Βασανίζομαι...
Θα κλέψω αυτόν τον τίτλο από έναν τοίχο, από κάποιον που
έκανε την υπέρβαση και μοιράστηκε μαζί μου τα αισθήματά του, κάποιον που μάλλον
ποτέ δεν θα γνωρίσω και που για μια στιγμή, ήρθαμε τόσο κοντά. Πολλά τα «
βάσανα » και το χειρότερο, δεν βλέπω λύση.
Γενικά είμαι ένας υπέρ-αισιόδοξος άνθρωπος, ένας άνθρωπος που προσπαθεί να μην
αφήνει αυτό που τον τρώει, να χορτάσει. Ένας
άνθρωπος που έχει πέσει πολλές φορές και που τόσες έχει ξανασηκωθεί. Ακλουθώντας
πιστά την καλύτερη συμβουλή του πατέρα μου, έχω γεμίσει πληγές στα χέρια απ’ τα
χαλίκια και τις πέτρες.
Τουφεκιά... Σαν τουφεκιά, σαν πυροτέχνημα έρχονται οι
άνθρωποι στην ζωή μας και φεύγουν. Ανεβαίνουν σιγά σιγά στον ουρανό, βγάζουν τα
ομορφότερα χρώματά τους, δημιουργούνε σχέδια και σχήματα, γεμίζουν χαρά τους δημιουργούς
τους αλλά και όσους τα βλέπουν και ξαφνικά... όλα σβήνουν... το απόλυτο σκοτάδι
και αργότερα έρχεται αυτός ο δυνατός ήχος, ο γδούπος που τρομάζει, που τότε πια
συνειδητοποιείς πως όλα τελείωσαν.
Πάντα μου άρεσε να λέω πως κάθε τέλος είναι μια καινούργια
αρχή. Μια αρχή με νέα δεδομένα και νέο περιβάλλον. Αυτή μου την φράση την
χρησιμοποιούσα σε κάθε τι που τελείωνε, από ταξίδι μέχρι κάποια εμπειρία. Όταν όμως
κάποιος φεύγει, δεν υπάρχει κανένα τέλος, τουλάχιστον κάποιο ορατό. Ίσως τελειώνουν
οι στιγμές που θα μπορούσες να ζήσετε μαζί, ίσως πάλι τελειώνουν οι κουβέντες
και οι συζητήσεις. Μα ότι έχει προηγηθεί δεν τελειώνει. Είσαι αυτός που είσαι
λόγω των επιρροών του περιβάλλοντός σου, λόγω των εμπειριών που είχες και λόγω
της παιδείας, που διαχρονικά έχεις λάβει.
Βασανίζομαι λοιπόν να δώσω ένα τέλος πιστευτό, ένα τέλος που
θα με κάνει να κοιτάζω μια νέα αρχή. Έτσι λοιπόν έχω βάλει στην αναμονή το
μυαλό, να μην σκέφτεται το τι, το πως και το γιατί. Να μην προσπαθεί να δώσει
απαντήσεις, να μην μπορεί να κατηγορήσει ή να ενοχοποιήσει. Αναμονή για τις
στιγμές που δεν θα έρθουν ποτέ...
