uzuburu-buru

Είναι της μόδας όλοι μας να έχουμε πέρα του κοινωνικού μας και καθημερινού προφίλ, και δικτυακά προφίλ, μερικά εκ των οποίων είναι τα myspace, facebook, twitter κ.α..

Όντας λοιπόν και εγώ ενεργός δικτυακός πολίτης, διαθέτο και τα ανάλογα προφίλ. Το ποιο σημαντικό για εμένα, δεν είναι ούτε το πως ούτε το γιατί οδηγηθήκαμε εδώ, να μην μας αρκεί δηλαδή το κοινωνικό μας προφίλ, άντε και κανένα δύο - τρία ακόμα που χρησιμοποιούμε (δηλαδή αυτό στην εργασία μας, αυτό την ώρα που οδηγούμε και αυτό που φλερτάρουμε), μιας και κάτι παρόμοιο έχω αναπτύξει σε αυτό το post αλλά το γιατί και τι πραγματικά μας απασχολεί και μας ενδιαφέρει στα άλλα μας προφίλ.

Ένας τρόπος να το μελετήσουμε αυτό είναι μέσα απ' το λεξιλόγιο που χρησιμοποιούμε, εμφανίζοντας πιο έντονα τις λέξεις εκείνες που χρησιμοποιούμε συχνότερα από τις άλλες.

Ένα παράδειγμα για το δικό μου προφίλ στο twitter, είναι αυτό :



στο οποίο οι λέξεις που εμφανίζονται ποιο έντονα, πραγματικά με αντιπροσωπεύουν και με ενδιαφέρουν.

Μπορείτε και εσείς να δείτε σε μία απλή απεικόνιση ποιες λέξεις χρησιμοποιείτε περισσότερο και αν είναι όντος αυτά που σας εκφράζουν. Ακολουθήστε τις οδηγίες που περιγράφονται εδώ. Είναι αρκετά απλό αλλά θέλει λίγο χρόνο...

Αυτό μου το έστειλε με mail μια φίλη. Μου έκανε τρομερή εντύπωση και είπα να το μοιραστώ μαζί σας…

Επιτέλους ναρκωτικά για τους φτωχούς.

Ίσως πάλι είναι το καλύτερο χτύπημα στους εμπόρους ναρκωτικών. Θα δείξει...

Αυτό που θα διαβάσετε δεν είναι βγαλμένο από ταινία επιστ. φαντασίας....κάθε άλλο είναι πέρα για πέρα πραγματικό!!!

Είναι το ναρκωτικό που αναμένεται να σημαδέψει τον εικοστό πρώτο αιώνα δεν θα μπορούσε παρά να κατασκευάζεται και να διακινείται μέσω Internet.

Ο λόγος για το iDoser, τη νέα εθιστική «ουσία» που κάνει θραύση σε όλο τον κόσμο και δεν λαμβάνεται με χάπια, ενέσεις ή εισπνοές, αλλά κυκλοφορεί σε ψηφιακά αρχεία, που οι χρήστες κατεβάζουν εύκολα από το Διαδίκτυο.

Η «δόση» είναι βασισμένη σε ηχητικά κύματα, τα οποία έχουν ενσωματωθεί με ειδική επεξεργασία σε κοινά μουσικά αρχεία .mp3 και πωλούνται ως αρχεία .drg. Οι χρήστες δεν έχουν παρά να τα αναζητήσουν στις εκατοντάδες ιστοσελίδες-βαποράκια, να τα κατεβάσουν στον υπολογιστή τους και με ένα ειδικό πρόγραμμα, που διατίθεται δωρεάν στο Internet, να τα αποσυμπιέσουν, να τα ακούσουν και να φτιάξουν. κεφάλι στην κυριολεξία, αφού τα ηχητικά αυτά ναρκωτικά δρουν κατευθείαν στον εγκέφαλο.

Όπως εξηγούν οι ειδικοί, πρόκειται για συγκεκριμένα κύματα συχνότητας 3 έως 30 Hertz (τα λεγόμενα υποηχητικά κύματα) που επηρεάζουν τη λειτουργία του εγκεφάλου προκαλώντας διάφορες αντιδράσεις. Για παράδειγμα, τα κύματα άλφα (τα οποία κυμαίνονται από 7 έως 13 Hertz) έχουν χαλαρωτική δράση, όμως υπάρχουν και άλλα που προκαλούν αντιθέτως υπερδιέγερση και ευφορία.

Ήδη οι αρχές έχουν εντοπίσει αμέτρητες ιστοσελίδες όπου μπορούν οι ενδιαφερόμενοι να βρουν τη δόση τους. Μάλιστα, υπάρχει και ιστοσελίδα όπου παρέχονται οδηγίες χρήσης του νέου ναρκωτικού για τους αρχάριους και πωλούνται CD με τραγούδια-«δόσεις». Όπως συμβαίνει σε αρκετές περιπτώσεις και με τα κοινά ναρκωτικά, οι πρώτες χαμηλές «δόσεις» παρέχονται δωρεάν, με στόχο την προσέλκυση νέων πελατών. Ακόμα όμως και οι πιο ισχυρές «δόσεις» προσφέρονται σε πολύ χαμηλές τιμές (περίπου 5 ευρώ το τραγούδι), παρά το γεγονός ότι μπορούν να ξαναχρησιμοποιηθούν αμέτρητες φορές. Την ίδια στιγμή, στο YouTube μπορεί να βρει κανείς πολλά σχετικά βιντεάκια και να δει νέους να παραληρούν από ευφορία τη στιγμή που δοκιμάζουν το ναρκωτικό της ψηφιακής εποχής.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η χρήση των υποηχητικών κυμάτων δεν είναι κάτι καινούργιο για τις αστυνομικές αρχές, οι οποίες στο εξωτερικό τα χρησιμοποιούν ως κατασταλτικά μέσα, για παράδειγμα, στις ντισκοτέκ ώστε να ηρεμούν τη νεολαία. Η χρήση τους έχει πραγματοποιηθεί στο παρελθόν και σε στρατιωτικούς χώρους. Παρ' όλα αυτά, οι κίνδυνοι για την υγεία που σχετίζονται με τη χρήση των cyber-ναρκωτικών δεν έχουν διαπιστωθεί ακόμα. Οι ειδικοί έχουν αρχίσει έρευνες σχετικά με το μέγεθος και τις επιπτώσεις του εθισμού.

Πρόσφατα, Ιταλοί ερευνητές μελέτησαν και υπολόγισαν την αθροιστική επίδραση του ήχου και του ecstasy στον εγκέφαλο πειραματόζωων. «Χορηγήσαμε σε ποντίκια μία μικρή δόση ecstasy ανίκανη να προκαλέσει την παραμικρή νευρολογική επίδραση και στη συνέχεια χορηγήσαμε στα ίδια ποντίκια μία "δόση" ήχου 95 ντεσιμπέλ, τη μέγιστη που επιτρέπεται στις ντισκοτέκ. Αμέσως διαπιστώσαμε ενίσχυση της επίδρασης του ecstasy.

Και όχι μόνο: όταν αυξήσαμε την αρχική δόση του ecstasy, η μετέπειτα "δόση" του ήχου προκάλεσε ενίσχυση της επίδρασης που διήρκεσε πέντε ολόκληρες ημέρες» εξήγησε ο Μικελάντζελο Ιανόνε, ερευνητής από το Ινστιτούτο Νευρολογικών Επιστημών του Εθνικού Συμβουλίου Ερευνών του Καταντζάρο. «Αυτό εξηγεί γιατί ορισμένα είδη ναρκωτικών, όπως για παράδειγμα το ecstasy, καταναλώνονται σε ιδιαίτερα μεγάλες ποσότητες σε περιστάσεις όπως ρέιβ-πάρτι, όπου προφανώς η μουσική ενισχύει την επίδρασή τους».

Ορίστε ένα δείγμα:

ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ!

Είναι αλήθεια πως τα τελευταία χρόνια, όλο και περισσότερα "παιχνίδια ρόλων" δημιουργούνται και καλούμαστε να λάβουμε μέρος σε αυτά.

Άλλα είναι δωρεάν και άλλα καλούμαστε να τα αγοράσουμε ή να πληρώσουμε κάποιο αντίτιμο για την online χρήση τους.

Τι πραγματικά συμβαίνει; Έχουμε ανάγκη από νέας μορφής παιχνίδια, έχουμε την ανάγκη να αποδυθούμε κάποιον ρόλο, ή έχουμε βαρεθεί την προσωπική μας ζωή και δημιουργούμε μια νέα, ιδεατή, μια ζωή όπως την έχουμε φανταστεί.

Η απάντησή μου είναι η τελευταία. Αρκούμαστε στην μετριότητα της ζωής μας, δεν προσπαθούμε να την βελτιώσουμε ή και αν προσπαθούμε, προσπαθούμε με λάθος τρόπο.

Περνάμε ατελείωτες ώρες μπροστά από έναν υπολογιστή για να φτιάξουμε το δωμάτιο της εικονικής προσωπικότητάς μας, διασκεδάζουμε με την γελοιότητα μας και την μηδαμινή προσπάθειά μας για βελτίωση και κλείνουμε τον υπολογιστή μας με ευχάριστη την συνείδηση μας, πως και σήμερα μείναμε απαθείς στα όποια γεγονότα συμβαίνουν γύρω μας.

Αφορμή για το θέμα μου είναι το Lively της Google. Ένα νέο δωρεάν παιχνίδι εικονικής πραγματικότητας, με χαρακτήρες, χώρους, έπιπλα και αντικείμενα, σαν αυτά της πραγματικής μας ζωής. «Μπαίνοντας σε ένα δωμάτιο του Lively μέσα από το αγαπημένο σου ιστολόγιο ή δικτυακό τόπο, παίρνεις αμέσως μια ιδέα για τα ενδιαφέροντα του χρήστη που δημιούργησε το δωμάτιο από τα έπιπλα και το περιβάλλον που επέλεξε» δήλωσε η Νινιάν Γιανγκ, επικεφαλής της ομάδας που ανέπτυξε την υπηρεσία. (πηγή: www.in.gr)

Μάλλον με έχουν επηρεάσει πολύ τα λόγια ενός φίλου, που λένε ότι:

"Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1985:

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.

Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.

Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μας βρει.

Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους». Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου.

Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.

Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα. Μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία.

Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά.

Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινά παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα.

Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς». συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί."

Τα συμπεράσματα δικά σας...

> Ksidias Yiannis < > uzuburu-buru.blogspot.com <

***Try to live your edreams, to rule your fears...***