Σαν μπερδεμένες σκέψεις, σε ρωτώ..
Έχω και πάλι όρεξη να γράψω, να αποτυπώσω σε λέξεις τις μπερδεμένες σκέψεις που καταπνίγουν το μυαλό μου. Mπορώ ώρες να μιλάω για κάτι άχρηστο και ανούσιο, για κάτι σύνθετο και κοινό, για οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτά που νοιώθω. Το παθαίνω συχνά, όταν είμαι ερωτευμένος, να μην μου φτάνει ο χρόνος να περιγράψω ότι νοιώθω, να μην προλαβαίνω να τα πω με λίγες λέξεις, να κουράζω.
Λέτε πως έχω φαντασία και ικανότητα να μιλάω στην ψυχή, μα πάντα φαντάζομαι πράγματα που δεν υπάρχουν, συναισθήματα που δεν αισθάνθηκαν και νοήματα ανόητα. Ζαλίζομαι, κουράζομαι και δυσανασχετώ. Νομίζω πως ότι έχω την δυνατότητα να αγγίζω, να ακουμπώ, να νοιώθω με τις πέντε μου αισθήσεις, μου ανήκει, πως είναι κτήμα μου. Πάντα ο ίδιος, εγωιστής και υποκριτής, και τώρα απολογούμαι για τα λάθη που έκανα, που θα κάνω και αύριο, για τα μαθήματα που ποτέ δεν έμαθα.
Εχω την ανάγκη να μιλήσω, να σου πω τις πιο κρυφές και ιδιαίτερες μου σκέψεις, ότι φαντάζομαι και ότι σκέφτομαι, όσο εσύ έχεις γυρισμένο το βλέμμα σου στον πλανόδιο με τα λουλούδια. Κάθε γωνία και κάθε καμπύλη του προσώπου σου με ενοχλεί. Με ενοχλεί το πως μασάς το μαρούλι και πως πιάνεις το ποτήρι του καφέ με το αριστερό σου χέρι. Με τσαντίζει όταν γέρνεις το κεφάλι προς τα δεξιά, θέλοντας να με κάνεις να νομίζω πως με παρακολουθείς και πως ενδιαφέρεσαι για τις μαλακίες που λέω. Δεν νοιώθω τίποτα όταν μου τρίβεις με την γόβα σου την γάμπα μου, μα προσποιούμαι πως σε αγαπώ και πως σε θέλω. Τρυφερό θεωρώ το να μου χαϊδεύεις τον λοβό του δεξιού μου αυτιού και όχι να με λες χοντρούλη μου.
Όλα αυτά είναι πολλά από αυτά που θέλω να πω, να εκφράσω και να σου δείξω μα γι ακόμα ένα βράδυ θα σιωπήσω. Θα αφήσω αυτό που λες "την αγάπη μας" να γεμίσει το γεμάτο καπνό, υγρασία και ηδονή δωμάτιο. Θα σιωπήσω και το κεφάλι θα γύρω στα αριστερά, να πιάσω την μπύρα που μισοχύθηκε το πάτωμα. Ποιος νοιάζεται, αύριο είναι μια άλλη μέρα, μια νέα αρχή στην πορεία της σχέσης μας. Ένα νέο τουβλάκι ντόμινο που προστίθεται στην σειρά, κατασκευάζοντας, ποιος ξέρει, το δικό μας ρεκόρ.
Μα σαν κάθε άλλο συναρπαστικό και γεμάτο αγωνία παιχνίδι, κάποιο τουβλάκι που δεν στέκεται καλά, θα γύρει και θα ρίξει το προηγούμενο και εκείνο με την σειρά του το αμέσως προηγούμενο και ούτω καθ εξής, ώσπου ή κάποιος να σταματήσει αυτή την καταστροφική πορεία της φύσης, ή να το παρατηρούμε μαχόμενοι να γκρεμίζεται. Τι θεαματικό, τόση ενέργεια να εκλύεται σε λίγα δευτερόλεπτα, να σχάζει σαν σε πυρηνικό αντιδραστήρα και να καταπνίγει κάθε μορφή ζωής στο πέρασμά της.
Και εμείς εκεί, να δίνουμε τις δικές μας εξηγήσεις πάνω από τα ερείπια. κάποιος πάντα προσπαθεί να τα ξανακτίσει πάντα ο άλλος, παλεύει να τα διαλύσει. Πάντα νοιώθω κουρασμένος μετά από κάθε μας σύγκρουση. Είναι όπως όταν βγαίνω ηττημένος από το ρινγκ, γεμάτος μώλωπες και πληγές, με μια ψυχολογία κουρέλια μα με ένα μυαλό πεντακάθαρο, όπως στην ακτή, όταν σωπαίνει η τρικυμία. Είμαι μια παραλία γεμάτη φύκια και κομμάτια από τα σπασμένα ξύλινά μας καράβια, που η άγκυρες τους δεν τα κράτησαν για να μην ξεσύρουν...
Σε αγαπώ, αλλά μου είναι δύσκολο να το νοιώσω... ...μου είναι όμως εύκολο να στο πω...
{...ενυπόγραφο...}
