uzuburu-buru

    Έξι χρόνια πριν, το θυμάμαι σαν χθες εκείνο το πρωί, έχασα τον πατέρα μου. Μιλούσαμε στο τηλέφωνο και έπειτα από λίγο, χτυπάει το τηλέφωνο ξανά. Αυτό ήταν... Το ένα ψέμα έφερε το άλλο, η μια αλήθεια την άλλη, το ένα πρόβλημα το άλλο και η ελπίδα, χανόταν κάθε μέρα και πιο πολύ. Δεν έμαθα ποτέ την αλήθεια για το τι έγινε, από την ώρα που έκλεισα το τηλέφωνο, μέχρι την ώρα που πήγα στο νοσοκομείο.

    Τότε ήταν που έμαθα τι σημαίνει φιλία, πραγματική φιλία. Φιλία λοιπόν είναι το να κάθεσαι σε ένα παγκάκι, αγναντεύοντας την θάλασσα μαζί με κάποιον που σε ξέρει, να μην ανταλλάσετε ούτε λέξη, κι όμως να του ανοίγεις την καρδιά σου, κάπου ανάμεσα στα δάκρυα και τις μπύρες. Μέσα από χιλιάδες γνωστούς, ανθρώπους που γνώρισες με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ανθρώπους που πέρασες ωραίες και άσχημες στιγμές, που δούλεψες μαζί ή που τα ήπιες, βρίσκονται εκείνοι οι ελάχιστοι που γίνονται πραγματικοί φίλοι.

    Έπειτα ήταν σειρά του παππού. Το ρολόι του κόλλησε για κάποιο καιρό. Μάταιες οι προσπάθειες να το ξεκολλήσουμε, να το επαναφέρουμε στους παλιούς ρυθμούς. Κάθε που πήγαινε λίγο καλύτερα κάτι γίνονταν και ξανά απ’ την αρχή. Σαν λάθος εκκινήσεις σε στίβο, που οι αθλητές μπερδεύονται και κουράζονται κάθε φορά. Και τα προβλήματα συνέχισαν να μεγαλώνουν, συνέχισαν να πληθαίνουν.

    Η ζωή προχωράει, συνεχίζετε λένε, και μας παρασέρνει η καθημερινότητα. Χίος, Αθήνα και όπου αλλού ταξίδευα το σώμα ή το μυαλό, οι σκέψεις δεν ξέμεναν πουθενά. Εκεί καρφωμένες σαν σε πίνακα ανακοινώσεων, εθελοτυφλώντας, τις προσπέρναγα καθημερινά. Στρατός, διπλωματική, πτυχίο, επαγγελματική αποκατάσταση, λεφτά, καριέρα, είναι έννοιες που ερχόντουσαν χωρίς να τις προσκαλέσω και έμειναν εκεί για πάντα. Κανείς δεν με ρώτησε αν ήθελα να αφήσω σε μια μέρα το παιδί που έχω μέσα μου και να γίνω μεγάλος.

    Έπειτα ήταν ο κολλητός μου, που ήρθε να συμπληρώσει τον κύκλο των αγαπημένων μου που έφυγαν χωρίς να με ρωτήσουν. Σαν πυροτέχνημα, έλεγα τότε, που άστραψε και έσβησε, αφήνοντας πίσω του αυτή τη βροντερή βουή, που ετεροχρονισμένα σου παίρνει τα αφτιά. Ο χρόνος κυλάει, μας παίρνει και μας σέρνει, σε άλλους τόπους και άλλες συνθήκες. Αλλάζουμε, προσαρμοζόμαστε στο περιβάλλον και προχωράμε. Κρατάμε το χθες σαν καταφύγιο, να γυρνάει εκεί το μυαλό τις ώρες της μοναξιάς, ζούμε το σήμερα, δίνοντας όλο μας το είναι και το εγώ, και ονειρευόμαστε για το αύριο, βάζοντας στόχους και ακολουθώντας στρατηγικές.

    Ότι ζούμε μας επηρεάζει, μας διαμορφώνει, μας αλλάζει, μας κάνει αυτό που είμαστε τώρα. Ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τις καταστάσεις, την σοβαρότητα ή την γελοιότητα, προσαρμόζετε συνέχεια και εξελίσσεται. Προχωράμε...

    Ο λόγος που γράφω αυτό το κείμενο είναι ένας και πολύ απλός. Είναι γιατί κάτι έχω να πω, να αφήσω ένα κομμάτι μου στην ιστορία. Σαν ένα φύλο, είτε θα πετάξει και θα πάει σε μέρη μακρινά, δίνοντας ομορφιά σε φωτογραφίες, σε στιγμές και σε ζωγραφιές, είτε θα καταλήξει σε ένα σωρό, μαζί με άλλα φύλα, οδηγούμενα σε κάποιου τζακιού την φλόγα, πορεία που δεν μπορώ να επηρεάσω και δεν θέλω.

    Έχω να πω λοιπόν, πως ο χρόνος είναι σχετικός και πως ενώ δεν μπορούμε να τον ορίσουμε και να τον αλλάξουμε, μπορούμε να τον εκμεταλλευτούμε και να τον χρησιμοποιήσουμε. Μπορούμε λοιπόν να επιλέξουμε τις χαρούμενες στιγμές καθαρής καρδιάς από τις στιγμές υποκρισίας και φαίνεστε. Μπορούμε να επιλέξουμε το να λέμε αυτά που σκεφτόμαστε, όπως και όταν τα σκεφτόμαστε, απ’ το να φανταζόμαστε και υποπτευόμαστε. Μπορούμε να επιλέξουμε να εκφράζουμε τα αισθήματά μας με λόγια και πράξεις πριν είναι πολύ αργά. Μπορούμε να επιλέξουμε να κάνουμε πράγματα που μας αρέσουν και μας γεμίζουν, να βοηθάμε και να δίνουμε χωρίς να περιμένουμε τίποτα πίσω. Μπορούμε τόσα μπορούμε αρκεί να θέλουμε να είμαστε καλά, χαρούμενοι και γεμάτοι!

Ksidias Yiannis

uzuburu-buru.blogspot.com