uzuburu-buru

Εκφράσεις όπως : " Γυναίκα, πιάσε το δίκαννο...", "Έτσι μου 'ρχεται, τα πιάσω την καραμπίνα, και να ανοίγω τρύπες...", "Μη με προκαλείς εμένα, γιατί θα μιλήσουν τα σιδερικά..." είχαμε συνηθίσει να τις ακούμε σε περιπέτειες, αστυνομικές καταδιώξεις, western's και σε πολλές σαπουνόπερες...

Τώρα πια, θα τις ακούμε πιο συχνά, χάριν στους εκπαιδευμένους και καθ' όλα καταρτισμένους άνδρες της ελληνικής αστυνομίας, που χωρίς φόβο, προτάσσουν τα στήθη τους, στο οργανωμένο έγκλημα, στη μαφία, στους εμπόρους ναρκωτικών, στη διάσωση ομήρων και την έκδοση κλήσεων ( όχι λάθος, δεν κολλάει αυτό).

Μην φοβάστε λοιπόν... κοιμηθείτε ήσυχα το βράδυ... σίγουρα κάποιοι εκεί έξω μεριμνούν για τον ήσυχο ύπνο σας, δαγκώνουν τα @ρ%|&|@ τους από το κρύο, για να βλέπουμε εμείς όνειρα, στη ζεστή θαλπωρή του σπιτιού μας...
κάποιοι εκεί έξω παίζουν κορώνα γράμματα την ζωή τους, για να μπορούμε εμείς να αφήνουμε το δροσερό αεράκι να μπαίνει από το ανοιχτό παράθυρο, τις καυτές μέρες του καλοκαιριού, χωρίς να φοβόμαστε μήπως μπει κάποιος κλέφτης...

Κάποιοι, μα σίγουρα όχι αυτά τα ρεμάλια που θέλουν να λέγονται αστυνομικοί, που θέλουν να τους συμπεριφερόμαστε και να τους μιλάμε όπως στους άνωθι κυρίους που κάνουν όλα όσα είπα, που ζητούν να τους σεβόμαστε και να τους υπολογίζουμε, που δεν έχουν το θάρρος, την τιμή και την ανδρεία να φυτέψουν μια σφαίρα στο ίδιο τους το κεφάλι, παρά έχουν την γλίτσα και την βρομιά και τολμούν να πυροβολούν δεκαπέντε χρονών μαθητές, άοπλους πολιτικούς και οικονομικούς μετανάστες και τους θεωρητικά συναδέλφους τους, ειδικούς φρουρούς.

Δεν με νοιάζει ούτε τι έγινε πάλι, ούτε ποιος έφταιγε, ούτε για ποιο λόγο... δεν με νοιάζει τίποτα απ' όλα αυτά... το μόνο που με νοιάζει είναι αυτοί οι "########" (άνθρωποι πήγα να γράψω αλλά δεν μου έβγαινε) να μην με προστατεύουν, να μην τολμούν να με πλησιάζουν, να μην με κοιτάνε και να μην μου απευθύνονται..

Δεν μπορώ να πιστέψω πως οι κυβερνώντες με θεωρούν τόσο ηλίθιο, τόσο βλάκα και τόσο άμυαλο, χωρίς να έχω ίχνος νοημοσύνης και αντίληψης... δεν μπορώ καν να το διανοηθώ πως λέγοντάς μου την δικαιολογία "μεμονωμένο - τυχαίο περιστατικό", αυτό το πράγμα που έχω στο κεφάλι μου και που κάποιοι το λένε μυαλό, μπορεί να το πιστέψει, όταν μέσα σε δύο μήνες έχουμε τρία επίσημα περιστατικά αστυνομικής βίας, κατάχρησης εξουσίας, πυροβολισμό, απόπειρα δολοφονίας, τραυματισμό, σωματική βλάβη και φόνο εκ προ μελέτης. Δεν μπορώ να κατανοήσω, ούτε το λόγο, ούτε την αιτία, ούτε την αφορμή, γι' αυτή την συμπεριφορά αυτών των αστυνομικών.

Θεωρώ λοιπόν πως όχι μόνο είναι υποχρέωση μας να αντισταθούμε σε αυτές τις συμπεριφορές, αλλά πλέον είναι επιβεβλημένη η ανάγκη για δραστικά μέτρα. Σε καμία περίπτωση, πράξεις σαν και την σημερινή ή πράξεις σαν και αυτές που ακολούθησαν την δολοφονία του Αλέξη, είναι ενδεικτικές για το τι πρέπει να κάνουμε. Τέτοιες πράξεις δεν ευνοούν κανέναν άλλο παρά τους διοικούντες, ωθώντας τους έτσι σε αυτές τις πολιτικές.

Πρέπει να αναθεωρήσουμε πολλές από τις πράξεις μας και τις συμπεριφορές μας, ν' αλλάξουμε νοοτροπία και να αφυπνισθούμε σαν πολίτες. Να γίνουμε (όπως είναι και της μόδας) "ενεργοί πολίτες", να συμμετέχουμε και να προβληματιζόμαστε με κάθε τι γύρω μας. Να πιστεύουμε και να ζητάμε αλλαγή... αλλάζοντας τρόπο σκέψης, αποκτώντας συνείδηση για τα μελλούμενα και όσα διαδραματίζονται γύρω μας, τότε θα αλλάξουμε σαν άνθρωποι, θα γίνουμε καλύτεροι...

Δεν θα προτείνω επανεξέταση των κριτηρίων για το να γίνεις αστυνομικός, ούτε το να αλλάξουν εκπαίδευση και τρόπο επιλογής, δεν θα προτείνω την μη οπλοφορία ή την μη χρήση χημικών... Αν αλλάξουμε σαν άνθρωποι, θα αλλάξουν και αυτά... Είναι σαν το ντόμινο, ρίχνεις το ένα τουβλάκι και παρασέρνει και τα υπόλοιπα... δεν κοιτάς την λεπτομέρεια και το μικρό, αλλά το μεγάλο... γιατί, μπορεί το μικρό να είναι πιο εύκολο να το αλλάξουμε, αλλά το μεγάλο είναι πιο συναρπαστικό και πιο δραστικό...