uzuburu-buru

Γιάννη…
Να ορίστε τα κατάφερες πάλι και μου τους κατσούφιασες.. βρε τί θα κάνουμε με σένα, εσύ θα ρίχνεις μαχαιρίες και εμείς θα τρέχουμε να περισώσουμε χαρακωμένους; Τι ομοιότητες τους βρήκαμε, τι βιντεάκια βάλαμε να γελάσει λίγο το χειλάκι τους, μετά τα δακρύβρεχτα ποστ σου… ε! εσύ αδερφάκι μου δεν τρώγεσαι (ειδικά τώρα μετά από ένα σάντουιτς με πιπεριές και φέτα..).
Λοιπόν δεν ξέρω για πλανήτες και γαλαξίες άλλων, για να τους νοσταλγήσω κιόλας! Ξέρω για τον δικό μου πλανήτη, που του αλλάζω τη διακόσμηση όποτε γουστάρω, αφήνω τους αγαπημένους μου να σουλατσάρουν και να πίνουν καϊπιρόσκες, έχει πάντα καλοκαίρι, εγώ είμαι μαυρισμένη και χωρίς πεταχτή κοιλίτσα, όσοι ένοικοι θέλουν να φύγουν ή πρέπει να φύγουν, τους χαιρετώ, βάζω πατερίτσες για λίγο, αν δεν με κρατάνε τα πόδια μου και πάντα ξαναπερπατάω! Τέλος στον πλανήτη μου παίζει δυνατά μουσική και αυτή την περίοδο έχουμε μεγάλα κέφια… γιατί ακούμε μια τεράστια φωνή, μια θεατρική φιγούρα, μια γυναικάρα με τα όλα της:

ΝΑΤΑΣΣΑ ΜΠΟΦΙΛΙΟΥ κύριοι!!

«… Ότι όμορφο πιάσω, να το δεις περιμένει…»
«… Αυτούς που φύγανε νωρίς, ποτέ δεν τους ξεχνάμε…. »
«… Όχι που τρέμω το σταυρό, μόνο που δε μπορώ να βρω χρυσά καρφιά που να αξίζουν τη θυσία…»

Να! κάτι τέτοια λέει αυτό το κορίτσι και έχω «κολλήσει»!

Και πρίν με κράξετε ομαδικώς και κυρίως ο Γιάννης, επειδή για άλλη μια φορά είμαι στην κοσμάρα μου, να πω ότι επιλέγω να είμαι ευτυχισμένη.. πάντα! Δεν είναι πάντα εύκολη αυτή η επιλογή, αλλά ξέρω ότι είναι η καλύτερη....

(stepa, ευχαριστώ πολύ για ακόμη μια συναυλία, για ακόμη μια βραδιά με αληθινή ευτυχία και ας συμβαίνουν τόσα τριγύρω... είδες όμως είναι εύκολη η ευτυχία αρκεί να περνάει απο εκεί η Μόνικα!!)

Να με πάλι εδώ, δηλώνω παρών και ετοιμάζομαι να γίνω επ' αόριστων απών.

Αρχικά, θέλω να με συγχωρέσετε που στα τελευταία "χτυπήματά" μου, έχω βαρύνει το κλίμα, αλλά θες τα κιλά μου, θες αυτά που μου συμβαίνουν τελευταία, με οδηγούν σε σκέψεις και συμπεριφορές, που αν δεν μοιραστώ κάποια πράγματα, θα βυθίσω το καράβι που βρίσκομαι τώρα και γράφω. Ευτυχώς, έχουμε τον Στέργιο και την Βίκυ, που κάτι θα βρουν να σας πουν σε μια - δυο μέρες για να σας "ελαφρύνουν".

Είναι, λοιπόν, στιγμές που το μυαλό μου νομίζω πως "κολλάει", όπως κολλάνε οι υπολογιστές... Κολλάει γιατί αυτά που έχει να επεξεργαστεί και να "λύσει", αυτά που έχει να εξετάσει και να βγάλει κάποια πορίσματα, είναι τόσα πολλά, μαζεμένα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, που εν τέλη, δεν μπορεί να λύσει τίποτα και να κατανοήσει τίποτα.

Τέτοιες στιγμές, συνήθως έπαιρνα το αυτοκίνητο και έτρεχα του σκοτωμού, έτρεχα χωρίς προορισμό, χωρίς λόγο και αιτία. Πλέον, προσπαθώ να αλλάξω τρόπο αντιμετώπισης των πραγμάτων. Όχι για κάποιον άλλο, αλλά για εμένα... Γιατί δεν θέλω μια απερισκεψία και μια στενοχώρια, να μου στερήσει στιγμές με ανθρώπους που ξέρω και αγαπώ και με ανθρώπους που ακόμα δεν έχω γνωρίσει και που ίσως αγαπήσω...

Έτσι λοιπόν, είπα να γράψω πάλι μια ιστοριούλα, μια ιστορία που με γυρίζει πίσω λίγα χρόνια πριν γεννηθώ, κάπου σε έναν μαγικό πλανήτη, κάπου τελείως διαφορετικά από εδώ. Εκεί λέει, οι άνθρωποι αγαπιόντουσαν και ζούσαν μέσα στην μονοτονία της αλληλοσυμπάθειας. Ήταν όλα τόσο διαφορετικά και όμορφα, που πραγματικά, δεν υπήρχε λόγος ύπαρξης και δημιουργίας. Ήταν όλα τόσο τέλεια, που κάποιοι θα ζήλευαν τους κατοίκους αυτού του πλανήτη, γιατί δεν μάλωναν ποτέ και για τίποτα. Ήταν όλα τόσο αρμονικά, που δεν υπήρχε διαφορετικότητα σε τίποτα. Απλά, όλα ήταν τέλεια.

Εκεί λοιπόν, σε αυτό τον πανέμορφο κόσμο, βρέθηκαν δύο άνθρωποι που αποφάσισαν να δοκιμάσουν την τύχη τους και να φύγουν, να πάνε μακρυά, να αφήσουν την ομορφιά και την ευτυχία και να ζήσουν την δική τους περιπέτεια. Καθώς περνούσαν τα χρόνια, μέσα από κακοτοπιές και δύσβατα μονοπάτια, μέσα από κακουχίες και καιρούς, έφτασε η ώρα να χωρίσουν. Δεν ήταν όμως δική τους επιλογή. Ως συνήθως, πάντα κάποιος άλλος αποφασίζει για εμάς.

Έτσι λοιπόν, η μοίρα τους έφερε σε διαφορετικά μέρη. Ο ένας, σε έναν τόπο μαγικό και ονειρεμένο και ο άλλος, στο πλανήτη που λέγαμε πιο πριν. Για τον ένα, δεν μπορώ να σας πω και πολλά, μιας και έχει καιρό να με επισκεφτεί στα όνειρα μου, να με αγκαλιάσει και να μου μιλήσει, αλλά για τον άλλο, μπορώ να γράφω ώρες. Να σας λέω για την υποδοχή που του έκαναν, όταν γύρισε πίσω, να σας πω για την συμπόνοια και την ανθρωπιά που του έδειξαν οι άλλοι κάτοικοι. Να σας λέω για τις ώρες αγάπης που του χάριζαν και στοργής, για την επιστροφή του.

Η ιστορία μου αυτή, δεν έχει τέλος, ή τουλάχιστον, δεν το ξέρω. Βλέπετε, στον φανταστικό εκείνο κόσμο, όλα είναι φανταστικά. Έτσι και το τέλος.

Τώρα σίγουρα θα με περνάτε για τρελό, για σαλεμένο... Ίσως και να είμαι, γιατί εγώ δεν πιστεύω σε τέτοιες ιστορίες, γιατί δεν πιστεύω στην ανθρωπιά σας και την συμπόνοια σας, γιατί αντιμετωπίζω την ωμή πραγματικότητα σας με τον χειρότερο τρόπο, γιατί στον κόσμο τον δικό μου, μου παίρνετε καθημερινά όχι μόνο αυτά που αγαπώ, όχι μόνο αυτά που πιστεύω, όχι μόνο αυτά που ονειρεύομαι, αλλά και αυτά τα οποία αισθάνομαι...

Μου παίρνετε καθημερινά ένα κομμάτι της νεανικής μου αθωότητας, ένα κομμάτι του εαυτού μου, ένα κομμάτι του είναι μου, του αντρικού εγωισμού μου. Μου παίρνετε κομμάτι κομμάτι την προσωπικότητά μου και με πλησιάζετε ολοένα στο καλούπι σας. Με φέρνετε ολοένα πιο κοντά στα δικά σας πρότυπα, στα δικά σας μέτρα και σταθμά. Και ξέρετε κάτι, δεν λυπάμαι για εμένα, γιατί τουλάχιστον έχω επίγνωση του που ήμουν, που είμαι και που θα με καταντήσετε. Λυπάμαι για εσάς, που δεν έχετε το κουράγιο να δείτε ότι έχει απομείνει από το πρόσωπό σας, μέσα στην αλήθεια ενός καθρέφτη.

Λυπάμαι για την "ανθρωπιά", που πλέον είναι σαν προτομή σε μουσείο, βρίσκετε μόνο σε λεξικά και εγκυκλοπαίδειες. Λυπάμαι για το "φιλότιμο", που ενώ υπάρχει μόνο στα ελληνικά σαν λέξη, μετοικίζει στον υπόλοιπο κόσμο. Λυπάμαι για εσάς, γιατί δεν βλέπετε αυτά που βλέπω, γιατί ακόμα μένετε στην βιτρίνα των γύρω σας, στον καπνό από τις στάχτες του παρελθόντος σας και σε ένα μέλλον, που δεν θα καθορίσετε ποτέ, δεν θα επιλέξετε και εν τέλη, δεν θα αλλάξετε.

Αν όλοι αλλάξουμε ένα μόνο πράγμα πάνω μας, γύρω μας, μέσα μας, τότε, δεν θα έχουμε αλλάξει τον κόσμο μας μόνο κατά ένα πράγμα, γιατί μερικές φορές ένα και ένα, μας κάνει κάτι μεγαλύτερο του δύο...σκεφτείτε το...

Μετά από κάποια πρόσφατα γεγονότα και με αφορμή κάποιας πρότασης της μητέρας μου, αναφερόμενη στον πατέρα της, μου δημιουργήθηκαν κάποιες σκέψεις, τις οποίες θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας.

Από παλιά άκουγα να λένε οι μελαγύτεροι πως το ποιο δύσκολο πράγμα είναι να ζητάς συγνώμη. Να ζητάς συγνώμη για τις πράξεις σου, για ότι έχεις κάνει και έχει στενοχωρήσει τους άλλους. Να ζητάς συγνώμη για ότι έχεις προκαλέσει.

Αλήθεια όμως, είναι πιο δύσκολο να ζητάς συγνώμη, ή να δέχεσαι μία συγνώμη; Να δέχεσαι την μετάνοια του άλλου για τα λεγόμενα του και τις πράξεις του;

Πιστεύω πως είναι δυσκολότερο να δέχεσαι μία συγνώμη. Να μπεις στην διαδικασία να συγχωρέσεις τον άλλο. Να μπεις στην διαδικασία να τον απαλλάξεις από τις κατηγορίες που του έχεις αποδώσει και να συνεχίσεις από νέα βάση την σχέση σου με αυτόν τον άνθρωπο. Να ξεχάσεις το ατυχές γεγονός και να απαλλάξεις την μνήμη σου από τις άσχημες σκέψεις.

Πόσο δύσκολο είναι ε; Πόσο δύσκολο είναι να ξεχάσεις και να δημιουργήσεις από την αρχή. Πόσο δύσκολο είναι να προσπεράσεις και να συνεχίσεις. Πόσο δύσκολο είναι επιβάλεις στον εαυτό σου την διαφορετική έκβαση των πραγμάτων και να φτιάξεις νέα δεδομένα, νέες στιγμές και νέες εικόνες.

Αλήθεια, πόσο συχνά το κάνετε;

Εγώ προσωπικά κάνω συνέχεια λάθη. Στενοχωρώ συχνά τους ανθρώπους που είναι γύρω μου. Τους δημιουργώ εντάσεις και άσχημες στιγμές και γι' αυτό, καλούμε συχνά να απολογούμαι Δεν μου το επιβάλει κανένας άλλος παρά μόνο ο ίδιος μου ο εαυτός. Η συνείδηση, αν μπορεί κάποιος να το πει και έτσι.

Έτσι λοιπόν, έχοντας ζητήσει πολλές φορές συγνώμη, δεν ξέρω πραγματικά αν έχω συγχωρεθεί. Ας πούμε, δεν ξέρω αν έχουν παραγραφεί τα ατοπήματα μου.

Σίγουρα όμως ξέρω πως δεν έχω κρατήσει σε κανέναν κακία. Σίγουρα ξέρω πως έχω ξεγράψει τις στιγμές εκείνες και τα λόγια, που οδήγησαν κάποιον να μου ζητήσει συγνώμη.

Αυτό ήθελα να μοιραστώ μαζί σας...

This is my first post, written in English, so, please forgive me... the next will be again in Greek, except the "Maya in Chios (Part 2)"

The reason of writing this post in English is to be readable by everyone who knows English, to be readable by some specific persons, and to make the start, to make this blog, international.

So tonight, I'll tell you the start of the story, so to be anxious about the rest, and of course for its end.

The story begins in a small but beautiful country, called Slovenia. Its shape is like a "chicken" and the people live in peace in their amassing country. The weather there is not like this in Greece. It is not as sunny as here but it has its own beauty.

There, was a small bee, called "Maya". She has amazing eyes as everyone admits. She had traveled in many places all over the world so she decided to travel in Greece. She didn't have enough time to prepared herself for that long trip, so right now, she is trying to overpass her confusion. She passed a lot of countries at her way to Greece, so she decided to make a stop in Athens for few hours, till to go to her last place, Chios Island.

When she landed, some other bees where there to invite her to live a great experience. To make her staying there, unforgettable. Even from her first minutes there, their friend, tried to do their best to make her feel more than comfortable. They tried to make her feel like home.

They organized for her a barbecue and after that, they went her for a night swim. Furthermore, they played for her some great ballads by the star light. Everything looked fine but she didn't enjoy as much as she had to. Some strange feelings couldn't let her live those great moments as she could. She was scared about the unknown and because everything looked strange than the other places before. She was even scared to speak to the other bees and get known each other. As a result, she didn’t express herself that first night.

The first couple of days, she had great time. She started to travel all over that small island, to make new friends and of course, to have fun. She swim at the most beautiful beaches of that small island, she meat so many different people, she tasted many different foods and she started to learn some new ways of dancing flying, some new moves. From that time, her friends called her “Margarita” (daisy).

They give her that name, not only from her name, but also for the moments that they would come. They saw on her face a daisy that passing her time there, will start to grow, will start to flourish, will start to open her flower and finally, to leave. To leave for her country with so many different pictures, with so many different experiences and with the feeling that she will have some friends there. Other bees that will be her friends forever.

They went to many places, and they were having great fun all the time. She even went to work there, in a library, so to help the local people. She was translating some historical things into her language. The days were passing and she was starting to feel more comfortable, safer to express her and more smiling. She started to make fun with the other bees and she was adopting the “Greek way” of having fun…

Here is the end of the first part...

… in few days, you will have the second one, because the end of the story will be written by that small bee, Maya…

• ΚΟΛΙΝΑ-GOLUM.

• ΙΜΒΡΙΟΣ-ΔΩΝΗΣ

• ΡΙΜΠΑΚ-ΝΙΝΗΣ

• ΜΑΚΑΡΟΣ-Αlfred Molina

• ΜΕΣΙ-ΘΑΝΟΥ

• ΜΠΛΕΤΣΑΣ-ΓΚΑΛΕΤΙ

• LINO - WAYANS

Το παρακάτω βίντεο το αγάπησα...
Θαυμάστε κι εσείς, τί μπορεί να κάνει κανείς με τα χέρια του και λίγη άμμο!
Και επείδη τις τελευταίες μέρες αγαπιόμαστε πολύ εδω μέσα, αυτό είναι για τα φιλαράκια εδώ!

Η φωνή του μαιευτήρα ακούστηκε από το βάθος: "Έξι τετρακόσια, να τ' αφήσω;". Μόλις είχε έρθει στον κόσμο ένα μωρό διαφορετικό από τα άλλα. Το ημερολόγιο έγραφε 3 Ιούνη του 1985. Ήταν ο Ksidias Yiannis, ο άνθρωπος που έμελλε να γίνει κολλητός μου και να τον ανέχομαι μέχρι και σήμερα.

Σήμερα πρέπει να ενημερώσουμε τον κόσμο της uzuburu-buru παρέας ότι κάποια γεγονότα έλαβαν χώρα και δεν είναι αυτά που θα βρείτε στο σαν σήμερα αλλά πριν από 25 χρόνια γεννήθηκε το bikaki μας…..

Αυτό το τρισχαριτωμένο μικροκαμωμένο μοναδικό πλάσμα το χαρακτηρίζουν πολλά πράγματα όπως π.χ. ότι έχει μια καλή κουβέντα για όλους αλλά και μια κακή, με ένα χαμόγελο στα χείλια και μια βλακεία επίσης έτοιμη να πεταχτεί από κει, με αυτό το αγαπημένο σε όλους πράγμα που κάνει με τα χεράκια της και κρεμιέται πάνω σου όταν περπατάς, με τις συμβουλές που δίνει στις φίλες της, με τους απίστευτους χορούς της, οι γκριμάτσες της στις φωτογραφίες και όχι πάντα στις δικές μας αλλά και σε αγνώστων διότι της αρέσει να παρεμβαίνει, και άλλα πολλά που δεν είναι της παρούσης….Αυτή είναι η γοητεία της όμως ότι συνδυάζει πολλά πράγματα μαζί. Με τις μοναδικές αναρτήσεις της και τα σχόλια της (που αν δεν τις έχετε διαβάσει προτείνω να το κάνετε αμέσως) αφήνει το στίγμα της κάθε φορά που σκέφτεται να γράψει κάτι….

Χρόνια πολλά αγαπουλίτσα και ότι επιθυμείς να είσαι πάντα καλά και ευτυχισμένη.