Μια στιγμή, δυο ζωές...
Είμαι στο κέντρο της Αθήνας, στα Starbucks στο σταθμό του μετρό Πανεπιστήμιο. Περιμένω τον καθηγητή μου που με επιβλέπει στην διπλωματική μου εργασία για να κουβεντιάσουμε γι' αυτή. Λογικά δεν θα προλάβω να το τελειώσω μέχρι την ώρα που θα έρθει αυτό μου το post, αλλά δεν με πειράζει. Θα το τελειώσω μέχρι να πάω να δω τον φίλο μου Stepa.
Χρησιμοποίησα τον τίτλο ενός γνωστού σίριαλ γι αυτό μου το post όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί αυτός, είναι ο καλύτερος δυνατός για να το περιγράψει. Δεν έχει σχέση ό,τι θα πω με το σίριαλ απλά αισθανόμουν ακριβώς αυτό την ώρα που το ζούσα. Ας ξεκινήσω λοιπόν προσδιορίζοντας τον χρόνο και τον τόπο που μου συνέβη κάτι που είχε τόσο καιρό να μου συμβεί.
Παρασκευή μεσημέρι, λοιπόν, και εγώ γυρίζω σπίτι με το αμάξι από ένα ακόμα "ταξίδι" στην Αττική. Ξεκίνησα νωρίς το πρωί, με το να τελειώσω κάποιες εκκρεμότητες στην Βούλα και μετά συνέχισα για Παλλήνη, για να τελειώσω με τα εμβόλια. Δεν θα σταθώ ούτε στο τι έγινε εκεί, ούτε σε "παράξενες" στιγμές που μου έτυχαν, αυτή την φορά. Θα αρχίσω την περιγραφή μου από το φανάρι από Καρέα, λίγο πριν την πλατεία της Αργυρούπολης.
Κουρασμένος λοιπόν από την πολύωρη, μες την κίνηση, οδήγηση, περιμένω στο φανάρι για να ανάψει πράσινο. Ως συνήθως, έχω χαζέψει κοιτώντας τον Υμηττό, όταν ξαφνικά, γυρίζοντας το κεφάλι μου μπροστά, κοιτάω μια πεταλούδα να κινείται μπροστά από το παράθυρό μου, χορεύοντας τον δικό της χορό, χωρίς να ακολουθεί συγκεκριμένη πορεία και τροχιά. Είχαν περάσει λίγα μόλις λεπτά από την διαφήμιση στο ραδιόφωνο που λέει πως αν βρίσκεσαι στην κίνηση και απομονώσεις τον ήχο των μηχανών, τον ήχο των κορναρισμάτων, τον ήχο των εξατμίσεων, τις φωνές των επιβατών, τότε ακούς το κελάηδισμα των πουλιών, που αποτελεί και την χαρά της ζωής. Έτσι λοιπόν με συνεπήρε και εμένα αυτή η μικρή πεταλούδα και άρχισα να "ταξιδεύω" νοητικά.
Ήταν όλα μαζί, η πεταλούδα που μόλις είχα δει, το ταξίδι που θα κάνω στην Τανζανία, ένα τραγούδι ενός φίλου για μια πεταλούδα που οι στοίχοι του δεν μου έλεγαν τίποτα, μέχρι εκείνη την στιγμή. Λέει λοιπόν ο "ποιητής" :
"Good morning, butterfly,
enjoy your one day life.
Feel it, live it, you 'll see,
it 'll be all right.
Hello, fellow,
what 's up, are you doing fine?
In this morning I met this butterfly,
starting to live, his one day life.
So I took him with me,
to see how my life works daily,
to show him the colored things
like the fully spring, woh o.
So many minutes to spend,
so many faces to name,
so many moments to laugh and to cry,
but watch out because time really flies.
And now I say to you,
goodnight little butterfly.
Now I say to you,
although I'm feeling blue.
-I'll miss you.
-I'll miss you too..."
Έτσι, όλα έμοιαζαν σαν κομμάτια από παζλ, να ενώνονται με έναν ακανόνιστο, μη προκαθορισμένο τρόπο και να δημιουργούν περίεργες εικόνες στο μυαλό μου. Το κερασάκι στην τούρτα ήρθε το Σάββατο το πρωί, όταν περπατούσα στον βράχο της Ακρόπολης μαζί με κάτι φίλους μου από την Ρουμανία, που είχαν έρθει για μια ημέρα στην Αθήνα, πριν πάνε Κωνσταντινούπολη. Αφού λοιπόν, περιπλανηθήκαμε στο νέο μουσείο της Ακρόπολης και αφού, λίγο μετά την είσοδό μας στον "ιερό βράχο" τους έκανα την ξενάγηση, τους εξήγησα τι θα δουν, τις περιοχές τις Αττικής που θα δουν από εκεί ψηλά καθώς επίσης και ό,τι ιστορικά στοιχεία ήξερα, τους άφησα να περιπλανηθούν και να βγάλουν τις φωτογραφίες τους καθώς εγώ άρχισα να βαδίζω αμέριμνος.
Έτσι λοιπόν, το ακανόνιστο και τυχαίο βάδισμά μου, ήρθε και έδεσε με το πέταγμα εκείνης της πεταλούδας και τον ήχο των πουλιών. Ήταν όλα τόσο ωραία μες το μυαλό μου που έφερα τις εικόνες μπροστά στα μάτια μου. Περπατούσα στον κόσμο μου και ταυτόχρονα και στον κανονικό. Έμοιαζε σαν να ενώθηκαν μόνο για εμένα και μόνο για εκείνη την στιγμή οι δύο κόσμοι, το φανταστικό με το πραγματικό. Αλλά αλήθεια, τι είναι φανταστικό και τι πραγματικό δεν μπορούσα να το απαντήσω εκείνη την στιγμή. Γιατί πολύ απλά, ζούσα σε κάθε στιγμή, δύο ζωές.
Υ.Γ. Τελικά το post το τελείωσα μόλις ήρθα σπίτι, μετά από τον καφέ με τον καθηγητή και μετά τον καφέ με τους Stepa και Fubu.
0 Comments »
Δημοσίευση σχολίου