uzuburu-buru

Καιρό έχουμε να τα πούμε! Χαθήκαμε! Το 4ήμερο της 28ης Οκτώβρη κατάφερε καίριο χτύπημα στο μπλογκ μας! Το χαλαρό κλίμα των τελευταίων ημερών και ο όμορφος ανοιξιάτικος καιρός μάς αποτρέπει από το να κάτσουμε μπροστά στην οθόνη και να σκαρφιστούμε ιδέες για νέες αναρτήσεις. Ωστόσο χτες πήγα θέατρο με τον κολλητό φίλο και συν-μπλογκερ don Quixote, κι επειδή η παράσταση που είδαμε ήταν εξαιρετική, το θεώρησα μια καλή ευκαιρία να μιλήσουμε λίγο και για θέατρο σε τούτο το μπλογκ.

Ξεκινάμε λοιπόν χτες με τον don Quixote από τα σπίτια μας με διάθεση να δούμε θέατρο. Καταλήξαμε σχετικά εύκολα στην απόφαση να δούμε κάποια κωμωδία. Η επιλογή του "Μπακαλόγατου" με τον Πέτρο Φιλιππίδη ήταν επίσης εύκολη, αφού είναι μια παράσταση που θέλαμε να δούμε από πέρυσι και επιπλέον είμαστε και οι δυο μας φαν της ομώνυμης παλιάς ελληνικής ταινίας. Στο κέντρο γινόταν χαμός από κίνηση λόγω απεργίας στο μετρό, αλλά εμείς αντέξαμε την ταλαιπωρία και καταφέραμε το ακατόρθωτο: βρήκαμε πάρκινγκ (!) στο κέντρο της Αθήνας μετά από περίπου 20 λεπτά περιπλάνησης. Χαρούμενοι για την τύχη μας βρεθήκαμε γρήγορα στο ταμείο του Θεάτρου Μουσούρη όπου "φάγαμε πόρτα", αφού η παράσταση είχε πουλήσει όλα τα εισιτήρια. Τελικά ισχύει αυτό που λένε για τη συγκεκριμένη παράσταση. Μιλάμε για πραγματική κοσμοσυρροή. Κάθε μέρα sold out ο Φιλιππίδης! Ούτε ο ΠΑΟΚ έτσι!




Ψιλοαπογοητευμένοι από το διαφαινόμενο άδοξο τέλος μιας βραδιάς που ήμασταν προετοιμασμένοι για πολύ γέλιο σκεφτόμασταν να πάμε σινεμά. Ώσπου μου ήρθε η ιδέα να δοκιμάσουμε να πάμε σε μία παράσταση που παιζόταν εκεί κοντά και που μου την είχε προτείνει μία φίλη ως "καλή κωμωδία". Φτάνουμε λοιπόν στο θέατρο "Δημήτρης Χορν" όπου ο Σταμάτης Φασουλής ανεβάζει την κωμωδία "Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης". Ευτυχώς εκεί είχε εισιτήρια! Κάτσαμε στις θέσεις που μας υπέδειξαν (πρώτη σειρά παρακαλώ!) και περιμέναμε με περιέργεια να δούμε τι σόι κωμωδία θα είναι κι αυτή.

Πριν πω δυο κουβέντες για το έργο που είδαμε, θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι. Δεν ξέρω πολλά πράγματα από θέατρο. Το αγαπάω πολύ σαν τέχνη και σαν τρόπο ψυχαγωγίας, επιλέγω και παρακολουθώ 4-5 παραστάσεις κάθε χρόνο, αλλά δεν έχω εξειδικευμένες γνώσεις πάνω στην τέχνη αυτή. Γι'αυτό λοιπόν δεν μπορώ να μιλήσω με τη "γλώσσα" των θεατρανθρώπων και των κριτικών θεάτρου, αλλά μπορώ να μιλήσω με τη γλώσσα του θεατή.

Ξεκινάω με γκρίνια. Τα 18 ευρώ για φοιτητικό εισιτήριο είναι ακριβή τιμή. Τέλος. Τι να λέμε τώρα. Καταλαβαίνω ότι το θέατρο είναι δύσκολη υπόθεση, ότι έχει έξοδα, ότι είναι ίσως ό,τι πιο ποιοτικό έχει αυτή η πόλη σε ψυχαγωγία, αλλά εμείς οι φοιτητές πώς θα δούμε τις παραστάσεις που θέλουμε όταν το εισιτήριο είναι τόσο τσιμπημένο; Καλό θα ήταν το "πάσο" που μας δίνουν στις Σχολές να μας εξασφάλιζε μεγαλύτερες εκπτώσεις σε θέατρο και συναυλίες (τουλάχιστον 50%), γιατί αλλιώς πώς θα δώσεις κίνητρο στη νεολαία να παρακολουθήσει κάτι καλύτερο από τους τραγουδιστές πίστας;

Στα του έργου τώρα. Μιλάμε για μία σύγχρονη μαύρη κωμωδία με πολλά στοιχεία από το σύγχρονο τρόπο ζωής, έναν τρελό ρυθμό, απανωτές αλλοπρόσαλλες αλλά εξυπνότατες ατάκες και πολλά σοβαρά κοινωνικά θέματα που κρύβονται πίσω από το γέλιο. Με δυο λόγια το στόρι: Ο σκοτωμένος πατέρας (Παύλος Ορκόπουλος) μίας πλούσιας οικογένειας της Θεσ/νίκης επιστρέφει στον κόσμο των ζωντανών με αρχικό σκοπό να προστατεύσει τη γυναίκα του και την κόρη του από τις μεθοδεύσεις του διαχειριστή του εργοστασίου της οικογένειας. Η παρουσία του "φαντάσματος" σε ένα γεύμα της οικογένειας αλλά και οι καθοριστικές παρεμβάσεις του Εσθονού μετανάστη-"μπάτλερ" φέρνουν στο φως έναν καταιγισμό αποκαλύψεων για την οικογένεια με αφορμή την κουβέντα γύρω από την φημολογούμενη δολοφονία μίας αλλοδαπής αισθητικού. Τα όσα διαδραματίζονται επί σκηνής πραγματικά δεν περιγράφονται. Οι αποκαλύψεις διαδέχονται η μία την άλλη και η εύπορη οικογένεια του καθωσπρεπισμού βγάζει τα άπλυτά της στη φόρα.
Η παράσταση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί..."one woman show". H πρωταγωνίστρια Σοφία Φιλιππίδου (Ιοκάστη) είναι πραγματικά σαρωτική! Το έργο μοιάζει στημένο πάνω της. Ενσαρκώνει σχεδόν τέλεια το ρόλο της ελαφρόμυαλης και σχεδόν εκτός πραγματικότητας πλούσιας χήρας. Σε πολλά σημεία ο ρόλος της μου θύμισε τη Μαίρη Αρώνη ως "Πάστα Φλόρα" στο "Μια τρελή τρελή οικογένεια", με τη διαφορά ότι η Φιλιππίδου παίζει σε ακόμη πιο έντονο και τρελό ρυθμό. Ωστόσο, η παρουσία του νεαρού Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη (ο γνωστός "Κίμωνας" στη σειρά "50-50") στο ρόλο του μετανάστη που μιλάει σπαστά ελληνικά είναι τόσο εντυπωσιακή που προσωπικά θα απέφευγα να χαρακτηρίσω την παράσταση..."one woman show". Οι υπόλοιποι ρόλοι μπαίνουν μοιραία σε δεύτερη μοίρα.

Η παράσταση έχει πολύ (μα πάρα πολύ) γέλιο. Το μόνο σίγουρο δηλαδή είναι ότι θα περάσετε ευχάριστα. Δεν υπάρχει περίπτωση να βαρεθείτε ούτε για μία στιγμή. Η Σ. Φιλιππίδου είναι απολαυστική! Αν σας μείνει όμως καθαρό μυαλό μέσα σε τόσο γέλιο σίγουρα θα διακρίνετε στο έργο πολλά κρίσιμα κοινωνικά θέματα που θίγονται με χιουμοριστικό τρόπο. Ο εύκολος πλουτισμός, η διαπλοκή της πολιτικής με τον επιχειρηματικό κόσμο, οι ανειλικρινείς σχέσεις ανάμεσα στα ζευγάρια που αποσκοπούν σε προσωπικά οφέλη και όχι σε αγνή αγάπη, ο ρατσισμός απέναντι στους μετανάστες, η ομοφυλοφιλία είναι μερικά μόνο από τα θέματα που μου έρχονται τώρα στο μυαλό και διέκρινα εγώ μέσα από τους χαρακτήρες του έργου.

Την συστήνω ανεπιφύλακτα!

ΥΓ: Sorry που το κανα "Αθηνόραμα" πάλι το μπλογκ.
ΥΓ1: Sorry επισης για το μεγάλο ποστ, αλλά είχα καιρό να γράψω...
ΥΓ2: Αύριο μπαίνω χειρουργείο για να αποκατασταθεί ο σπασμένος χιαστός του ποδιού μου. Θα χαθώ για λίγο καιρό από το μπλογκ όπως επίσης και από τα μπλογκ των οποίων είμαι συχνός αναγνώστης και "σχολιαστής".Τα λέμεεεε!
ΥΓ τελαυταίο: Μην το ξεχάσω. Ο εξαίρετος cine-blogger kioy είχε μια ωραία ιδέα. Ανοιχτή πρόσκληση σε ομαδική παρακολούθηση ταινίας την Κυριακή. Η ταινία αναφέρεται στην ιταλική μαφία και έχει πάρει καλές κριτικές. Όσοι πιστοί...