uzuburu-buru

ΑΠΟ Τ΄ ΑΤΑΙΡΙΑΣΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΜΕ ΑΓΑΠΗ
Αυτά τα Χριστούγεννα θα τα γιορτάσω παρέα
με το θάνατο.

Σ’ έναν ευρύχωρο τάφο θα στήσω τα φωτάκια μου
κι από το δέντρο των ημερών
μπάλες-νεκροκεφαλές θα κρέμονται,
σαν αυτές που ήταν ζωγραφισμένες στις μπλούζες
των συμμαθητών
και στις καρδιές των μεγάλων ανθρώπων.
Αυτά τα Χριστούγεννα θα τα γιορτάσω σκοτωμένος
από σφαίρα κακούργων του νόμου,
από βολή υπόδικου κράτους δικαίου,
από το χέρι σας, το ευθύβολο , μεγάλοι μου φίλοι!
Θα τα γιορτάσω νεκρός,
αν υπάρχει Θεός!!! Σαν ψέμα μου φαίνεται!!!

Έζησα πολύ. Δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια.
Καιρός ήταν να...

σβήσει
το παράταιρο χαμόγελό μου.
Δεν είχα θέση δίπλα στα μούτρα σας,
τα μουμιοποιημένα.
Δεν είχα θέση δίπλα στις καταθέσεις σας,
στα ομόλογα, στις μετοχές, στις επενδύσεις σας,
στον άρτο σας τον επιπλούσιο, αλλά πικρόν σαν κινίνο.
Στον ελλείποντα χρόνο σας,
γιατί είχατε δουλειές, δεν είχα εγώ θέση.
Δεν είχε θέση το αγνό μου χαμόγελο
δίπλα στην άπειρη θλίψη του μηδενός σας.
Δεν είχε θέση ζωής η ύπαρξή μου
μέσα στον τάφο τού κράτους τής εξουσίας σας,
στη λήθη του παρακράτους της διαφθοράς
και της αδιαφορίας σας.
Δίπλα στα μοναστήρια σας, στους κουμπάρους σας,
στα δομημένα χρυσόβουλα και ομόλογα,
στις ανταλλαγές σας,
στις ληστείες του Χρηματιστηρίου σας,
στις τοκογλυφίες των Τραπεζών,
στο παραδικαστικό σας κύκλωμα, στους αστυνόμους των Ζωνιανών,
στους ανίερους ιερείς σας, στους ροδαλούς καλόγερους,
στα πνευματικά τεκνά τους,
στους γκομενιάρηδες γραμματείς,
στους βασικούς μετόχους σας,
στην οφσόρ ράσαντελ, στις ΕΠΕ των υπουργών σας,
στη συσσωρεμένη ανηθικότητα.
Στη λαμογιά σας δίπλα
δεν ήταν ταιριαστό το αγνό χαμόγελό μου.
Ανάμεσα σε αηδείς διεφθαρμένους γραφειοκράτες
και σε ηλίθιους βάρβαρους καταναλωτές,
τι θέση έχει ένα χαμόγελο εφήβου;
Ναι, ναι! Μόνο υπτίως!
Με μια σφαίρα στο θώρακα!

Χαμογελώντας σας αποχαιρετώ,
καταξιωμένοι μεγάλοι,
λαμόγια στις εφορίες, στις πολεοδομίες,
στα δασαρχεία, στα τελωνεία, στις Τράπεζες,
στο ΙΚΑ, στα δικαστήρια, στην αρχαιολογία,
στα Υπουργεία, στα Δημαρχεία,
εργάτες , αγρότες και λοιπέ λαέ
του δομημένου κράτους,
που για λίγες μέρες
θ’ ανατριχιάζετε τάχαμου στη μνήμη
μιας σφαίρας που σφηνώθηκε επικοινωνιακά
στην καρδιά παιδιού,
ύστερα θα πουλάτε πάλι και θ’ αγοράζετε
με τ’ ανακαινισμένα κι επιδοτημένα μαγαζιά σας,
θα είστε ωραίοι μέσα στη γυάλα σας,
σαν χρυσόψαρα,
θα υπερηφανεύεστε για την πρόοδο
που σκοτώνει, με γεμάτες τις τσέπες ΛΕΦΤΑ,
πολλά ΛΕΦΤΑ, αλλά κι άλλα ΛΕΦΤΑ
θα ζητάτε. Εγώ με τη σφαίρα στο στομάχι μου
και σεις θα κοιμόσαστε πάλι αθώοι και ήσυχοι
στους αναπαυτικούς καναπέδες σας,
με καούρες μόνο στο δικό σας στομάχι
εξαιτίας των συντηρητικών
και των καρκινογόνων.
Θα ληστεύετε και θα ληστεύεστε μ’ ευχαρίστηση,
αυτό είν’ η μόνη χαρά στη ζωή σας.
Σιγά μην ξεσηκωθείτε!
Μια χαρά διασχίζετε σαν τρελοί
την ακριβοπληρωμένη Αττική Οδό σας
για να πάτε στο καταπατημένο
κι αυθαίρετο περιουσιακό σας.
Γιατί να ξεσηκωθείτε;
Για να χάσετε και τις προμήθειες σας,
εκτός απ’ τις αλυσίδες σας;
Όταν μεγαλώσουν , ας κάνουν
κι αυτά ό,τι μπορούν, λέτε,
και μας αφήνετε να κλαίμε
κάτω απ’ τις κουκούλες μας.
Τα δακρυγόνα ίσως φταίνε!!!

Βεβαίως . Βεβαίως!
Το να επαναστατήσετε εναντίον
αυτών που σας πατούν στο σβέρκο,
σας γιαουρτοποιούν τον εγκέφαλο
και σας καρφώνουν στην καρδιά,
είναι μια ουτοπία.
Αντάξια του πουφ,
που είναι η ζωή σας.
Αντάξια της απνευματικής,
της ζωώδους ιδιοσυγκρασίας σας,
της σκατομηχανής του κορμιού σας.
Ο πολιτισμός σας κακομοίρηδες
δεν είναι πολύ μακριά απ’ τα σπήλαια,
είτε προς τα πίσω κοιτάξεις,
είτε προς τα μπρος ατενίσεις.
Κάτω απ’ αυτό το όραμα, το σκοτεινό,
πώς μας ζητάτε να έχουμε
διαγωγή κοσμιωτάτη; Θα θέλαμε.
Ναι, αλλά «Όταν ή κυβέρνηση παραβιάζει
τα δικαιώματα του λαού, ή επανάσταση είναι για το λαό,
και για κάθε μερίδα του,
το πιο ιερό κι' αναγκαίο καθήκον».
Τελευταία παράγραφος
των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Το 1793!!!

Απ’ την άλλη μεριά, τι καλή που είναι η καλή συμπεριφορά!
Αυτό μου έλεγαν κι εμένα στο σχολείο
κι εγώ δεν το πίστευα , για να μην τ’ αποδεχτώ.
Το σύστημα είμαστε εσείς, μου λέγαν!
Το σύστημα έχει παιδιά. Σεις είστε τα παιδιά του.
Αλλά εγώ δεν ήμουνα.
Προτίμησα την οργή, παρά τη βολετή υποταγή μου.
Και δυνάμωσα υπέρμετρα,
έως θανάτου!
Μιας και αρνήθηκα να ζω στην ουτοπία της αδυναμίας,
δέχτηκα τη σφαίρα της παρακμής.
Χωρίς να είμαι ήρωας καθόλου!

Τι ουτοπία που είναι αλήθεια
ένα καμένο μαγαζί πίσ’ απ’ το πτώμα μου!
Τι ουτοπία οι χιλιάδες καμένες Τράπεζες!
Τι ουτοπία οι αγαναχτισμένοι πολίτες! Αλήθεια.
Οι λέξεις «καταστροφή», «φθορά», «πλιάτσικο»
φαίνονται απ’ τη φύση τους κακές. Πολύ κακές.
Αλλά όλα Κακό και Καλό συνάμα είναι!

Ένα είναι το χειρότερο. Τ’ ότι ωριμάζετε
καθώς γερνάτε. Και τείνετε προς την σαπίλα.
Μαζί με τα χαμένα σας όνειρα,
χάνετε και τη λίγη δύναμή σας!
Φοβάστε να ρισκάρετε τη ζωή που σας τελειώνει!
Αυτή η απειλή των σκωλήκων,
πόσο κακό κάνει στις συνειδήσεις!
Πόσο τις κάνει να βιάζονται.
Ό,τ ι φάνε, ό, τι πιουν, ό, τι αρπάξει… o καθένας.

Οι πιο πολλοί νομίζουνε κιόλας ηλίθια πως για τίποτα
δεν φταίνε εκείνοι. Και δεν συγκρίνουν καθόλου
τη φθορά ξένης περιουσίας,
με τη φθορά της δικής μου ζωής. Της ζωής τους!
Φτηνή η ζωή. Δεν την συναρτώ. Σιγά μην αξίζει όσο ένα μαγαζί!
Απαγορεύονται οι συμψηφισμοί ωστόσο.
Απαράδεκτα λένε τα συμβαίνοντα.
Όχι μόνο. Κατάπτυστα θα έλεγα.
Αλλά γιατί είναι τόσο πολλοί και τόσο νέοι
αυτοί που τα κάνουν;

Οι ηθικοί αυτουργοί κλαίνε για τις καταστροφές. Οι ανόητοι!
Πόσο κακά κρύβονται πίσω από ένα δαχτυλάκι!
Το δικό μου δάχτυλο εσαεί θα τους δείχνει.
Να οι συνένοχοι. Να οι συνεταίροι των απατεώνων!
Να οι γονείς των βανδάλων!

Κι εσείς, αγαπημένοι μου συνομήλικοι,
αγαπημένη μου αδερφούλα και φίλοι μου,
που σας αφήνω πίσω μου, στα Εξάρχεια
και σ’ όλες τις γειτονιές της Ελλάδας,
είθε να ζήσετε ανώδυνα,- όσο ζήσετε-
μέσα στην κρίση που θα σκεπάσει
τα όνειρά σας. Μέσα στη θύελλα ,
που θα ξεσπάσει παγκόσμια. Μέσα στο θάνατο
των δακρύων σας. Μέσα στο στόνο
της καθημερινότητάς σας.
Στων επτακοσίων ευρώ τη μηδαμινότητα.
Στην αναλγησία του δίκαιου κράτους.
Είναι να λυπάται τους ζωντανούς κανείς.
Είναι να τους λυπάται!

Σας ορκίζομαι. Τίποτα πιο καλό
από το μέσα τού τάφου μου!
Από το πλήρες σκοτάδι! Αυτό μας κληροδότησε
η γενιά του Πολυτεχνείου!
Αυτό κληρονομήσαμε από τους ήρωες γονείς μας!
Ψωμί, παιδεία, ελευθερία!
Αχ! Οι μπουλντόζες της δημοκρατίας,
αλίμονο, είναι χειρότερες
απ’ τα τανκς, να το ξέρετε.
Γιατί ανήκουν όλες σε νταβατζήδες.
Κι οι χειριστές τους γονείς μας, τι κάνουν;
Έναν τάφο υπέργειο
ή και υπόγειο σκάβουνε
για τη νέα γενιά τους!
Τάφο δημοκρατίας.
Ελεύθερου θανάτου τάφο!
Πείνας, αμορφωσιάς, ανελευθερίας.


Από τα βάθη του, άψυχα σας εύχομαι
ευτυχισμένα Χριστούγεννα.
Σ’ όλους Σας.
Στους δολοφόνους, που πασχίσανε
για το καλλίτερο μέλλον μου, επεκτείνοντας
την κάνη του πιστολιού τους ως την καρδιά μου.
Σε σας, τους ηθικούς αυτουργούς,
που αδιαφορείτε, επί των ωραίων καναπέδων σας
αποχαυνωμένοι, αποσβολωμένοι , αποκαμωμένοι.
Στα λαμόγια, που μετά από κάθε φωτιά και πυρκαγιά,
αυξάνουν τις ταρίφες.
Στους αρχηγούς των κομμάτων,
που θα συνευρεθούν αύριο
και θα χρησιμοποιήσουν από κοινού
το έμπειρο υλικό, το μυαλό τους,
κρύοι, απαθείς, αμόλυντοι από λογική
και αισθήματα και θα περιπλέξουν περισσότερο
τα προβλήματά σας.
Σε όλους όσους εξαπατούν το παρόν,
συνεργώντας στο φόνο του μέλλοντος.
Σε όλους όσους διέρχονται,
χωρίς να κατανοούν τ’ ότι ζούνε.
Χωρίς να συμφωνούν στ’ ότι, ενίοτε,
μια σφαίρα στο στομάχι εφήβου
αξίζει όσο χίλιες ζωές τους.
Γιατί μια σφαίρα σκοτώνει ένα έφηβο , μα διεγείρει
μύριες σκοτωμένες συνειδήσεις.

Ευχές, χωρίς νόημα, σας στέλνω απ’ τον τάφο μου λοιπόν.
Καλά Χριστούγεννα σ’ όλους Σας Άθλιοι!
Και η ζωή εν τάφω συγχρόνως.
Χωρίς αναμονή ανάστασης!
Χωρίς την σκοτωμένη, πριν από μένα,
ΕΛΠΙΔΑ.

Καλές γιορτές, ναι μεν,
αλλά προετοιμαστείτε
για τα χειρότερα.
Το περιβάλλον! Η απληστία! Η πείνα!
Ναι, οι πεινασμένοι άνθρωποι
είν’ άπειρα χειρότεροι
από τους πεινασμένους λύκους.
Διότι τους αρέσουν κυρίως
σάρκες απ’ το είδος τους, όταν πεινούν.
Αλίμονο! Τυχερός μου φαίνεται είμαι, που πέθανα
πριν απ’ τις μέρες των κανιβάλων!

Καλές γιορτές πάντως, θνητοί!
Με την Αγάπη μου εν λευκώ
απ’ το λευκό μου μνήμα.

Ο ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΟΣ
ΜΙΚΡΟΣ ΠΙΚΡΟΣ ΝΕΚΡΟΣ
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ-ΑΝΔΡΕΑΣ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ
Δεκαπεντάχρονος αναίτια δολοφονημένος.

(Για την αντιγραφή:
ΑΡΙΣΤΟΚΛΗΣ ΚΑΡΣΟΥΡΗΣ
Κουκουλοφόρος - Ποιητής του καναπέ)