {Ντόινγκ!!!} και συνεχίζει, «θέλεις εμβόλια που θα πρέπει να τα κάνεις εκεί, μπλα μπλα, μπλα μπλα.» Εννοείτε πως δεν πρόσεχα τι έλεγε μιας και είχε πληγωθεί ο εγωισμός μου. Τελικά, μεγάλη ανακάλυψη το να μάθεις στην μητέρα σου να κάνει αναζήτηση στο ίντερνετ.

Για να μην τα πολυλογώ λοιπόν, κανονίζει να πάω στην Παλλήνη για εμβόλια την Παρασκευή. Βούλα – Παλλήνη / νεύρα Γιάννη, σημειώσατε το σημείο ένα με τελικό αποτέλεσμα 5 και γκολ. Δύο ώρες και ένα τέταρτο με απίστευτη κίνηση και χωρίς μέσα μεταφοράς. Τώρα γιατί Παλλήνη, τι να σας πω, εκεί είναι η διεύθυνση υγείας της νομαρχίας μου. Μετά από μια πλήρη ενημέρωση για τους κινδύνους υγείας που τυχών να αντιμετωπίσω, για τα εμβόλια που θα μου κάνουν και γενικά για το ποια μέτρα προσωπικής υγιεινής πρέπει να ακολουθώ, ήρθε η ώρα της βελόνας. Βγάζω την μπλούζα και η μεσήλιξ γυνή υπάλληλος, σχολιάζει καθώς χαϊδεύει : «Α, εσύ έχεις και μπράτσα. Για σφίξε…». Έτσι λοιπόν, επιβεβαίωσα πως η τύπισσα μου την έπεφτε όλη την ώρα.

Σκηνικό νούμερο τρία : στον δρόμο του γυρισμού και συγκεκριμένα στην Κατεχάκη, στο φανάρι για Γουδί, αγναντεύοντας τον Υμηττό πάνω από του Ζωγράφου, ανοίγει η πόρτα του συνοδηγού με μια ακατάπαυστη μονολογία και ένα μεγάλο κατηγορώ για το πρόσωπό μου. «Καλά, που ήσουν τόση ώρα, που κάθομαι και περιμένω μέσα στο κρύο» λέει και κλίνει την πόρτα με ταυτόχρονη κίνηση για να βάλει την ζώνη. Ανάβει πράσινο και ξεκινάω κοιτώντας την, όταν, κουμπώνοντας τη ζώνη της σηκώνει το βλέμμα της και με κοιτάει. «Ουπς» λέει «συγνώμη έκανα λάθος. Σε πέρασα για τον Γιάννη, τον γιο μου» και πριν προλάβει να τελειώσει, της λέω πως θα την αφήσω δέκα μέτρα πιο κάτω που έχει χώρο να σταματήσω. «Πας Καρέα» με ρωτάει και εγώ κουνώντας καταφατικά το κεφάλι, διατάζει «θα με πας, ε;» και ξανασφραγίζει τη ζώνη της. Το πιο αστείο όμως είναι όταν έπιασα το τηλέφωνο να μιλήσω στον Stepa που κουνούσε τα χέρια της και σιγοψιθύριζε, σαν να δικαιολογούνταν στον εαυτό της.

Αυτά προς το παρόν. Τα υπόλοιπα γι’ αυτό το ταξίδι και τα ευτράπελά του στο επόμενο επεισόδιο μαζί με φωτογραφίες από την Τανζανία.

Υ.Γ. Μην πίνετε όταν κάνετε εμβόλια. Καίει!!

Υ.Γ.2 Ετοιμαστείτε για πολλά έξοδα για ένα τέτοιο ταξίδι. Τα φάρμακα στοιχίζουν όσο και το εισιτήριο.

> Ksidias Yiannis < > uzuburu-buru.blogspot.com <