uzuburu-buru

Με μία άλλη ματιά...

Είπα να γράψω κάτι για να σ’ αρέσει και σκέφτηκα τα όμορφα, σαν από ζωγραφιά βγαλμένα, καστανά σγουρά μαλλιά σου. Θυμάμαι, μπροστά στον καθρέφτη, να κάθεσαι να τα χτενίζεις. Ακόμα θυμάμαι και εκείνη την ξύλινη βούρτσα, ξεχασμένη δυο χρόνια στο μπάνιο, που την άγγιζες στα μαλλιά σου και της μίλαγες. Ήσουν σαν βγαλμένη από ταινία, με το άσπρο σου μπλουζάκι, να αφήνει διακριτικά τον δεξί σου ώμο να προβάλει καθώς είχες γύρει το κεφάλι στα αριστερά. Τα μαλλιά σου, σαν δίχτυ, κρατούσαν όλο το λαμπερό φως του ήλιου και άφηναν μόνο λίγες ακτίνες να περνούν απ’ τα κενά που άφηνε η βούρτσα. Ήσουν σαν όνειρο την ώρα που ξύπναγα.

Μετά πάλι, θυμήθηκα τα γαλάζια σου μάτια, που σαν χίλιες θάλασσες, με ταξίδευαν σε κάθε γωνιά της ψυχής σου. Θυμάμαι την πρώτη φορά που σε κοίταξα στα μάτια, έκανα μια παύση στα λόγια μου. Γέλασες τότε ∙ κατάλαβες πως χάζευα τα ζωγραφισμένα από παλέτα ζωγράφου μάτια σου. Τα ανοιγόκλεισες απότομα, δυο – τρεις φορές, σαν να μου έκλεινες την πόρτα σε αυτό το θαύμα. Πριν καν σου ζητήσω συγνώμη, είχες ήδη ζωγραφίσει ένα μικρό χαμόγελο. Μετά από τόσο καιρό, πάλι τα ίδια ταξίδια κάνω όποτε τους αφήνομαι.

Σκέφτηκα να γράψω κάτι για να σ’ αρέσει. Ξεκίνησα να γράψω για εμάς. Για όσα ζήσαμε, για όσα κάναμε, γι’ αυτά που τελειώσαμε αλλά και γι’ αυτά που δεν αρχίσαμε ποτέ, για ότι μας πόνεσε, για ότι μας χώρισε, μα πιο πολύ, ξεκίνησα να γράψω για ότι μας ένωσε και ότι μας κράτησε μαζί τόσο καιρό. Ήταν τόσο μαγικό να κάθομαι να ξεθάβω τις στιγμές που περάσαμε, να προσπαθώ να θυμηθώ τι αισθανόμουν τότε και πως δρούσα. Σίγουρα αν με ξαναρωτούσες, θα ξαναέκανα τα ίδια λάθη μαζί σου.

Θυμήθηκα, νύχτα σε κάποια παραλία, να περπατάμε αγκαζέ, με τα παπούτσια περασμένα στα δάχτυλα. Να σου μιλάω ώρες για τα άστρα και εσύ, γερμένο το κεφάλι στο στήθος μου, να μου λες να συνεχίζω. Κλειστά τα μάτια από την ώρα που κάτσαμε στο βράχο, είχες. Πόσο σου άρεσε να με παιδεύεις, πόσο μου άρεσε να σε κοιμίζω με ιστορίες. Και τότε πάλι, να τα βάζω με τα μαλλιά σου και να τα μαλώνω, που σου σκεπάζουν το λαιμό κάτω από το δεξιό σου αφτί και μπερδεύονται με τα σκουλαρίκια σου.

Ακόμα θυμήθηκα, το πρώτο μεσημέρι στις διακοπές μας. Μετά από τόσες ώρες ταξίδι οδικώς, είχα πιο πολύ ανάγκη το νερό απ’ «…το καημένο το λουλουδάκι – δες το μαράθηκε». Κι όμως, την έκφρασή σου εκείνη, δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Ήσουν πιο γλυκιά και πιο όμορφη από κάθε άλλη φορά. Ήταν σαν σου έκανε ξαφνική επίσκεψη το μητρικό σου ένστικτο για φροντίδα. Με ξάφνιασες ακόμα και στην ταβέρνα. Στοίχημα πως σε θυμούνται ακόμα τα αδέσποτα της περιοχής. Τι μέρα και αυτή!

Θυμάμαι, κι όσο συνεχίζω να γράφω θυμάμαι και άλλα. Τόσες ωραίες στιγμές, στο ημερολόγιο του μυαλού μου. Τόση ευτυχία! Ήταν πραγματικά από τις ωραιότερες περιόδους της ζωής μου. Θυμάμαι έλεγα «Υπάρχουν άνθρωποι που πέρασαν από αυτή την ζωή και ούτε που άγγιξαν αυτό που ζήσαμε.» όποτε περιέγραφα την σχέση μας. Όλα αλήθεια ήταν και το ξέρεις. Τώρα, το πιστεύω πιο πολύ από ποτέ. Τώρα ξέρω πως εσύ, ήσουν τα πάντα για εμένα. Τώρα ξέρω πως ότι ζήσαμε ήταν το καλύτερο που θα μπορούσαμε να ζήσουμε και το χειρότερο που θα μπορούσαν να ζήσουν άλλοι.

«Αγάπη μου, είναι ωραία εδώ πάνω. Σε βλέπω πιο καθαρά πλέον. Να ξέρεις πως θα σε προσέχω όσο μπορώ. Θα είμαι δίπλα σου σε κάθε δύσκολη στιγμή. Αλλά αν με αγαπάς, όπως μου έλεγες, θέλω να με αφήσεις πίσω σου και να συνεχίσεις μπροστά. Γιατί καρδιά μου, σε κάθε τέλος, σηματοδοτείται μια καινούργια αρχή και σε αυτή την αρχή δεν έχω θέση πια εγώ.»

> Ksidias Yiannis < > uzuburu-buru.blogspot.com <