uzuburu-buru

Επειδή δεν θέλω να σας κουράζω με τις μαλακίες μου και με την όρεξή μου για γράψιμο, αυτό είναι το τελευταίο κειμενάκι που ανεβάζω στο blog. Ελπίζω να σας άρεσαν αυτά που έγραψα ή να σας προβλημάτισαν. Σίγουρα πάντως, εκτιμώ βαθύτατα τον χρόνο που δαπανήσατε για εμένα και σας ευχαριστώ πολύ. Και τα πέντε κειμενάκια, είναι ανεξάρτητα μεταξύ τους. Δεν απευθύνονται σε κανέναν και δεν μιλάνε για υπαρκτά γεγονότα παρόλο που σε όλα, υπάρχουν επιρροές από προσωπικά βιώματα.

Αυτές τις μέρες θέλω να γράψω, ότι κρυμμένο καιρό, έχω στο κεφάλι. Σαν επτασφράγιστο μυστικό, καταχωνιάζω κάθε «περίεργη» ∙ για τα δεδομένα σας ∙ σκέψη. Τις κρύβω και τις κλειδώνω καλά. Μετά τις θάβω με χώμα. Μα αυτές οι σκέψεις, βγάζουν ρίζες και υψώνουν, θεριεύουν και ξεπροβάλουν απ’ τη γη. Μα σαν τις κόβω, σαν λερναία ύδρα, πετάει δύο νέους βλαστούς. Όσο παλεύω να τις ξεχάσω, τόσο πληθαίνουν τις αλυσίδες στα πόδια μου.

Σου έχω μιλήσει γι αυτές κάποιο Σαββάτο βράδυ. Ήμασταν πάλι εδώ, στην κουζίνα θυμάμαι. Δάκρυσα μπροστά σου και εσύ βουβός. Φίλε, όταν σπάω, θέλω να είσαι εσύ που θα μαζεύεις τα κομμάτια μου. Θέλω να είσαι παρόν όπως τότε. Δεν σου θυμώνω. Είσαι πάντα εκεί. Ντρέπομαι όμως για εσένα γιατί πας και πέφτεις απ’ τα μπαλκόνια σε ξένες γειτονιές. Θέλω να είμαι εγώ αυτός που θα κρατάει το χαρτομάντιλο στο χέρι. Στο χρωστάω, το ξέρεις.

Ίσως τα βλέπω αλλιώς, έχω πάλι σκεφτεί. Ίσως στους νόμους σας να είμαι τρελός. Ίσως πάλι, να είμαι ο μόνος λογικός στο θέατρο σας. Μπορεί ακόμα και να τα ερμηνεύω λάθος. Μα τότε αλήθεια, τι μπορείτε να κάνετε; Ποιο είναι το γιατρικό σας για να δουλέψει όπως θέλετε το εργαλείο μου; Μήπως το μυαλό είναι αμάξι ή καφετιέρα, να βάζεις δύο βίδες και δέκα καλώδια και να φτιάχνει; Ή μήπως πάλι, να μου φορέσετε το άσπρο φόρεμα με τα μακριά μανίκια και σαν νυφούλα, να με μεθάτε με ψεύτικα όνειρα και να μου μιλάτε για μία άλλη πραγματικότητα;

Πάντα φοβάμαι όταν τα σκέφτομαι αυτά. Τρέμω και μόνο στην ιδέα του περιθωρίου και του κοινωνικού αποκλεισμού. Όλοι θα αλλάξετε συμπεριφορά, θα με θεωρείτε σαν ξένο, σαν μίασμα στο καθημερινό σας μονόπρακτο. Φίλοι, γνωστοί και συγγενείς, θα με επισκέπτονται από υποχρέωση μην φύγω και δεν πρόλαβαν να δουν το αξιοθέατο. Όλοι θα λέτε ναι στα θέλω μου και εγώ θα απαντάω όχι στα πρέπει σας. Αυτό με κάνετε να πιστεύω, αυτό με κάνατε να ακολουθώ. «Κτήνη», με κάνετε να ντρέπομαι και να καταπνίγω την διαφορετικότητά μου. Και εσείς, διαφορετικοί είστε για εμένα.

«Μήπως υπάρχουν και άλλοι σαν και εμένα;» συχνά σκέφτομαι. Μήπως δηλαδή υπάρχουν και άλλοι που υποφέρουν από τον ίδιο τους τον εαυτό ή πάλι, μήπως οι άλλοι αντιμετωπίζουν την κατάσταση διαφορετικά; «Άνθρωπε, είμαι και εγώ εδώ. Δεν είμαστε μόνοι!» φωνάζω με το στόμα κλειστό μπροστά στο μικρόφωνο. Ούτε το θάρρος δεν έχω να υψώσω το ανάστημά μου. Πάντα με το βλέμμα χαμηλά. Πάντα εκεί, να ντύνω με μαύρα την πολύχρωμη νιότη μου.

Γέρασα και δεν μπόρεσα τίποτα να αλλάξω. Η δειλία μου έγινε τρόπος ζωής και το θάρρος, αν υπάρχει στα αλήθεια, εξαίρεση με εξάρσεις ανά δεκαετία. Πέρασε ο καιρός και ποτέ δεν σήκωσα το κεφάλι. Λένε ο ουρανός είναι γαλάζιος και πως το ουράνιο τόξο, πολύχρωμο. Εγώ πάλι τα θυμάμαι γκρίζα, σαν παιδί στο χωριό. Κι αν προσπαθήσω να κάνω κάτι πριν φύγω, είναι να σου πω να μην ακολουθήσεις την ζωή μου. Το παράδειγμά μου, είναι αυτό προς αποφυγή. «Άκουσέ τους μεγάλε, δες τον ουρανό. Αν είναι γαλάζιος, τότε ζήσε με αυτούς. Αν όμως είναι γκρι, φύγε μακριά και μην γυρίσεις πίσω. Θα έρθω να σε βρω σύντομα…»

> Ksidias Yiannis < > uzuburu-buru.blogspot.com <