0

Calendar 2

It’s quite strange as a feeling, not to write for long. All this time, I gathered so many experiences living my recent adventure, that now I face the problem, what to write first and what later. It’s so common for me, to keep in such a mess my mind, not to be able to keep my thoughts in order. Scenes, moments and images are tangled so hard, that is impossible to organize them. Scenes from here and there, from Korea to Egypt, from Japan to the west coast of Africa and towards back again. Five months at sea, with only ten days of them, reaching land and even though, I am full of images. From the deep blue sea to the sky’s light blue, this world is so amazing. It hides its beauty in every corner, till somebody finally decides to discover it. Then, you lay your hands and you grasp the most amazing of god’s creations.

It’s almost midnight local hour, sailing in the Indian Ocean. The weather is rough, showing us some of its power. The last ten days, it’s just like that. Our cargo is slashing hard in the tanks, making really scary sounds and gives us the feeling of an earthquake. Even though I have been informed for such unexpected events, it was and still is hard every such time. Although we changed our course and our speed, so to have the weather from the front side, and be part of the swell’s frequency, we still have some problems in that but we work on it. The officers and the crew have told me plenty of life stories, in similar conditions or worst and that makes it creepier.

What to say about all these people. Each and every one of them is so special. They look like puzzle pieces which you have to put them wised on the table, so to see the big picture. The big issue is to have a vessel that is working, with people onboard that feel like part of a team. But like as on the puzzles, some pieces cannot connect with others and others are very tricky and can connect with more, explaining why you can face some kid’s style conflicts and some strong friendship. Greeks, Egyptians, Ukrainians, Spanish and Philippine, are the nationalities of these great people. Each one is carrying his own tradition, way of life and mentality, making this combination an amazing enterprise.

People sign on and off every now and then, following their rotation and their needs but in the end of the day, the vessel is going closer and closer to the next destination. I saw different kind of personnel’s changes, from captain to an ordinary seaman, coming from different nationalities and for different disembarkation reasons. Every time is different and a new piece is coming to replace the previous puzzle piece. Some times that change is more successful than others, bringing more happiness among the on board personnel, some others no. Even then, the puzzle is so unique that can absorb any great differences so to keep always the mood above some certain limits.

Therefore, during the Saturday’s party, you could see some watching copied entertainment TV shows or some others singing, joining their day off. Each one has his unique way of having fun in such limited conditions. Of course, working on an iron giant like this one, is far better than few decades ago, provided by few entertainment equipment and devices, trying to make our life better and more joyful.

Few years ago, when I worked for this company as a trainee in the new buildings department, I was checking drawings, charts and specifications, making comments and changes, without being able to understand their effect. I could only see some changes in lines, in shapes or in dimensions, all plotted on piece of paper, but nothing more. So just try to place yourself in my shoes, when I first saw the vessel in Korea. A three hundred meters long and more than forty meters tall iron giant, without mentioning the eleven meters draught; a super structure that I entrusted to carry my life for these months.

These months that passed quicker than an eye blink, gave me plenty and different kind of experiences. From the tour around the engine, to the extra measures for the pirate zone, from the inspection of the lowest passage of the vessel (duck kill), between the hull and the bottom of the tanks, till the separation of the garbage before putting them in the incinerator, each and every place on the vessel, made me more familiar with the engineering staffs I been studying these years, made me more aware about the everyday dangers the seamen face, brought me closer to what my father was facing the years he was working in this industry.

It’s quite rough as a profession that’s why I totally respect the seamen. It’s very hard for us to understand them, to be in their shoes. Leaving back the people they love, the comfort of their house and every social activity and join a mega structure, travelling around the globe in its endless voyage. As for the possibility to hang out during port, well, this happens once per month and in combination with many different factors, including not having a watch. Furthermore, it’s the feeling you have that you are on board a possible bomb. It’s quite amazing by its self as a number if you could only think that the impact of a potential explosion is six times bigger than the one of a nuclear bomb. Scary e!?

Well, the scariest think is to keep controlled your mind and your emotions. For this time of period you are on board a vessel, you have to act only professionally in any occasion, kind of impossible for people like me. But I think I made it up well these months. From time to time, I was thinking my family, those that I left behind and those that passed away. I was thinking my friends, the ones who often remember me and those they don’t. Different kind of moments and events were showing up from time to time as a logical consequence, while I was looking pictures and videos from different places.

A great escape from the vessel’s reality is when you have free time and you play a list of songs you have connected with places and moments. I had plenty of such moments. I used to close my eyes and let my mind travel away. I was dreaming the things I could do after that, the things I have done I have regretted, those that I was in love and those I was in great anger. It was like a minds drug, to bring in my mind’s surface, moments I spent with good friends, the games with my dog, even the fights with my brother when we were kids.

But all the adventures after making their circle, they come again in the same moment, the start. It’s that great time when you have to start a new circle, completing the previous one and start drawing the line of the new one. Now, I have to leave behind the good and the bad moments and change the chart on my life’s voyage; I am sailing directly to the unknown again. Till the end of my next adventure, I wish to each and every one of you, to go for your dreams, to chase them as much as you can and never to quit, even the odds are against you.
Cheers my friends!!!

Ksidias Yiannis



0

Calendar 1

Τετάρτη 16 Μαρτίου, 20:23 (UTC)

Πριν λίγο ξύπνησα, γιατί ο Μαχμούτ, ο συγκάτοικός μου, άναψε το φως και σηκώθηκε για να διαβάσει. Εδώ που είμαστε τώρα είναι εννιά ώρες μπροστά από την διεθνή ώρα. Ήμασταν στην Σεούλ της Κορέας και τώρα πηγαίνουμε στην Σιγκαπούρη, για να πάρουμε πετρέλαιο για την μηχανή και μετά πάμε κάπου στην Νιγηρία, δεν θυμάμαι. Τόσες πληροφορίες και ονόματα, που να τα συγκρατήσω.

Όλα ξεκίνησαν πριν μπω φαντάρος, ένα χρόνο πριν, όταν η μητέρα μου με παρότρυνε να βγάλω ναυτικό φυλλάδιο. Δεν μπορώ να την καταλάβω. Μεγάλωσε με τον πατέρα της να λείπει σχεδόν πάντα, καλοκαίρια και γιορτές. Πολλές φορές έπαιρνε και την γυναίκα του μαζί και εκείνες έμεναν με την γιαγιά τους. Μου είχε πει πως δεν τις άρεσε και πως της κακοφαίνονταν. Δεν ξέρω. Έπειτα ο μπαμπάς μου, ναυτικός και αυτός, έφυγε στην θάλασσα. Τότε έλεγε : «Φοβόμουν πως κάποια μέρα θα γυρίσει μόνο η βαλίτσα, χωρίς τον Γιώργο.» αλλά μετά, τα ξέχασε όλα και με έσπρωξε προς το επάγγελμα που την έχει οδηγήσει εδώ.
Μετά από πολύ καιρό γρίνιας και καυγάδων, ξεκίνησα να παρακολουθήσω τα σεμινάρια στην σχολή του Ασπροπύργου. Εκεί συνάντησα «κάθε καρυδιάς καρύδι». Ήταν ένας παππούς, μου διαφεύγει το όνομά του που δούλευε στην Σύρο, σε ένα καρνάγιο με ξύλινες βάρκες. Ήθελε τα χαρτιά για να μπορέσει να πάει σε ψαρόβαρκα για κάποια παραπάνω χρήματα. Θα έκανε και μετά μαθήματα, για να μπορέσει να πάρει το χαρτί για το τιμόνι. Εκεί ήταν και ο γιος ενός εφοπλιστή. Δεν τα έπαιρνε τα γράμματα. Δεν ήθελε να ασχοληθεί. Ακριβό αυτοκίνητο, σκάφος, μπουζούκια… Μαζί του ερχόμουν τα πρωινά. Πήγαινα έξω απ’ το σκάφος που έμενε και πότε πηγαίναμε με το δικό μου, πότε με το δικό του αμάξι.

Θυμάμαι μια κοπελιά, γύρω στα 30. Μητέρα, δούλευε στα ποστάλια, για να θρέψει το παιδί της μιας και χωρισμένη. Μαγκάκι, δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί της. Θα είχε περάσει πολλά. Ήταν και ένα άλλο παλικαράκι, αλουμινάς, μαγκάκι και αυτός. «Δεν βγάνει πια το μεροκάματο και έχω τα γραμμάτια του αμαξιού.» έλεγε, καθώς κάθε ένας μας ‘‘έβρισκε από μια δικαιολογία’’ για την επιλογή του αυτή. Ήταν και μια Κρητικιά, αυτή κι αν δεν έπαιρνε τα γράμματα. Τριάντα χρονών, την έστειλε η οικογένειά της στην σχολή, μιας και δεν έβγαζε τα έξοδά της. Δούλευε στα χωράφια, στις ελιές. Αλλά πήγαινε καιρός από το τελευταίο μεροκάματο, δεν είχε πάει καλά και η χρονιά…

Κάπως έτσι λοιπόν, ξεκίνησε αυτό το ταξίδι. Ήθελα να φύγω μακριά, από το σπίτι, από την καθημερινότητα, από όλα, από εμένα. Τελείωσα από φαντάρος και μετά τι; Το χαρτί από την σχολή δεν το έχω ακόμη. Λίγο στην πλάκα, λίγο στον χαβαλέ, βρήκα εταιρεία και να, δεκατέσσερις Μαρτίου, ταξιδεύω για Σεούλ, με άλλα δυο άτομα, δόκιμους μηχανής για να μπούμε στον «Αετό του Νείλου». Καινούργιο πλοίο, ούτε πέντε χρονών, που μοιάζει με μόλις να βγήκε από το ναυπηγείο. Μετά από ένα πολύωρο ταξίδι με το αεροπλάνο, πολύ γέλιο, πειράγματα με τις αεροσυνοδούς και παρατηρήσεις από τους άλλους επιβάτες, φτάσαμε Κορέα, όπου και μας υποδέχτηκε ο ατζέντης της εταιρείας.

Μετά από λίγη ώρα, ήρθαμε στο πλοίο. Μου φαινόταν σαν ψέμα. Ανεβήκαμε και μας είπαν που να μείνουμε. Μιας και ήταν άνθρωποι από την εταιρεία για επιθεώρηση στις καμπίνες μας, θα μέναμε στο «Σουέζ», ένα μικρό δωμάτιο για έξι άτομα. Μας έστειλαν να κοιμηθούμε από τις τρις το μεσημέρι. Ήταν ότι καλύτερο μετά από τόσες ώρες πτήσης. Μπάνιο, φαΐ και ύπνος. Εγώ ξύπνησα γύρω στις τέσσερις τα χαράματα τοπική, μετά από τρις – τέσσερις φορές που άνοιξα τα μάτια μου, αλλά η κούραση με ξανακύλησε στο Μορφέα τα χέρια. Μετά ανέβηκα στο δωμάτιο ελέγχου. Εκεί, με καλημέρισε ο υποπλοίαρχος. Μου είπε να πάω να πάρω πρωινό, καφέ και ό,τι άλλο ήθελα και να ανέβω στην γέφυρα. Γύρω στις έξι και μισή, άρχισαν να έρχονται και άλλοι, οι πιλότοι, ο πλοίαρχος και οι λοιποί. Ήρθαν και έδεσαν τα ρυμουλκά. Μέσα σε λίγα λεπτά, φεύγαμε από τον ντόκο. Μέχρι που να το καταλάβω, είχαμε κιόλας απομακρυνθεί από το λιμάνι. Ταξιδεύαμε!

Η υπόλοιπη μέρα κύλησε ήσυχα, με ενημερώσεις και παρακολούθηση εκπαιδευτικών βίντεο για την ασφάλεια στο πλοίο. Ποια τα πυροσβεστικά συστήματα στο πλοίο, πως λειτουργούν οι σωστικές βάρκες, γυμνάσιο ετοιμότητας εγκατάλειψης πλοίου και πολλά παρόμοια, γέμισαν την μέρα μου. Όλα κυλούν ωραία και συναρπαστικά γρήγορα. Με έβαλαν βάρδια στην γέφυρα, οκτώ με δώδεκα το πρωί και μετά, μία με πέντε, έχω να πηγαίνω στου καπετάνιου, να τον βοηθάω. Μέχρι στιγμής, δεν έχω καταφέρει να ακολουθήσω το πρόγραμμα πιστά, μιας και έχω άλλες δουλειές να κάνω. Έχω να διαβάσω κιόλας πολλά για την εταιρεία και τον τρόπο λειτουργίας της, αλλά που χρόνος.

Προσπαθώ από την πρώτη μέρα να γυμνάζομαι. Έτσι, κάθε απόγευμα, πηγαίνω στο γυμναστήριο, κάνω τις ασκησούλες μου, παίζω το πίνκ-πόνκ μου και ηρεμώ. Μετά, κάνω μπανάκι και μετά το βραδινό, που ενώ κανονικά σερβίρετε στις πέντε, εγώ το παίρνω στις επτά. Η ώρα έχει πάει πια δώδεκα και είκοσι το μεσημέρι, βάση Γκρίνουιτς και πλέον είναι Παρασκευή, δεκαοχτώ του μήνα. Ναι, δεν μπόρεσα να το τελειώσω σε μια μέρα αυτό το μικρό κειμενάκι. Σε λίγες μέρες θα ξαναγράψω και άλλα, αλλά προς το παρόν, έχω διάβασμα.

Ksidias Yiannis

Λίστα ιστολογίων

Powered by Blogger. Theme: TheBuckmaker, Kredit online, Tyrol. Converted by Wordpress To Blogger for WP Blogger Themes. Sponsored by iBlogtoBlog.