uzuburu-buru

Γειά χαρά και από μένα μετά από πααααάρα πολύ καιρό. Έχουμε να τα πούμε (με post) από τις 12 Ιανουαρίου. Εκείνες τις μέρες ήταν περίπου που με αφορμή το νέο έτος και τις διάφορες ζωδιακές προβλέψεις που κυκλοφορούσαν ένα τυπάκι από δω μέσα(ονόματα δε λέμε) μου έλεγε :"φέτος θά 'ναι η χρονιά σου! ολά θα σου πάνε τελεια, οικονομικά, αισθηματικά, επαγγελματικά, υγεια, όλα γαμάτα!". Γέλαγα εγώ που δεν τα πιστεύω αυτά αλλα επίσης ήξερα οτι μπένω και φαντάρος οπότε ετσι και αλλιώς δεν ειχαν την παραμικρη πιθανότητα να βγουν αληθινά.

Τέλος πάντων... σε αυτούς τους 6 περίπου μήνες μου δυνέβησαν πάρα πολλά πραγματα που θα μπορούσαν να είναι αντκείμενο τούτου του post. Το οποίο θα μπορουσε με ενα λιγο πιασάρικο τίτλο σαν "Οι περιπέτιες του Δον" να γίνει μεχρι και best seller. Αλλά τελικά δεν θα σας πώ ουτε για το την υπεροχη βδομάδα που πέρασα στην Πράγα λίγο πριν παρουσιαστώ, ουτε για κείνη τη βραδυά στο Μητροπάνο, ουτέ για την κατάταξη μου στον ΕΣ (Ελληνικό σταρτό), ούτε για την Κρήτη που με κυνηγάει σαν το καταραμένο νησί του Lost, ούτε για τις Ειδικές Δυνάμεις, ούτε για το ιστορικό στρατόπεδο που παρουσιάστηκα (Μάλεμε), ουτε για το ζόρι που πέρασα εκεί 7 ολόκληρες βδομάδες, ούτε για την παρέλλαση στο Χανία (η οποία αν και δεν το περίμενα ηταν απ΄τις καλύτερες εμπειρίες στο στρατό),ουτε για το ταξίδι από την Κρήτη στη Χίο και τον καριόλη που δεν άφησε (ενω ήμασταν στην Αθήνα) να δούμε έστω για μισή ώρα τους δικούς μας, ούτε για τις μέρες μου στη Χίο με τον παλιο-φαφλατά τον Ξυδιά (το παλικάρι δεν πάει καθόλου καλά), ουτε για τα διάφορα τραγελαφικά που γίνονται όλη μερα εκεί μέσα και καλεισαι να τα αντιμετωπίσεις σαν φυσιολογικά, ούτε που έγινα μέχρι και Υπαξιώματικος του ΕΣ (χωρίς να με ρωτήσει βέβαια κανείς αν θέλω) ούτε για το τρακάρισμα που είχα πριν 3 μερες (την μερα που πήρα άδεια), ουτε για τις Ευρωεκλογές, ουτε για διάφορα άλλα σημαντικά που δεν μπορώ να θυμηθώ. Αυτό το post είναι απλώς το Σχόλιο Νο13 σε μια ανάρτηση μου με συγκίνησε.

Τι να πω???
Μου φαινεται απίστευτο όλο αυτό το ταξίδι...
Δεν μου πέρναγε από το μυαλό σε καμιά περίπτωση όλο αυτό που εχεί γίνει αυτόν τον ένα χρόνο.
Σας ευχαριστώ όλους πολύ για τις στιγμές που έχω περάσει εδώ μέσα. Μα πιο πολύ αυτόν τον απίθανο- πολυμήχανο τυπάκο (που είμαι πολυ ευτυχίσμενος που έχω κολλητό στην πραγματική ζωή) και που ειναι η κολόνα του blog στις δύσκολες και στις εύκολες ώρες και που είναι πραγματικά η μόνη σταθερά εδώ μέσα. Τον stepas.

Χαίρομαι πολύ που αυτό το blog είναι ακόμα αυτό που θέλαμε από την αρχή, ένα μέρος δηλαδή όπου ο καθένας από μας ξεχωριστά και όλοι μαζι θα μπόρουμε να λέμε ότι μας κατέβει στην κεφάλα χωρίς περιορισμού, να κάνουμε χαβαλέ πρώτα για μας και έπειτα όποιος θέλει συμμετέχει.

Μου έχετε λείψει όλοι! Τα μέλη της ομάδας ειδικά... αλλά και οι επισκέπτες τακτικοί και άτακτοι ανθρωποι που γνώρισα αλλα και αυτους που δεν έτυχε ή δεν προλαβα ακόμη (αλλά επιφυλλάσσομαι).

Χαίρομαι που είστε όλοι εδώ .

Λυπάμαι που δεν μπόρω να είμαι μαζί σας (τουλαχιστον όσο θα ήθελα).

Λοιπόν οι μέσα να μου προσέχετε τους εξώ και το αντιστροφο!

Η άδεια μου ήταν πολύ μικρή (ειδική εκλογική 4ήμερη) και δεν πρόλαβαμε αλλά στην επόμενη που ελπίζω να είναι σύντομα υπόσχομαι και νέο επισόδειο στο podcast και εκεί θα σας πώ εγώ.

Εγώ ειμαί καλά και την παλεύω προς το παρόν, αν και θέλω να πιστεύω πως τα δύσκολα έχουν περάσει.
Γεία σας λοιπόν από μένα.
Καλά να περνάτε.
ΥΓ: El τι έγινε? το καναμε πριβέ το μαγαζί? στείλε μου πρόσκληση τώρα για να μην τρελαθώ!