Δεν ξεχνώ, την ώρα που ξεχνάτε...
"Εικόνες μοναδικού φυσικού κάλους, μπορεί να απολεύσει ο επισκέπτης στις διάφορες γωνιές της χώρας μας." => έτσι λέει το τηλεοπτικό σποτάκι που παίζει εδώ και λίγες μέρες, στα διάφορα τηλεοπτικά κανάλια του εξωτερικού και γι' αυτό τον λόγω, δεν θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω κάποια άλλη έκφραση για να αρχίσω αυτό το post μου.
Ενδεικτικά λοιπόν θα δούμε κάποια από τα ωραιότερα μέρη που βρήκα στο ίντερνετ, σε μία γρήγορη αναζήτησή μου, για την Πελοπόννησο.
Θαυμάστε...
Έχουν περάσει σχεδόν δύο χρόνια από εκείνες τις εφιαλτικές νύχτες του καλοκαιριού, ενός πραγματικά "καυτού" καλοκαιριού. Δεν θα αναφερθώ ούτε στο τι άφησε πίσω του, ούτε στο μέγεθος των καταστροφών που προκάλεσε, ούτε σε νούμερα, στοιχεία και δεδομένα.
Θα μιλήσω μόνο για όλα αυτά που άφησε σε εμένα, στο αίσθημα φόβου και πανικού πως κάποια μέρα θα καούν οι αναμνήσεις μου, θα καεί το παρελθόν μου, τα μέρη που έπαιζα μικρός, τα δέντρα που σκαρφάλωνα, τα λιβάδια που έτρεχα και έπαιζα μπάλα, τα μέρη εκείνα που μου πρόσφεραν τα βιώματα που κρατώ βαθιά μέσα μου. Τρέμω και μόνο στην ιδέα, πως τα μέρη που έσκισα τα γόνατά μου, που έπαιζα πετροπόλεμο και γέμισα καρούμπαλα, που κυλίστηκα και έκανα μες τα χώματα τα ρούχα μου, δεν θα τα δουν τα παιδιά μου.
Ξεχάστηκε και εκείνο το καλοκαίρι, όπως ξεχνιέται κάθε καλοκαίρι. Δεν θυμόμαστε ούτε τι έγινε γύρω μας, ούτε ποιους άγγιξε, παρά μόνο αν κάτι ενοχλήσει εμάς. Όλα χάνονται και τελειώνουν μόνο όταν τα ξεχνάμε, λένε... Όλα χάθηκαν λοιπόν;
Η απάντηση μου είναι ΝΑΙ... Ναι, γιατί όχι μόνο δεν τα θυμόμαστε, όχι μόνο δεν αντιδρούμε και δεν παλεύουμε για να μην ξανασυμβούν, αλλά γινόμαστε θεατές των ίδιων γεγονότων εδώ και χρόνια και κρατάμε παθητική στάση. Μπορεί να μην λέγετε "φωτιά" και "πυρκαγιά", μπορεί να λέγετε "φόνος δεκαπεντάχρονου στο κέντρο της Αθήνας", "απόπειρα δολοφονίας συνομήλικού του στο Περιστέρι", "Βατοπέδι", "ροζ DVD", "κλοπή χρημάτων από τα ταμεία κοινωνικών ασφαλίσεων", "χρηματισμός δικαστικών", "παράγκα", και τόσα άλλα που συμβαίνουν γύρω μας και εμείς κοιτάμε ανέπαφοι.
Μπορεί τον τελευταίο καιρό κάποιοι να σηκώθηκαν από τον καναπέ, κάποιοι να βγήκαν στους δρόμους και κάποιοι απλά να φώναξαν... Ότι και αν κάναμε, καλό είναι... Πρέπει όμως να μην σταματήσουμε εδώ...
Όλα μας αφορούν και όλα θα έπρεπε να μας νοιάζουν, αλλά εμείς προτιμάμε την εύκολη λύση... να ξεχνάμε ή καλύτερα, να "κάνουμε" πως δεν θυμόμαστε...
