uzuburu-buru

Πιάνω το νήμα από εκεί που το άφησε η αγαπητή mislandfru με το προηγούμενο ποστ της και παρουσιάζω με συγκίνηση και υπερηφάνεια μερικές ακόμη στιγμές ελληνικού μεγαλείου... Απολαύστε:

Ο Ελληνάρας είναι πάνω απ'όλα καλός οδηγός και ακριβής στις περιγραφές του...

... έχει και φαντασία και χιούμορ...

... στηρίζεται πάντα στις δικές του δυνάμεις...

... είναι βεβαίως ερωτιάρης και ετοιμόλογος (εκεί που δείχνει το βελάκι λέει "Μ@#*κα πάρε μια LACTA και χέστην")...

... είναι ιδεολόγος και αγγλομαθής ...

... διεθνώς γνωστός για την εφευρετικότητα και την (κουτο)πονηριά του...

... και κυρίως δεν βαριέται και δεν χρησιμοποιεί το αυτοκίνητο για ψύλλου πήδημα!

Η χειρότερη "εκπομπή" που έχει ηχογραφηθεί ποτέ ανα την υφήλιο! Και αυτή τη φορά το εννοούμε! Ο λόγος; Η απουσία του fubu είχε σαν αποτέλεσμα να έρθει στη θέση του ο Ksidias Yiannis που είναι στην Αθήνα για τις γιορτές. Στην "εκπομπή" αυτή λοιπόν, που έφτασε αισίως τα 4 επεισόδια, θα ακούσετε μία εκ βαθέων εξομολόγηση του Ksidia Yianni για την προσωπική του ζωή. Ο Yiannis ξετυλίγει το κουβάρι της πολυκύμαντης ερωτικής ζωής του και παπαρολογεί ακατάπαυστα. Ειλικρινά σας διαβεβαιώνουμε ότι αυτά που λέει ο Ksidias στην "εκπομπή" αυτή δεν αφορούν απολύτως κανέναν. Στο ρόλο των παθητικών ακροατών του Ksidia ο Stepas και ο don quixote.

Αυτή τη φορά υποσχόμαστε ότι όποιος αντέξει να ακούσει αυτό το επεισόδιο μέχρι το τέλος θα κερδίσει δωράκι.

Αγαπητοί αναγνώστες τα βάσανά σας τελειώνουν διότι φτάνουμε αισίως στο τρίτο και τελευταίο μέρος του μακροσκελούς μου αφιερώματος στην ελληνική δισκογραφία του 2008! Πάμε λοιπόν και στο τελευταίο μέρος, όπου θα μιλήσουμε για τέσσερις ακόμη δίσκους, υπενθυμίζοντας ότι αναφέρονται πάντα με τυχαία και όχι με αξιολογική σειρά.

• "Πέτρινοι κήποι (182)"

Μουσική: Χρήστος Θηβαίος, Γιώργος Ανδρέου, Jeff Buckley
Στίχοι: Χρήστος Θηβαίος, Μάνος Ελευθερίου, Κ.Χ. Μύρης, Γιώργος Ανδρέου, Γιάννης Μαργαρίτης


Ο δίσκος αυτός με μπέρδεψε λίγο. Μέχρι τελευταία στιγμή αμφιταλαντευόμουν για το αν θα έμπαινε στο top 10 ή όχι. Τελικά νομίζω ότι σιγά-σιγά κερδίζει το στοίχημα με το χρόνο και μέρα τη μέρα με πείθει όλο και περισσότερο ότι ήταν από τους κορυφαίους του 2008.

Μετά από 5 χρόνια ο εξαίρετος τραγουδοποιός Χρήστος Θηβαίος δημιουργεί ξανά έναν προσωπικό δίσκο, κεντρικό ερέθισμα του οποίου ήταν η οικολογική καταστροφή που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια τόσο στην Ελλάδα, με τα τραγικά συμβάντα των πυρκαγιών το 2007, όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο. Ο τίτλος "Πέτρινοι κήποι" αναφέρεται στα μικρά καταφύγια στα οποία ζει ο καθένας από μας μέσα στις μεγαλουπόλεις. Ο αριθμός 182, που είναι σε παρένθεση στον τίτλο και στο ομώνυμο τραγούδι, είναι ο αριθμός της διεύθυνσης του σπιτιού του ίδιου του Θηβαίου και δείχνει ότι ο δημιουργός είχε στο μυαλό του αυτό ακριβώς, τους μικρούς πέτρινους κήπους μέσα στους οποίους ζει και δημιουργεί. Ο ίδιος λέει χαρακτηριστικά « Έντεκα καινούργια τραγούδια που έγραψα μέσα στη φωλιά μου, με αγαπημένο υλικό από όλο τον κόσμο. Με μουσικές που ζήλεψα και μουσικές που γέννησα με την ελπίδα να αγγίξουν ότι θαυμάζω... »

Οι "Πέτρινοι κήποι" λοιπόν μοιάζουν με μια ωδή στη φύση και τα στοιχεία της. Για την ακρίβεια, τέσσερα από τα τραγούδια του δίσκου ("Το νερό", "Πέτρινοι κήποι 182", "Εσύ, η πόλη μου" και "Τα δέντρα") έχουν σαφές οικολογικό περιεχόμενο με στίχους που εξυμνούν τα στοιχεία της φύσης αλλά και τις δομές που έχουν χτίσει οι ανθρώπινες κοινωνίες και μέσα στις οποίες ζουν (δηλαδή τις πόλεις) στις οποίες ο Θηβαίος αναφέρεται με ευαισθησία και αγάπη και μάλλον έχει δίκιο. Μήπως ήρθε η ώρα ,πέρα από τη φύση που είναι αυτονόητο, να αγαπήσουμε και τις πόλεις μας;

Αξίζει να ανφερθεί ότι το εναρκτήριο τραγούδι του δίσκου με τίτλο "Το νερό", σε μουσική, στίχους και ερμηνεία του ίδιου του Θηβαίου και τη Μαρία Λούκα στα φωνητικά, έχει επιλεγεί σαν το μουσικό θέμα της καμπάνιας του Δικτύου Μεσόγειος SOS για την ευαισθητοποίηση πάνω στο θέμα της εξοικονόμησης νερού. Το τραγούδι αυτό ξεχωρίζει καθώς αντιμετωπίζει το νερό με την ιερότητα που του πρέπει. "Ο Αξιός, ο Αχελώος και η Κερκίνη /είναι αιχμάλωτοι πολέμου στις τιμές / του χρηματιστηρίου και της βιομηχανίας / και θα ξερνάνε ομολογίες φριχτές" μας λέει ο Θηβαίος. Δεν θέλω να γίνω μάντης κακών, αλλά εκτιμώ ότι σε λίγα χρόνια θα ακούμε αυτό το τραγούδι και θα το αξιολογούμε ως προφητικό. Δυνατοί στίχοι επίσης από το ίδιο τραγούδι είναι και οι εξής: "Είναι στο σύννεφο,είναι μέσα στο πηγάδι / είναι στο χιόνι και στα φρούτα του Μαγιού / είναι στα μάτια,είναι στο ουράνιο τόξο / είναι στον πάγο,στον ατμό του τηγανιού".

Πέρα από τα τραγούδια που αναφέρονται στη φύση, αξίζει να σταθεί κανείς στο υπέροχο "Κανείς δεν έρχεται" που είναι διασκευή του "Forget her" του Jeff Buckley με τους ελληνικούς στίχους να ανήκουν στον Μάνο Ελευθερίου, ο οποίος καταφέρνει να περιγράψει άψογα τη μελαγχολία και τη μοναξιά που νιώθει ο σύγχρονος άνθρωπος ("πάρε τα ηρεμιστικά σου / να λες πως όλα είναι δικά σου/ κι η ευτυχία σου κλεισμένη σε κουτιά"), ενώ ο Χρήστος Θηβαίος μάς δίνει την πιο δυνατή ερμηνεία του δίσκου. Αξιόλογο επίσης και το "λαϊκό'' κομμάτι του album ("Στης αγκαλιάς σου τη φωτιά") στο οποίο συμμετέχει και η Ελένη Τσαλιγοπούλου, όπως επίσης και το αγαπημένο των ραδιοφωνικών σταθμών "Ας χαθείς" .

Ο δίσκος δεν είναι "εύκολος" στα αυτιά. Οι στίχοι του Θηβαίου απαιτούν πολλές και προσεκτικές ακροάσεις για να βγουν στην επιφάνεια τα κρυμμένα νοήματα. Οι μουσικές συνθέσεις και οι ενορχηστρώσεις έχουν έντονα jazz στοιχεία αλλά και άλλα δυτικότροπα . Ο Θηβαίος στέκεται εξαιρετικά από ερμηνευτικής πλευράς ζώντας μοναδικά το κάθε τραγούδι χωρίς να παρασύρεται σε υπερβολές. Το κεντρικό στοιχείο των τραγουδιών είναι η συγκίνηση, η ευαισθησία και η λιτότητα στην ενορχήστρωση. Είναι ένας δίσκος που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ακουστικός και "χαμηλών τόνων", χωρίς να περιέχει κάποιο τραγούδι που να μπορεί να γίνει αυτό που λέμε "σουξέ" (δηλαδή ευρέως γνωστό σε σύντομο διάστημα), αλλά να είναι σαν σύνολο σε υψηλό επίπεδο και να αξίζει να τον έχει κανείς συντροφιά του.

• "100 Κιθάρες - Historia de un amor"

Μουσικά θέματα διασκευασμένα για κιθάρες από τον Βαγγέλη Μπουντούνη.

Το 2004 ο Βαγγέλης Μπουντούνης έδωσε συναυλία στο Ηρώδειο με έργα ερμηνευμένα από ούτε μία, ούτε δύο, αλλά 100 κιθάρες! Εγχείρημα μεγάλο και σημαντικό, το οποίο όμως ηχογραφήθηκε, κυκλοφόρησε σε δίσκο και γνώρισε μεγάλη επιτυχία και με βάση τους εμπορικούς όρους. Η επιτυχία αυτή ώθησε τον Μπουντούνη να επιχειρήσει πέρυσι κάτι παρόμοιο. Οι διαφορές με την έκδοση του 2004 είναι ότι στο "Historia de un amor" του 2008 έχουμε μια ηχογράφηση studio, ότι οι κιθάρες είναι νομίζω λιγότερες από 100 (δεν είναι κι εύκολο να ξαναμαζευτεί ο αριθμός αυτός), ότι πλην του ήχου της κιθάρας που κυριαρχεί υπάρχουν πλέον και βιολί, βιολοντσέλο, κοντραμπάσο και κρουστά και ότι - πέρα από τα ορχηστρικά - υπάρχει πλέον και η φωνή της Ελπινίκης Ζερβού και του Μάριου Φραγκούλη σε κάποια από τα κομμάτια.

Σε αυτόν το δίσκο μιλάμε ξεκάθαρα για κλασσική μουσική. Το ευτύχημα, όμως, είναι ότι το album αυτό δεν αφορά μόνο την "ελίτ" ή τους "κουλτουριάρηδες" ή τους διανοούμενους. Με λίγα λόγια δεν χρειάζεται ο ακροατής του δίσκου αυτού να έχει κάνει 15 χρόνια Ωδείο για να τον εκτιμήσει. Αντιθέτως, έχουμε να κάνουμε με έναν άρτιο δεξιοτέχνη κιθαριστή ο οποίος αναλαμβάνει - και τα καταφέρνει - να παρουσιάσει μία δουλιά πολύ υψηλού καλλιτεχνικού επιπέδου η οποία να είναι ταυτόχρονα απόλυτα προσιτή στον απλό ακροατή. Αυτό αποδεικνύει άλλωστε και η γκάμα των μουσικών θεμάτων που διασκεύασε και παρουσίασε. Συνυπάρχουν θέματα του Μάνου Χατζιδάκι, του Αντόνιο Βιβάλντι, του Σούμπερτ, αλλά και παραδοσιακά από όλον τον κόσμο όπως ο δικός μας "Ζωναράδικος" της Θράκης, παραδοσιακά από την Ιρλανδία, την Ανδαλουσία κ.ά. Υπάρχουν επίσης τέσσερις συνθέσεις του ίδιου του Β. Μπουντούνη.

Με δυο λόγια: Καλή μουσική!

• Κορίτσι για σπίτι

Μουσική / Στίχοι : Μάρω Μαρκέλλου



Θυμάμαι ένα απόγευμα, πριν 1-1,5 μήνα περίπου, ήμουν κρεβατωμένος (εξαιτίας της εγχείρησης) και άκουγα την εκπομπή του Οδυσσέα Ιωάννου στον "Μελωδία". Την προσοχή μου τράβηξε ο προλογισμός του σε ένα τραγούδι. "Νέα τραγουδοποιός, μας την σύστησε ο Δεληβοριάς πέρυσι, για δώστε λίγη προσοχή" είπε ο Ιωάννου και ακολούθησε το "Ε δεν ήταν και τίποτα". Λίγες μέρες μετά έμαθα ότι αυτή η νέα τραγουδοποιός λέγεται Μάρω Μαρκέλλου, είναι συνομήλική μου (στα 23), συμφοιτήτρια κι αυτή κατά κάποιον τρόπο (α ρε Νομικάραααα!) και ότι οι εμφανίσεις της στο πλάι του Δεληβοριά τον χειμώνα του 2007 είχαν προκαλέσει αίσθηση. Βέβαια, οι λίγο πιο προσεκτικοί από εσάς, θα την είχατε δει ίσως στην τηλεόραση αφού συμμετείχε στο σίριαλ "Υπέροχα πλάσματα" (αγνοώ πότε και πού προβαλόταν).

Αυτή είναι λοιπόν η Μάρω Μαρκέλλου. Μια κοπέλα σαν εμάς, τους (συν-πλην) 20άρηδες. Και σαν τέτοια κοπέλα του σήμερα γράφει τα τραγούδια της. Οι στίχοι της είναι αφηγήσεις μικρών ιστοριών με αρκετό χιούμορ ("Όταν η Όλιβ θα γίνει χοντρή / και του Sport Billy αδειάσει το βαλιτσάκι / η γιαγιά Duck όταν πέσει νεκρή / και γίνει ο Ποπάι αλλεργικός στο σπανάκι"), με (αυτο)σαρκασμό ("Όταν μεγαλώσω θέλω, θέλω να γίνω ματς στο μουντιάλ και να φοράω καπέλο / να λέω γαλλιστί pas mal καθώς θα παίζω τσέλο"), με αμεσότητα και ελεύθερη γλώσσα. Πολλοί την χαρακτηρίζουν ήδη θυληκό Δεληβοριά. Δεν έχουν και πολύ άδικο καθώς είναι σαφώς επηρεασμένη από το στυλ του ΦοιΔελ. Ωστόσο, η Μαρκέλλου είναι ξεκάθαρα πιο "σύγχρονη", πιο εξελιγμένη θα μπορούσε να πει κανείς. Η ταμπέλα "θυληκός Δεληβοριάς" θα πρέπει να ξεκολλήσει γιατί μόνο κακό μπορεί να της κάνει, αν και νομίζω ότι ήδη με τον πρώτο της αυτό δίσκο ξεπερνά κάθε παγίδα μιμιτισμού. Έχει το δικό της προσωπικό στυλ το οποίο και με οδήγησε στο να συμπεριλάβω το δίσκο της στο top 10 μου.

Για τις ερμηνείες της θα δανειστώ τη λέξη που χρησιμοποίσαν πολλοί για να την περιγράψουν: ανεπιτήδευτες. Θα προσθέσω και μουσικά σωστές. Όμορφη και εκφραστική φωνή. Οι συνθέσεις της έχουν πολλά στοιχεία από το ποπ αλλά και άλλα είδη, ενώ δείχνει ικανή να συνθέσει υπέροχες κιθαριστικές μπαλάντες. Ο δίσκος "Κορίτσι για σπίτι" είναι πολύ μακριά από το να χαρακτηριστεί "εξαιρετικός" ή ολοκληρωμένος, αλλά είναι μόλις ο πρώτος της και - αν σκεφτεί κανείς την ηλικία της - είναι εξαιρετικά ελπιδοφόρο δείγμα. Ακούστε τον και παρακολουθήστε την πορεία αυτής της τραγουδοποιού από εδώ και πέρα.

Πάρτε μια γεύση: "H ομορφιά του θέλω"

• "Σ' ένα μεγάλο αύριο"

Μουσική / Στίχοι: Ενδελέχεια



Ένα από τα ελάχιστα ελληνικά ροκ συγκροτήματα της δεκαετίας του '90 που αντέχει στο χρόνο και συνεχίζει να μας προσφέρει αξιόλογους δίσκους και ζωντανές εμφανίσεις. Σε μια εποχή που το ελληνικό ροκ μοιάζει από αδύναμο έως ανύπαρκτο, οι "Ενδελέχεια" συνεχίζουν ακάθεκτοι την πορεία τους στο χώρο με τον 10ο δίσκο τους με τίτλο "Σ'ενα μεγάλο αύριο", πειραματιζόμενοι μάλιστα με ήχους στους οποίους δεν μας είχαν συνηθίσει. Το αν τα μουσικά τους αυτά ανοίγματα είναι κίνηση επιβίωσης σε ένα θολό τοπίο για όσους επιμένουν στο ροκ ή αν είναι γνήσιες καλλιτεχνικές ανησυχίες θα το δείξει ο χρόνος.

Στο δίσκο αυτό ξεχωρίζουν το λαϊκότροπο (!) "Υστερόγραφο" με την υπέροχη μελωδία , τους όμορφους στίχους του Δ. Μητσοτάκη και την εκπληκτική ερμηνεία της Μάρθας Φριντζήλα. Αξιόλογα επίσης τα "Κάτι τους δένει", "Αξίζει τον κόπο" και "Σ'ενα μεγάλο αύριο".

Οι στίχοι στέκονται πάντα στο καλό επίπεδο του συγκροτήματος, ωστόσο αυτή η ελαφρά στροφή τους προς νέα - γι'αυτούς - είδη μουσικής κρύβει παγίδες. Πάντως, έχοντας ουσιαστικά περάσει την εφηβεία μου με τα τραγούδια αυτού του συγκροτήματος, δεν άντεξα να μην συμπεριλάβω τον δίσκο τους στο top 10 μου, εκτοπίζοντας από αυτό την τελευταία στιγμή το "πρώτο άλμπουμ" του πρωτοεμφανιζόμενου Δημήτρη Αρναούτη. Το ότι οι "Ενδελέχεια'' δηλώνουν ακόμη παρόν με αξιοπρεπείς δουλιές είναι - αν μη, τι άλλο - παρήγορο...

Στο Μέρος α μιλήσαμε για 3 δίσκους. Το "Μέχρι το τέλος" με τη Νατάσσα Μποφίλιου, το "Στη διαπασών" με τον Δημήτρη Μητροπάνο και το "Και τα μάτια κι η καρδιά" με την Ελευθερία Αρβανιτάκη. Πάμε τώρα στο μέρος β (υπενθυμίζω ότι οι δίσκοι αναφέρονται με τυχαία σειρά και όχι με αξιολογική):

Ο πιο πολυσυζητημένος δίσκος του 2008. Η πολυαναμενόμενη σύμπραξη του "πατέρα" των τραγουδοποιών (Σαββόπουλος) και του πιο αξιόλογου τραγουδοποιού των τελευταίων ετών (Θ. Παπακωνσταντίνου) αφήνει το στίγμα της στην ελληνική δισκογραφία με τον δίσκο "Ο Σαμάνος". Κι επειδή ο δίσκος αυτός είναι πολυσυζητημένος θα είμαι λίγο πιο αναλυτικός στην παρουσίασή του σε σχέση με τους υπόλοιπους.



Πολλοί από τους φανατικούς οπαδούς του Θανάση Παπακωνσταντίνου έσπευσαν στο άκουσμα και μόνο της συνεργασίας με τον Σαββόπουλο να αποδοκιμάσουν. "Τι δουλιά έχει με τον Σαββόπουλο", "ξεπουλήθηκε ο Θανάσης", "πού κολλάνε αυτοί οι δύο" είναι μερικές μόνο από τις φράσεις που μπορεί να ακούσει ή να διαβάσει κανεις από τους - ουκ ολίγους - πιστούς ακόλουθους του Λαρισαίου δημιουργού. Προσωπικά ανήκω στους μεγάλους θαυμαστές του Παπακωνσταντίνου αλλά σε καμία περίπτωση στους φανατικούς. Ομολογώ ότι κι εγώ αρχικά ξαφνιάστηκα κάπως όταν έμαθα για τη συνεργασία. Η αλήθεια είναι ότι πολλοί από εμάς τους νεότερους έχουμε μια άσχημη εντύπωση για τον Σαββόπουλο κυρίως λόγω της κοινωνικής και πολιτικής του παρουσίας (Καλομοίρα, φιέστες στο Σύνταγμα κάθε Πρωτοχρονιά, περίεργα συντηρητικές θέσεις πάνω σε κοινωνικά θέματα κ.ά.). Η εντύπωσή μας αυτή για το "πολιτικό ον" Σαββόπουλος ξεφεύγει μερικές φορές και διαχέεται και στην καλλιτεχνική υπόσταση του "Νιόνιου". Ωστόσο, μετά το προσεκτικό άκουσμα του δίσκου διαλύθηκαν όλες οι επιφυλάξεις που είχα αρχικά.

Στο δίσκο αυτό συνδυάζονται αρμονικά ο ποιητικός λόγος και οι υψηλού επιπέδου μουσικές εμπνεύσεις του Θ. Παπακωνσταντίνου με τις αληθινές και άμεσες ερμηνείες του Σαββόπουλου. Αξίζει να σημειωθει ότι είναι η πρώτη φορά που ο Σαββόπουλος δέχτηκε να είναι ο κεντρικός ερμηνευτής σε δίσκο όπου η μουσική και οι στίχοι δεν είναι δικές του δημιουργίες! Νομίζω, όμως, ότι αυτό που ξεχωρίζει σαφώς στον δίσκο και του δίνει το κάτι παραπάνω είναι οι εξαιρετικές ενορχηστρώσεις (με τη Βάσω Δημητρίου να έχει μεγάλη συμβολή) και η εκπληκτική σύνθεση των μουσικών. Μουσικοί με διεθνή εμβέλεια όπως η Βάσω Δημητρίου, ο Γιώτης Κιουρτσόγλου, ο Satnam Ragmotra, ο Jimmy Mahlis, ο Σωκράτης Σινόπουλος κ.ά. αφήνουν το δικό τους στίγμα στο "Σαμάνο".



Το ερέθισμα που οδήγησε τον Θ. Παπακωνσταντίνου στη δημιουργία του "Σαμάνου" ήταν η παραπάνω φωτογραφία, που δείχνει τον (Μεξικάνο, αν δεν κάνω λάθος) αγωνιστή Φορτίνο Σαμάνο να καπνίζει το τελευταίο του τσιγάρο λίγο πριν εκτελεστεί. "Ο Φορτίνο Σαμάνο καπνίζει και σκέφτεται /«Είμ' ό,τι δεν έζησα. Είμαι η βροχή που θα 'ρθει... ", "(...) Ο στρατιώτης με τ' όπλο σημαδεύει και σκέφτεται / «Με μια κίνηση απλή θα του κλέψω ό,τι έχει ζήσει / Είμαι ένας μικρός θεός, είμ' ένα στοιχειό(...)", "(...)Το τελευταίο τσιγάρο κι εκείνο σκέφτεται / «Θα γίνω γέλιο να κρυφτώ σε παιδιά που ξεφαντώνουν / Ο καιρός θα χάνεται, ώσπου κάποιο απ' αυτά / θα φωνάξει liberta! Kι όπως θα κοιτάει τις κάννες / θα βρεθώ στα χείλη του σαν τσιγάρο ξανά»". Αυτά διηγείται ο Παπακωνσταντίνου με τον μοναδικό του (στιχουργικά) τρόπο μέσα από το τρίτο κατά σειρά τραγούδι του δίσκου που φέρει και το όνομα του ίδιου του Φορτίνο Σαμάνο. Ο Σαββόπουλος ερμηνεύει εξαιρετικά το τραγούδι με τον Παπακωνσταντίνου να κρατά το ρόλο του (ραδιοφωνικού;) αφηγητή. Το τραγούδι έχει έντονο λάτιν χαρακτήρα με εξαιρετικές κιθάρες από τη Βάσω Δημητρίου και μια ομορφότατη ατμόσφαιρα που παραπέμπει στα μέρη στα οποία αναφέρεται (Κεντρική και Νότια Αμερική). Θα μπορούσε να πει κανείς ότι το τραγούδι αυτό αποτελεί μία ενότητα του δίσκου μαζί με το "Ραμόν", το οποίο αναφέρεται εμμέσως σε έναν άλλο Λατινοαμερικάνο αγωνιστή, τον Τσε Γκεβάρα. Ο "Ραμόν" ανοίγει με τον Αριστοτέλη Παπακωνσταντίνου να τραγουδά το παραδοσιακό "Γκαντάρας" της Ελασσόνας, σε ένα ακόμη από τα συνηθισμένα μουσικά "παντρέματα" του Παπακωνσταντίνου με βάση την δημοτική μας παράδοση. Τόσο ο "Φορτίνο Σαμάνο", όσο και ο Ραμόν είναι χαμηλών τόνων τραγούδια με εξαιρετικά ευαίσθητο και σαφώς πολιτικό στίχο υπό το αιθέριο πρίσμα του Παπακωνσταντίνου που πάντα ισορροπεί ανάμεσα στο πραγματικό και το φαντασιακό. Προσωπικά θεωρώ τα 2 αυτά τραγούδια τις πιο συγκινητικές στιγμές του δίσκου.



Μία άλλη ενότητα του δίσκου συναποτελούν το εναρκτήριο "Ασπρομόντε" και το 11ο κατά σειρά "Attinse" που είναι αποτελέσματα ενός ταξιδιού του Παπακωνσταντίνου στα ελληνόφωνα χωριά της Κάτω Ιταλίας. Το "Ασπρομόντε" είναι ένα δυναμικό κομμάτι με έντονα κρουστά, ωραίο ρυθμό που σε παρασέρνει, φωνητικά που θυμίζουν Κάτω Ιταλία και μια ερμηνεία γεμάτη κέφι από τον "Νιόνιο". Από τα υπόλοιπα κομμάτια αξίζει να σταθεί κανείς στο μοναδικό καθαρά λαϊκό του δίσκου με τίτλο "Ζεϊμπέκικο της Κυριακής" με ενορχηστρωτή τον Νίκο Κυπουργό που έντυσε επιτυχώς το κομμάτι με πνευστά. Ένα υπέροχο κομμάτι που κουβαλά πάνω του τη λαϊκή μας παράδοση και έχει εξαιρετικούς στίχους. Πρέπει επίσης να αναφερθούν το "Αυτό", ένα τραγούδι που μαστόρευε επί τουλάχιστον 2 χρόνια ο Παπακωνσταντίνου παρουσιάζοντάς το σε συναυλίες χωρίς να είναι δισκογραφημένο. Πρόκειται για ένα κομμάτι που οι δύο δημιουργοί μοιράζονται ερμηνευτικά και το οποίο δημιουργεί υπέροχες εικόνες. Ο σύντομος (ενός λεπτού!) "Μεθυστής" με τη συμμετοχή του Γιάννη Χαρούλη δίνει μια αίσθηση από "Αχαρνείς", όπως σωστά έχει σχολιαστεί. Στο δίσκο περιέχονται επίσης οι επανεκτελέσεις 2 παλαιότερων τραγουδιών του Παπακωνσταντίνου και συγκεκριμένα τα "Ορυχεία" και η "Σάρα". Αμφότερα έχουν ένα χρώμα διαφορετικό από τις αρχικές τους εκτελέσεις με τις ενορχηστρώσεις να διακαιολογούν και να δικαιώνουν την επανεκτέλεσή τους.

Συνολικά, για το δίσκο αυτό που κλείνει έναν χρόνο περίπου στη δημοσιότητα (ναι μεν κυκλοφόρησε τον Ιούλη του 2008, αλλά ήδη από τον Γενάρη τα τραγούδια παρουσιάζονταν ζωντανά σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη απο τους 2 δημιουργούς) πρέπει να τονιστεί ότι δικαιώνει απόλυτα τη σύμπραξη των δύο τραγουδοποιών. Μπορεί να μην φέρνει νέα πράγματα στο προσκήνιο, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Είναι ένας δίσκος με ποιότητα στις μουσικές και τον ήχο και με την καθιερωμένη δύναμη και ευαισθησία στους στίχους του Παπακωνσταντίνου. Τον προτείνω ανεπιφύλακτα αρκεί ο ακροατής να έχει την υπομονή να τον ακούσει παραπάνω από μία φορές. Γιατί αν μείνει στο πρώτο άκουσμα δεν θα μείνει ενθουσιασμένος (μιλάω από προσωπική πείρα...).

Πάρτε μια γεύση: "Ασπρομόντε" , "Ζεϊμπέκικο της Κυριακής" , "Φορτίνο Σαμάνο"

• "Το 10" (Ορχηστρικός)

Ορχηστρικά μουσικά θέματα της Ελένης Καραϊνδρου φτιαγμένα για την τηλεοπτική σειρά "Το 10" που ήταν βασισμένη σε έργο του Μ. Καραγάτση.

Γι' αυτόν τον δίσκο τι μπορώ να πω; Ό,τι και να πω θα είναι λίγο! Με δυο λόγια: η μαγεία της μουσικής! Κι επειδή μιλάμε για την κορυφαία, ίσως, ελληνίδα συνθέτη: η μαγεία της ελληνικής μουσικής. Οι συνθέσεις της Καραϊνδρου καταφέρνουν να συγκινήσουν. Μεταφέρουν στον ακροατή την ατμόσφαιρα της μεταπολεμικής Ελλάδας. Προκαλούν έντονα συναισθήματα νοσταλγίας (ακόμη και αν δεν έχεις ζήσει σε αυτήν την εποχή), αθωότητας αλλά και πόνου, θλίψης, μελαγχολίας. Τα χρώματα της ελληνικής μουσικής απλώνονται στις συνθέσεις της Καραϊνδρου, οι οποίες είναι στην ουσία ένα μουσικό ταξίδι στην μεταπολεμική ελληνική ιστορία. Η Καραϊνδρου συνέθεσε 10 διαφορετικά μουσικά θέματα (τανγκό, βαλς, χασάπικο, ταξίμι, "ρομάνς" για βιολί και άρπα) που μαζί με τις παραλλαγές τους έφτασαν τα 37 μουσικά θέματα. Το μπουζούκι ("χωρίς το οποίο δεν νοείται μεταπολεμική Ελλάδα", όπως χαρακτηριστικά λέει η Καραϊνδρου) αφηγείται με έναν τρόπο αφαιρετικό συνυπάρχοντας με άρπα, πιάνο, βιολί, ακορντεόν, όμποε κ.ά.

Πολλά είπα. Αυτός ο δίσκος είναι σκέτη μαγεία!

Στο μπουζούκι ο Σπύρος Γκούμας.

• "Cafe de l' art - Passion" (vol VI)

Νότης Μαυρουδής - Παναγιώτης Μάργαρης


Γνωστά μουσικά θέματα διασκευασμένα για δύο κιθάρες από τον Νότη Μαυρουδή και τον Παναγιώτη Μάργαρη.

Το "Cafe de l 'art" είναι η ονομασία μίας σειράς δίσκων που ξεκίνησαν να δημιουργούν ο Νότης Μαυρουδής και ο μαθητής του Παναγιώτης Μάργαρης το 1999. Η φετινή έκδοση με τίτλο "Passion" ήταν η έκτη κατά σειρά.

Έχω τεράστια αδυναμία στον ήχο της κιθάρας και ειδικά σε έργα που παίζονται με δύο κιθάρες (να φανταστείται, ο δίσκος "Ένα" του Σωκράτη Μάλαμα που για πολλούς είναι σκοτεινός και βαρετός εμένα με ενθουσιάζει ακριβώς επειδή βασίζεται σε 2 κιθάρες!). Δεν θα μπορούσα λοιπόν να παραλείψω από το top 10 μου έναν δίσκο που δημιουργήθηκε από έναν κορυφαίο Έλληνα κιθαριστή, τον Νότη Μαυρουδή, ο οποίος επέλεξε αγαπημένα μουσικά θέματα, τα διασκεύασε και τα ερμήνευσε με δύο κιθάρες, μαζί με τον Παναγιώτη Μάργαρη. Σε αυτήν την έκδοση μάλιστα καταπιάνεται με θέματα από την ξένη δισκογραφία όπως τα Luna Rossa, Besame mucho, Libertango, Sodade κ.ά. αποδεικνύοντας πως η μουσική δεν έχει σύνορα. Στο δίσκο, πέρα από τα διασκευασμένα ορχηστικά, υπάρχουν και τρία τραγούδια ερμηνευμένα από τον Χρήστο Θηβαίο (στο "Corsica" του Πιέτρο Γκουελφούτσι), τη Σόνια Θεοδωρίδου (στο "Youkali" του Κουρτ Βάιλ), και τον Νίκο Αλιάγα (στο "Ne me quitte pas" του Ζακ Μπρελ)

Επειδή μου αρέσουν οι απολογισμοί και οι αναδρομές - και ειδικά σε ό,τι αφορά τη μουσική, τον κινηματογράφο, το ποδόσφαιρο κτλ - αποφάσισα να σταχυολογήσω κάποιους από τους ελληνικούς δίσκους που εκδόθηκαν μέσα στο 2008 και τράβηξαν την προσοχή μου. Από την άλλη, οι θεσμοί "best of" ή "top 10" δεν είναι και εντελώς του γούστου μου, αν και αναγνωρίζω ότι πολλές φορές αποδεικνύονται χρήσιμοι. Γι' αυτό λοιπόν διευκρινίζω ότι σε αυτό εδώ το "μάζεμα" θα διαβάσετε εντελώς υποκειμενικές παρουσιάσεις των - με βάση τα δικά μου γούστα - πιο αξιόλογων δίσκων του 2008. Πάμε λοιπόν (οι δίσκοι αναφέρονται με τυχαία σειρά και όχι με αξιολογική):

• "Μέχρι το τέλος"

Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης
Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος
Ερμηνεία: Νατάσσα Μποφίλιου