Ποιός Αγγελόπουλος....???
Για την ιστορία και το τυπικό του πράγματος διαβάστε αυτό:
“Αυτό το blog επενδύει και πιστεύει στην εγγύτητα – την εγγύτητα στο χώρο, το χρόνο και τις σχέσεις. Αυτά τα blog είναι εξαιρετικά γοητευτικά. Αυτοί οι bloggers προσπαθούν να βρουν και να γίνουν φίλοι. Δεν ενδιαφέρονται σε βραβεία για την προσωπική τους άνοδο! Η ελπίδα μας είναι όταν κοπούν οι κορδέλες των βραβείων αυτών, να αναπαραχθούν ακόμη περισσότερες φιλίες. Παρακαλώ δώστε περισσότερη προσοχή σ’ αυτούς τους συγγραφείς.
Proximidade is described as follows:’This blog invests and believes in PROXIMITY - nearness in space, time and relationships. These blogs are exceedingly charming. These kind bloggers aim to find and be friends. They are not interested in prizes for self-aggrandizement! Our hope is that when the ribbons of these prizes are cut, even more friendships are propagated. Please give more attention to these writers! ’This blog award should be sent to your favourite eight bloggers and they, in turn should forward to eight of their favourites. You should include the text for Proximidade (above) in your announcement blog. As I have to choose only eight, the Proximidade
Για το «ευχαριστώ» στην madame de la luna και πώς φθάσαμε ως εδώ, διαβάστε αυτό:
«Αυτοί οι bloggers προσπαθούν να βρουν και να γίνουν φίλοι»:
Όταν ξεκίνησε όλα αυτό, το τελευταίο που είχαμε στο μυαλό μας, ήταν ότι θα βρίσκαμε και θα κάναμε φίλους(για να δικαιούμαστε και βραβείο μάλιστα!)… Άλλωστε η δική μας φιλία ήταν αρκετή! Ήταν αρκετή να μας κάνει να δημιουργήσουμε αυτό το blog, ήταν αρκετή ώστε να συμφωνούμε και να διαφωνούμε και διαδικτυακά, ήταν αρκετή για να μας κάνει ευτυχισμένους που έχουμε ενωθεί, με έναν περίεργο τρόπο, όλοι μαζί.
-Όταν όμως «ταξίδεψα» με την madame de la luna μέχρι την Κρήτη, την Πράγα, τον φανταστικό ή αληθινό της κόσμο, πήγα μαζί της θέατρο, περπάτησα όλη την Αθήνα κάποιο βράδυ δίπλα της…
-Όταν ξύπνησα πίνοντας σχεδόν από τον ίδιο καφέ με την Χαρουλίτα, όταν την άκουσα να γκρινιάζει στην δουλειά, άλλα και να γελάει νομίζοντας πως πια μπορώ να ακούσω το γέλιο της.
-Όταν πανηγύρισα για τις νίκες του παναθηναϊκού με το gatti, και κατάφερε να με κάνει να διαβάζω «τα πάντα, όλα» για το ποδόσφαιρο και να το ευχαριστιέμαι κιόλας!
-Όταν προβληματίστηκα γελώντας με τον Ασημώνη, πήραμε μαζί «μάτι» ζευγαράκια όπου να’ναι! Και ας μην του έχω αφήσει ένα σχόλιο ποτέ…
Τότε λοιπόν, κατάλαβα ότι με τους καινούριους αυτούς ανθρώπους, που μπήκαν στη ζωή μου, πολλές φορές μοιράζομαι συναισθήματα τόσο αληθινά, όπως συμβαίνει σε μια φιλία…
Μάλλον εγώ είμαι η λιγότερο κοινωνική uzuburu, μιας και σε όσους προανέφερα τουλάχιστον, σπάνια δείχνω ότι «ήμουν εκεί». Και δεν δικαιούμαι να σχολιάσω για βραβεία κτλ…ωστόσο δεν παύει να είμαι uzuburu και άμα λάχει παραλαμβάνω και βραβεία!!
Stepa… μήπως να πάρεις τη σκυτάλη τώρα εσύ και να με βγάλεις από τη δύσκολη θέση;
Για το «ευχαριστώ» στην madame de la luna και πώς φθάσαμε ως εδώ, διαβάστε αυτό:
«Αυτοί οι bloggers προσπαθούν να βρουν και να γίνουν φίλοι»:
Όταν ξεκίνησε όλα αυτό, το τελευταίο που είχαμε στο μυαλό μας, ήταν ότι θα βρίσκαμε και θα κάναμε φίλους(για να δικαιούμαστε και βραβείο μάλιστα!)… Άλλωστε η δική μας φιλία ήταν αρκετή! Ήταν αρκετή να μας κάνει να δημιουργήσουμε αυτό το blog, ήταν αρκετή ώστε να συμφωνούμε και να διαφωνούμε και διαδικτυακά, ήταν αρκετή για να μας κάνει ευτυχισμένους που έχουμε ενωθεί, με έναν περίεργο τρόπο, όλοι μαζί.
-Όταν όμως «ταξίδεψα» με την madame de la luna μέχρι την Κρήτη, την Πράγα, τον φανταστικό ή αληθινό της κόσμο, πήγα μαζί της θέατρο, περπάτησα όλη την Αθήνα κάποιο βράδυ δίπλα της…
-Όταν ξύπνησα πίνοντας σχεδόν από τον ίδιο καφέ με την Χαρουλίτα, όταν την άκουσα να γκρινιάζει στην δουλειά, άλλα και να γελάει νομίζοντας πως πια μπορώ να ακούσω το γέλιο της.
-Όταν πανηγύρισα για τις νίκες του παναθηναϊκού με το gatti, και κατάφερε να με κάνει να διαβάζω «τα πάντα, όλα» για το ποδόσφαιρο και να το ευχαριστιέμαι κιόλας!
-Όταν προβληματίστηκα γελώντας με τον Ασημώνη, πήραμε μαζί «μάτι» ζευγαράκια όπου να’ναι! Και ας μην του έχω αφήσει ένα σχόλιο ποτέ…
Τότε λοιπόν, κατάλαβα ότι με τους καινούριους αυτούς ανθρώπους, που μπήκαν στη ζωή μου, πολλές φορές μοιράζομαι συναισθήματα τόσο αληθινά, όπως συμβαίνει σε μια φιλία…
Μάλλον εγώ είμαι η λιγότερο κοινωνική uzuburu, μιας και σε όσους προανέφερα τουλάχιστον, σπάνια δείχνω ότι «ήμουν εκεί». Και δεν δικαιούμαι να σχολιάσω για βραβεία κτλ…ωστόσο δεν παύει να είμαι uzuburu και άμα λάχει παραλαμβάνω και βραβεία!!
Stepa… μήπως να πάρεις τη σκυτάλη τώρα εσύ και να με βγάλεις από τη δύσκολη θέση;
