uzuburu-buru

Τα κουλά, είναι μέρος της καθημερινότητας μας. Στην καθημερινή περιπέτεια μας, λοιπόν, για επιβίωση, μας συμβαίνουν διάφορα κουλά, ανεξήγητα γεγονότα, τέτοια που τα όρια της λογικής, δεν φτάνουν για να περιγράψουν αυτό που ζούμε.

Είμαι λοιπόν τις τελευταίες μέρες, για διακοπές σε έναν κρυφό προορισμό, εντός Ελλάδος. Την πρώτη μέρα λοιπόν, η μητέρα μου ρώτησε την "ρεσεψιονίστ" για το που μπορούμε να πάμε και τι μπορούμε να δούμε, ποια χωριά αξίζει να επισκεφτούμε και τι πρέπει να προσέξουμε σε αυτά.

Έτσι λοιπόν, ακολουθώντας τις συμβουλές της ειδικού, πήραμε τον δρόμο για το πρώτο χωριό. Έπρεπε λοιπόν εκεί, να επισκεφτούμε το πολιτιστικό κέντρο και να παρακολουθήσουμε την ξενάγηση της υπευθύνου. Έπρεπε όμως να είμαστε εκεί νωρίς γιατί το πολιτιστικό κέντρο έκλεινε στις 13:00 (δημόσιο σου λέει μετά) και θα μας έπαιρνε ένα δυωράκι.

Κάναμε λοιπόν ότι μας είπε και έτσι, 9:00 νταν, ήμασταν στην πόρτα. Πάει 9:30 και ακόμα η κοπέλα δεν είχε έρθει. Πήγα λοιπόν να ρωτήσω μια γειτόνισσα για το αν σήμερα είναι κλειστό ή για το πότε ανοίγει. Η απάντηση : "Παλικάρι μου, αυτή δουλεύει στην πόλη. Το ανοίγει μόνο το Σαββατοκύριακο, στις γιορτές και κατά την διάρκεια του καλοκαιριού. Τσάμπα ήρθατε."

Δεν το άφησα έτσι λοιπόν. Πήγα στο καφενείο του χωριού και ρώτησα τι άλλο μπορούμε να δούμε και αν η συγκεκριμένη κοπέλα είναι υπάλληλος δημοσίου ή την πληρώνει το πολιτιστικό κέντρο. Η απάντηση : "Κοίτα παιδί μου, μονάχα το πολιτιστικό μπορείτε να δείτε. Είναι και οι εκκλησίες αλλά τις έχουν κλειδωμένες. Όσο για την κοπέλα, καλή κοπέλα είναι. Είναι από τζάκι. Έχει δικό της μαγαζί μαζί με τον αδερφό της και όποτε θέλει, έρχεται και ανοίγει και το πολιτιστικό. Δεν την αγγίζει κανείς γιατί ο πατέρας της είναι ο Δήμαρχος."

Φύγαμε λοιπόν για να πάμε σε ένα γειτονικό χωριό, που θα βλέπαμε ένα λαογραφικό μουσείο, την κεντρική εκκλησία του χωριού, που είχε ένα πανέμορφο τέμπλο καθώς επίσης, θα έπρεπε να κάνουμε βόλτα στα πέτρινα σοκάκια του χωριού. Τελικά, δεν κάναμε τίποτα, γιατί δεν ανανεώθηκε η σύμβαση του υπαλλήλου του λαογραφικού, οι εκκλησίες ήταν και εκεί κλειδωμένες και τα πέτρινα σοκάκια ήταν μόλις 120 μέτρα μήκος, γιατί τα υπόλοιπα, θα τα φτιάξουν μέχρι το καλοκαίρι.

Έτσι λοιπόν φύγαμε για να πάμε στον τελευταίο προορισμό για εκείνη την μέρα. Η ώρα ήταν μόλις 10:30 και πηγαίναμε σε μια καφετέρια που πραγματικά είχε απίστευτη θέα. Μπήκαμε λοιπόν μέσα και κάτσαμε κοντά στο παράθυρο. Η θέα μαγευτική, να σου κόβει την ανάσα. Μια καφετέρια, στην κόψη ενός βράχου, γύρω στα 400 μ. από την επιφάνεια της θάλασσας και με μία οπτική γωνία, μεγαλύτερη των 180 μοιρών. Φανταστείτε λοιπόν να είστε σε έναν πανέμορφο κόλπο, στην δεξιά μεριά του, 400 μ. πάνω απ΄την θάλασσα, έχοντας την οπτική της παραλίας που κλίνεται στον κόλπο και του ανοιχτού πελάγους.

Μετά από 15 λεπτά αναμονής και χωρίς να έχουμε δει κάποιο σερβιτόρο η΄έστω κάποιο άνθρωπο, είπα να κοιτάξω απέξω μπας και βρω κάποιον αν ρωτήσω. Βρίσκω λοιπόν μια γιαγιά, λίγο ευτραφή και αφού της ρωτάω που μπορούμε να παραγγείλουμε, λαμβάνει χώρα ο εξής απίθανος διάλογος :
- Γεια σας. Μπορούμε να παραγγείλουμε κάπου;
- Το παιδί που το λειτουργεί, λείπει.
- Είστε οι μητέρα του; Μήπως μπορείτε να μας κάνετε εσείς δυο ελληνικούς;
- Παιδί μου είναι αλλά δεν μπορώ να σας κάνω καφέ.
- Α, οκ. Να φύγουμε δηλαδή;
- Ναι, να φύγετε, να φύγετε...
- Ωραία, ευχαριστώ πολύ...
- Να σε καλά...

Μετά από αυτό, δεν περιγράφω άλλο... Απλά θα σας αφιερώσω το επόμενο τραγούδι...

> Ksidias Yiannis < > uzuburu-buru.blogspot.com <

I'm again in Dubai, it's my connection flighting destination, but this time, it's for the way back. It's raining outside and it's 6:00 am local time. One more of my adventures, is coming to it's end. This isn't so bad, if you consider that every end, is a beginning of something else. The main difference this time is that I believe that this trip in Tanzania, was the best gift I ever gave to myself.

I promised to my friend Zazu that I 'll write this post in English, but right now, it's so difficult for me to describe my experience in any language. Everything was so unique and so special. From the very first moment I was there, small little problems were coming to my way but I overpassed them all and these small problems, made my trip so great.

The whole story started when I had some money and some time, and I wanted to spent them both. I found the destination, I booked the tickets and after that, I send a mail to my friend if he has some space to his house to host me. I really cannot think what would have happen if he had gave me a negative answer.

Everything was so great to this trip. I lived in a great house with Zazu's parents. They treated me like I their own child. I 'm so grateful to those people because they made me feel like home. Moreover, Zazu made his best to make my stay there, an unforgettable experience.

I would like to start with my first weekend there but it 'll be a big mistake if I don't mention that they send a driver that was speaking Greek to pick me up from the airport. Can you imagine the feeling of going to Africa, after a two days trip and more that nine hours in a couple of planes, trying to sleep in a airport's terminal, facing bureaucracy for your visa and spending more than an hour for that, when everyone took it in ten minutes, and wanting so desperately to see your friend and to feel safe? A came out of the final door, stinking like a trash can, facing a really warm environment with high humidity, full of colored taxi drivers asking me if I wanted a taxi, and instead of facing my friend or his father, I heard somebody looking for me and speaking in Greek.

Everyday there had it's strange part. I cannot forget the day that I brought a huge 15 l. bottle of water caring it on my shoulders and walking in the rain, in a country rood with no asphalt and full of small lakes. Everyone was laughing at me! I cannot forget also the other day, that I was coming again back home, with two big bags full of staff and it was raining so hard that even my underwear was totally wet. That day, I couldn't walk with my flip flops so I took them out and I tried to walk with my bare foot, without any difference. I remember that a guy called me to share a peace of roof. It was less than a square meter and we fitted there seven people. We were squeezed like the sardines in their can.

It 'll sound crazy but during my stay there, I crashed a wedding, a baptist ceremony, an engagement and the best of all, a women bachelor party. I had also the luck to be caught by a Tanzanian soldier and he forced me to ware hand-cops. It was the first time in my life that I was waring hand-cops for not a kinky reason. An other day, in Zanzibar, I was close to go to the court for a taxi driver that cheated us, but here, braiding is the rule, not the exception. These are some of the crazy things that I 've done there the last two weeks.

Coming to the end of my post and the end of my adventure, I wish I had more days to spent there. I also wish, this won't be the last time I 'm visiting Africa and I hope, people to give it a chance and choose to go for vacations in countries that are not so famous. I also hope everyone to take more seriously Africa's problem. Africa is a blessed continent, full of recourses but with the bad luck that foreigners own them and control their market. The people there are happy with their life because they don't have to care for so many things as we do. Those people there have really found the main reason to live, the true meaning of life, and they really enjoy it.

Local market.

Local market.

Baoy Baoy tree.

Road to Bagamoyo.

Είναι από τις λίγες φορές στην ζωή μου που έχω ζήσει τόσες πολλές και έντονες εμπειρίες σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα. Εάν κάποιος με ρωτούσε αν θα ήθελα να ξαναζήσω το ίδιο ταξίδι ή να πήγαινα σε κάποιο άλλο μέρος, με περισσότερες ανέσεις και ευκολίες, σίγουρα θα επέλεγα την Τανζανία ξανά. Με τις αναποδιές του, τις κακοτυχίες του, αλλά και τις μοναδικές και ανεπανάληπτες εμπειρίες που μου χάρισε, η Τανζανία είναι ένα μέρος που θα μείνει χαραγμένο στην μνήμη μου για πολύ καιρό.

Εδώ μένω σε ένα συγκρότημα κατοικιών για τα στελέχη μιας εταιρίας, που καλύπτει τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Μεγάλα δωμάτια, δωμάτιο καλεσμένων, σαλονοτραπεζαρία, κήπος, ηλεκτρισμός και ίντερνετ σε εικοσιτετράωρη βάση, νερό με συνεχή ροή από την παροχή του δήμου, είναι λίγα από τα χαρακτηριστικά του σπιτιού, που το κάνουν να διαφέρει κατά πολύ από τα εδώ δεδομένα. Μερικές από τις επιπλέον υπηρεσίες που παρέχονται με την ενοικίαση του σπιτιού και την δουλειά σου εδώ, είναι η οικιακή βοηθός, ο κηπουρός, ο φροντιστής του σπιτιού και ο προσωπικός οδηγός.

Οι συνθήκες ζωής σε σχέση με τις δικές μας, είναι άθλιες. Βρομιά, σκουπίδια στους δρόμους και χωμάτινοι ,μες τις λάσπες, δρόμοι, είναι λίγα από αυτά που θα συναντήσει κάποιος εδώ. Όμως, όποιον και να ρωτήσεις, δεν του λείπει κάτι, δεν διασκεδάζει λιγότερο από εμάς, και δεν ζει μια πιο μίζερη ζωή από ότι εμείς. Αυτό μπορείς πολύ εύκολα να το διαπιστώσεις όταν προσπαθήσεις να προσαρμοστείς στον τρόπο ζωή τους και να ζήσεις όπως ζουν.

Δεν είναι ανάγκη να φορέσεις τα ρούχα τους {φόρεμα για τις γυναίκες και ένα κομμάτι ύφασμα τυλιγμένο γύρω από το σώμα για τους άντρες}, ούτε να τρως μόνο το φαγητό τους {σε δίσκο που φέρνει λίγο από φυλακής ή συσσιτίου, λίγο κρέας κοκκινιστό, λίγα φασόλια, λίγα χόρτα και πολύ αλεύρι αναμειγμένο με νερό} για να κατανοήσεις τον τρόπο ζωής τους. Πρέπει να δεις τι κρύβετε από πίσω, την παράδοσή τους, την ιδιοσυγκρασία τους, την παιδεία τους, το επίπεδο της εκπαίδευσης που έχουν λάβει, το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσαν καθώς επίσης τα ήθη και έθιμά τους.

Ζώντας λοιπόν, όσο μπορώ, λίγο από την καθημερινότητά τους και κάνοντας ότι κάνουν διαπίστωσα ότι, ούτε τα σκουπίδια των δρόμων με ενδιέφεραν, ούτε οι λάσπες, ούτε το αν έκανα μπάνιο δύο φορές την βδομάδα, ούτε αν φορούσα τα ίδια ρούχα για μια βδομάδα, ούτε αν θα περπατήσω δύο χιλιόμετρα για να πάω στο κοντινό παζάρι να αγοράσω τρόφιμα και γενικά δεν με ενδιέφερε τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο, από το να επιβιώσω, να κουβεντιάζω όσο μπορώ, να χορεύω και να διασκεδάζω την κάθε στιγμή.

Εδώ λοιπόν, οι ντόπιοι, προσπαθούν να βγάλουν τα καθημερινά έξοδά τους, πουλώντας μικροπράγματα εδώ και εκεί, πουλώντας νερά και κομμάτια ζαχαροκάλαμου στις στάσεις λεωφορείων, μπανάνες και ξηρούς καρπούς σε πλατείες και φανάρια και γενικά, πουλώντας μικροπράγματα όπως κάνουν και στην χώρα μας πολλοί συνάνθρωποί μας. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα ενός ξεναγού που μετά από τέσσερις ώρες ξενάγησης σε κάποιο χωριό, μας κάλεσε στο κατάλυμά του για να πιούμε μια μπύρα στην πίσω αυλή. Αφού του δώσαμε δώδεκα ευρώ και μας χιλιοευχαρίστησε, έφυγε. Μετά από δεκαπέντε λεπτά που επέστρεψε, μας είπε πως αγόρασε με τα χρήματα που του δώσαμε, αναψυκτικά για να τα πουλήσει και να βγάλει μεγαλύτερο κέρδος.

Θέλω να τελειώσω εδώ αυτό το κειμενάκι και να σας παραθέσω μερικές εικόνες. Σε λίγες μέρες που θα γυρίσω Ελλάδα, θα γράψω ένα ολοκληρωμένο κείμενο. Μέχρι τότε, καλή ανάσταση και καλά να περάσετε το Πάσχα.

Edit : Δυστυχώς, οι φωτογραφίες δεν θέλουν να ανεβούν ούτε από την Τανζανία, ούτε από τα Ενωμένα Αραβικά Εμιράτα. Ας ελπίσουμε πως θα θέλουν να ανεβούν από την Ελλάδα.