uzuburu-buru

Να με πάλι εδώ, δηλώνω παρών και ετοιμάζομαι να γίνω επ' αόριστων απών.

Αρχικά, θέλω να με συγχωρέσετε που στα τελευταία "χτυπήματά" μου, έχω βαρύνει το κλίμα, αλλά θες τα κιλά μου, θες αυτά που μου συμβαίνουν τελευταία, με οδηγούν σε σκέψεις και συμπεριφορές, που αν δεν μοιραστώ κάποια πράγματα, θα βυθίσω το καράβι που βρίσκομαι τώρα και γράφω. Ευτυχώς, έχουμε τον Στέργιο και την Βίκυ, που κάτι θα βρουν να σας πουν σε μια - δυο μέρες για να σας "ελαφρύνουν".

Είναι, λοιπόν, στιγμές που το μυαλό μου νομίζω πως "κολλάει", όπως κολλάνε οι υπολογιστές... Κολλάει γιατί αυτά που έχει να επεξεργαστεί και να "λύσει", αυτά που έχει να εξετάσει και να βγάλει κάποια πορίσματα, είναι τόσα πολλά, μαζεμένα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, που εν τέλη, δεν μπορεί να λύσει τίποτα και να κατανοήσει τίποτα.

Τέτοιες στιγμές, συνήθως έπαιρνα το αυτοκίνητο και έτρεχα του σκοτωμού, έτρεχα χωρίς προορισμό, χωρίς λόγο και αιτία. Πλέον, προσπαθώ να αλλάξω τρόπο αντιμετώπισης των πραγμάτων. Όχι για κάποιον άλλο, αλλά για εμένα... Γιατί δεν θέλω μια απερισκεψία και μια στενοχώρια, να μου στερήσει στιγμές με ανθρώπους που ξέρω και αγαπώ και με ανθρώπους που ακόμα δεν έχω γνωρίσει και που ίσως αγαπήσω...

Έτσι λοιπόν, είπα να γράψω πάλι μια ιστοριούλα, μια ιστορία που με γυρίζει πίσω λίγα χρόνια πριν γεννηθώ, κάπου σε έναν μαγικό πλανήτη, κάπου τελείως διαφορετικά από εδώ. Εκεί λέει, οι άνθρωποι αγαπιόντουσαν και ζούσαν μέσα στην μονοτονία της αλληλοσυμπάθειας. Ήταν όλα τόσο διαφορετικά και όμορφα, που πραγματικά, δεν υπήρχε λόγος ύπαρξης και δημιουργίας. Ήταν όλα τόσο τέλεια, που κάποιοι θα ζήλευαν τους κατοίκους αυτού του πλανήτη, γιατί δεν μάλωναν ποτέ και για τίποτα. Ήταν όλα τόσο αρμονικά, που δεν υπήρχε διαφορετικότητα σε τίποτα. Απλά, όλα ήταν τέλεια.

Εκεί λοιπόν, σε αυτό τον πανέμορφο κόσμο, βρέθηκαν δύο άνθρωποι που αποφάσισαν να δοκιμάσουν την τύχη τους και να φύγουν, να πάνε μακρυά, να αφήσουν την ομορφιά και την ευτυχία και να ζήσουν την δική τους περιπέτεια. Καθώς περνούσαν τα χρόνια, μέσα από κακοτοπιές και δύσβατα μονοπάτια, μέσα από κακουχίες και καιρούς, έφτασε η ώρα να χωρίσουν. Δεν ήταν όμως δική τους επιλογή. Ως συνήθως, πάντα κάποιος άλλος αποφασίζει για εμάς.

Έτσι λοιπόν, η μοίρα τους έφερε σε διαφορετικά μέρη. Ο ένας, σε έναν τόπο μαγικό και ονειρεμένο και ο άλλος, στο πλανήτη που λέγαμε πιο πριν. Για τον ένα, δεν μπορώ να σας πω και πολλά, μιας και έχει καιρό να με επισκεφτεί στα όνειρα μου, να με αγκαλιάσει και να μου μιλήσει, αλλά για τον άλλο, μπορώ να γράφω ώρες. Να σας λέω για την υποδοχή που του έκαναν, όταν γύρισε πίσω, να σας πω για την συμπόνοια και την ανθρωπιά που του έδειξαν οι άλλοι κάτοικοι. Να σας λέω για τις ώρες αγάπης που του χάριζαν και στοργής, για την επιστροφή του.

Η ιστορία μου αυτή, δεν έχει τέλος, ή τουλάχιστον, δεν το ξέρω. Βλέπετε, στον φανταστικό εκείνο κόσμο, όλα είναι φανταστικά. Έτσι και το τέλος.

Τώρα σίγουρα θα με περνάτε για τρελό, για σαλεμένο... Ίσως και να είμαι, γιατί εγώ δεν πιστεύω σε τέτοιες ιστορίες, γιατί δεν πιστεύω στην ανθρωπιά σας και την συμπόνοια σας, γιατί αντιμετωπίζω την ωμή πραγματικότητα σας με τον χειρότερο τρόπο, γιατί στον κόσμο τον δικό μου, μου παίρνετε καθημερινά όχι μόνο αυτά που αγαπώ, όχι μόνο αυτά που πιστεύω, όχι μόνο αυτά που ονειρεύομαι, αλλά και αυτά τα οποία αισθάνομαι...

Μου παίρνετε καθημερινά ένα κομμάτι της νεανικής μου αθωότητας, ένα κομμάτι του εαυτού μου, ένα κομμάτι του είναι μου, του αντρικού εγωισμού μου. Μου παίρνετε κομμάτι κομμάτι την προσωπικότητά μου και με πλησιάζετε ολοένα στο καλούπι σας. Με φέρνετε ολοένα πιο κοντά στα δικά σας πρότυπα, στα δικά σας μέτρα και σταθμά. Και ξέρετε κάτι, δεν λυπάμαι για εμένα, γιατί τουλάχιστον έχω επίγνωση του που ήμουν, που είμαι και που θα με καταντήσετε. Λυπάμαι για εσάς, που δεν έχετε το κουράγιο να δείτε ότι έχει απομείνει από το πρόσωπό σας, μέσα στην αλήθεια ενός καθρέφτη.

Λυπάμαι για την "ανθρωπιά", που πλέον είναι σαν προτομή σε μουσείο, βρίσκετε μόνο σε λεξικά και εγκυκλοπαίδειες. Λυπάμαι για το "φιλότιμο", που ενώ υπάρχει μόνο στα ελληνικά σαν λέξη, μετοικίζει στον υπόλοιπο κόσμο. Λυπάμαι για εσάς, γιατί δεν βλέπετε αυτά που βλέπω, γιατί ακόμα μένετε στην βιτρίνα των γύρω σας, στον καπνό από τις στάχτες του παρελθόντος σας και σε ένα μέλλον, που δεν θα καθορίσετε ποτέ, δεν θα επιλέξετε και εν τέλη, δεν θα αλλάξετε.

Αν όλοι αλλάξουμε ένα μόνο πράγμα πάνω μας, γύρω μας, μέσα μας, τότε, δεν θα έχουμε αλλάξει τον κόσμο μας μόνο κατά ένα πράγμα, γιατί μερικές φορές ένα και ένα, μας κάνει κάτι μεγαλύτερο του δύο...σκεφτείτε το...