uzuburu-buru

Τα έχουμε πει αυτά, με το διαδίκτυο έχω μια περίεργη σχέση. Μπαίνω, βγαίνω, βλέπω, ψάχνω, ακούω, κατεβάζω, βρίζω, γελάω…και τις περισσότερες φορές δεν έχω καταλάβει ούτε πώς βρέθηκα εκεί, αλλά κυρίως ούτε πώς θα φύγω από εκεί (δοξάζω πάντα το κόκκινο κουμπάκι με το Χ).
Και μέσα σε όλο αυτό το λαβύρινθο, η κυρία αποφάσισε να γίνει και blogger τρομάρα της.. Δεν είμαι ιδιαίτερα τυπική με τις αναρτήσεις, απλά γιατί συνήθως είμαι «ότι του φανεί». Με τα άλλα blog, είμαι θα έλεγα απλώς παρατηρητής, όχι γιατί είμαι αντίθετη με το εργαλειάκι για τα σχόλια. (με το εργαλειάκι για την κριτική των αναρτήσεων από την άλλη, είμαι αντίθετη), αλλά να, αυτά που έχω να πω πολλές φορές περιορίζονται στην φράση «Πες τα μεγάλε!!» και άλλες στη φράση «Δεν το βουλώνεις καλύτερα μεγάλε?».. την μεν πρώτη πόσες φορές να την γράψεις; Τη δε δεύτερη δεν μου την επιτρέπει η blogg-ική μου συνείδηση μιας και με το δίκιο του κάποιος θα πει –ότι γουστάρω γράφω μανταμίτσα μου, γι’ αυτό έφτιαξα το blog για να τα λέω όπως θέλω, όποτε θέλω!
Θα μου πεις, έτσι δεν προάγεται η χαρά του διαλόγου. Ε! με τα δίκια σου κι εσύ!
Τώρα θα αναρωτιέσαι κι εσύ πού θέλω να καταλήξω..
Λοιπόν εδώ και πολύ καιρό προσπαθώ να καταλάβω γιατί δεν μπορούσα να διαβάσω ένα συγκεκριμένο blog.
Και όλο ξέχναγα να ρωτήσω και τον καλό μου stepas! Το πάλευα από’ δω, το πάλευα από ‘κει, νευρίαζα κιόλας γιατί έλεγα μα πώς μου απέκλεισε την πρόσβαση; Ναι ναι για τόσο ζώον η δικιά σου λέμε, είπαμε όμως τα internetικά δεν είναι το φόρτε μου.
Και τελικά ήρθε η αποκάλυψις, φυσικά από τον καλό μου stepas!
Κατάφερα να μπω στο blog που ήθελα, το ξεζούμισα… γέλασα, ταξίδεψα, δάκρυσα, θύμωσα. Και τώρα έτσι απλά θέλω να της αφήσω ένα σχόλιο για όλες τις αναρτήσεις που έχω διαβάσει μέχρι στιγμής (και είναι αρκετές)!