Και ένα στα ελληνικά... {όχι, για να μην λες...}
Ήμουν πάλι σήμερα στον πατέρα μου και μετά στον παππού μου. Είναι τόσο ήσυχα όποτε πηγαίνω να τους δω. Μόνο τον άνεμο ακούς και τα πουλιά. Όταν γλιστρά από τις γωνιές και τρέχει πάλι, είναι σαν να σου μιλάει, σαν να σου μεταφέρει τα λόγια τους. Είναι σαν να απαντάει στις θύμησες και να αλλάζει ότι είχατε ήδη πει. Φοβάμαι να το λέω μα σε εσένα, ανοίγω την καρδιά μου γιατί δεν σε ξέρω.
Σήμερα πάλι έβρεχε. Κάθε φορά βρέχει όταν έρχομαι. Ξέρεις ότι σιχαίνομαι τη βροχή. Σου το ‘χα πει, θυμάσαι, πως είναι σαν να ξεπλένεις τις αμαρτίες σου, σαν προχωράς δίχως λόγο στη βροχή. Μα εγώ τις αμαρτίες μου, πληγές μου τις έχω και τις γλύφω. Έβρεχε πάλι και με καθάρισες. Σαν από εκεί να μου βάνεις άθλους, σα να με δοκιμάζεις αν θέλω να έρθω να σε δω. Να ξέρεις, στο ‘πα, εγώ θα έρχομαι.
Θυμήθηκες πάλι πολλά, βασανισμένο μου μυαλό. Είδες εκείνη την ξύλινη πλακέτα που του είχες πάρει. Πάει κοντά τρία χρόνια που έχει εκεί και έχει χαλάσει πια από την υγρασία. Σου είπα « Κάθε άντρας μπορεί να γίνει πατέρας, μα δύσκολο μπαμπάς σαν και εσένα. » και το εννοούσα. Δεν θέλω να στα ξαναλέω. Είσαι μαζί μου, μέρα και νύχτα και τα ξέρεις. Ξέρεις τι σκέφτομαι και είσαι αυτός που με οδηγεί. Γιατί αν δεν ήσουν δίπλα μου, το μυαλό θα έκανε περίεργες σκέψεις και το κορμί θα ακολουθούσε.
Μετά πήγα σε εσένα. Είναι ωραία εκεί πάνω. Τα βλέπεις όλα καθαρά, σαν σε πίνακα. Πάντα φοβόσουν τα ύψη, πάντα κοντά στη θάλασσα, μα σαν να σε βλέπω να το απολαμβάνεις. Είδα και μια κοπέλα εκεί δίπλα. Ήταν ωραία με τα μακριά καστανά της μαλλιά. Να την προσέχεις, τ’ ακούς, γιατί είναι μικρή και δεν ξέρει. Είκοσι τρία μου είπε κι αυτό γιατί κάποιος βιαζόταν. Ντρέπομαι, ναι, αλλά διάβασα τα μηνύματά της ∙ του αγοριού, της αδερφής και της μάνας. Κρίμα, δεν πρόλαβες. Δάκρυσα και ας μην σε ξέρω, γιατί ήταν σαν να τα έλεγαν για εμένα.
Πως φεύγει έτσι η ζωή. Περνάνε χρόνια για κάποιους και για άλλους πάλι, απλά να ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου. Πάντα είναι λίγο. Πάντα κάτι δεν έχει ολοκληρωθεί και πάντα κάτι τελειώνει πρόωρα. Γιατί άραγε; Εγώ θα τα κάνω όλα σωστά. Θα έχω τελειώσει τα πάντα και δεν θα αφήσω τίποτα στη μέση. Δεν θα είμαι από αυτούς που θα ζητήσουν πέντε λεπτά ακόμα. Από τώρα προσπαθώ να ζω την κάθε στιγμή σαν να είναι η τελευταία. Το κάθε λεπτό, σαν να είμαι στο κενό και το κάθε δευτερόλεπτο, σαν να μην έχω άλλο. Όμως ακόμα παλεύω να διορθώσω κάτι. Ακόμα προσπαθώ να αλλάξω το χθες, γιατί απλά, δεν σου είπα « Σ’ αγαπώ… ».
Υ.Γ. 01 « Να ξέρεις διαβάτη και περαστικέ, πως εδώ πονάμε λίγο. Είναι οι πληγές μας πιο βαθιές και το αίμα τις γλυκαίνει. Μα σαν ξημέρωμα θα δεις, ένα φως να σιγοτρέμει, τρέχα τον διάβα προς τα εκεί, που η ομορφιά του κόσμου δεν ξεθώριασε ακόμα. »
Υ.Γ. 02 « Μες στο μυαλό μου χάνομαι, στα σκοτεινά μπουντρούμια, που η δύναμη του θέλω καλύπτεται από την αδυναμία του μπορώ. Και έρχεσαι εσύ, σαν άλλος ήλιος σκοτεινός, και με μαυρίζεις κι άλλο. Ίσως να φταίει η φλόγα, που άναψε νωρίς απόψε. »
Χοντρουλίνο έχεις ταλέντο τελικά. Εξαιρετικό κείμενο!
οκ, το έπιασα...
το ένα συναρπαστικό είναι δικό σου...
τα άλλα ήθελα να ήξερα ποιου είναι...
ειλικρινά, είμαι πολύ περίεργος...
Υ.Γ. ευχαριστώ. εσύ μου είπες να γράφω τις μαλακίες που λέω.