0

What if...

So, what if I am different?
What if the way I order my coffee is different or the way I drink it?
What if the things that make me happy are different or the ones that make me sad?
What if i express love in different way and express my passion?
What if you are different?
And what if every single one of us is different?
What if I 'll tell you that every single one of us is different!
And every single one of us drink their coffee in different way and ordering it too!
And every single one of us feels happy or sad in different ways and with different things!
And love is different; how we feel it, how we express it and how we understand it!
Because it's amazing to be different!
It's amazing not to be a cheap copy of someone else!
It's amazing not to be an image in a mirror!
It's amazing to be you!
So stick with that! Keep being your self, keep being different!
Keep been focused in your dreams, in your ideas, in whatever you believe!
Keep refusing to change when your parents ask you, or your girl, or society, or anyone else!
Because being normal is like being the same, and same is boring...
So next time you'll tell me that I am not normal, that I am different from anyone else, think it twice!
Because maybe, I say maybe, this is who I really want to be!!! This is Me!!



Ksidias Yiannis
uzuburu-buru.blogspot.com



0

Τικ Τακ, ο χρόνος κυλάει...

Τικ τακ, ο χρόνος κυλάει.

Σαν μια ρόδα που κολλάει πέτρες στον διάβα της και που τις πετάει όταν τις βαρεθεί.

Δεν έχουν αλλάξει πολλά από τότε που έγραψα το παρακάτω κείμενο. Ή μάλλον, για να είμαι ακριβοδίκαιος, δεν έχουν αλλάξει ουσιαστικά πράγματα. Απαντήσεις στα τεράστια «γιατί» μου δεν έχω βρει. Ίσως μάλλον επειδή ακόμη εθελοτυφλώ, αγνοώντας τον «ελέφαντα μέσα στο δωμάτιο». Από την μία άκρη της γης στην άλλη, απ’ τον βορρά στον νότο και τούμπαλιν, ταξιδεύω το μυαλό μπας και βρει το κατάλληλο μέρος να ησυχάσει, να κάτσει να σκεφτεί, να αντιμετωπίσει στα ίσια τον κυκεώνα των σκέψεων. Μάταια όμως.

Επιλέγω να κουράζω το σώμα για να μην μπορεί να αφήσει το μυαλό να ασχοληθεί. Επιλέγω να βγάζω εκεί, όλο αυτόν τον θυμό και το μίσος, όλη αυτή την αρνητική ενέργεια. Επιλέγω να τρέφω το μυαλό με γνώση πάνω στην δουλειά μου, ώστε πάλι, να περιορίζω το εύρος των σκέψεων. Κι όμως, εκείνα τα βράδια, αυτά που ό,τι κι αν κάνεις, όπως κι αν σε ξοδέψεις, πάντα καταλήγεις σε μια γωνιά του κρεβατιού, αγκαλιά με το μαξιλάρι. Δεν είναι η μοναξιά, ούτε η μοναχικότητα που σε κυριεύει. Δεν είναι η ανασφάλεια, ούτε η απουσία των αγαπημένων σου που σε φοβίζει.

Είναι αυτά τα γαμημένα τα λόγια που όπως λέει κι ο ποιητής «πολλές φορές προσπάθησα, μα αυτά τα γαμημένα, αντί να βγουν στα χείλη μου, φυτρώνουν στον αυχένα». Είναι αυτά τα λόγια που δεν πρόλαβες να πεις, είναι αυτά τα αισθήματα που ποτέ δεν μοιράστηκες. Πέντε λεπτά ακόμη, πέντε λεπτά ακόμη... Όσα πεντάλεπτα και να είχα, φοβάμαι πως ποτέ δεν θα τα έλεγα, ποτέ δεν θα τα μοιραζόμουν. Πάντα εκ των υστέρων ζητάμε πέντε μόνο λεπτά.

Καληνύχτα λοιπόν. Αύριο ξημερώνει μια καινούργια μέρα, μια νέα περιπέτεια για εσάς και τους αγαπημένους σας. Μια μέρα που σας δίνει την ευκαιρία να πείτε αυτά που δεν είπα. Σας δίνει την ευκαιρία να μην περάσετε τέτοια βράδια, αγκαλιά με το μαξιλάρι, αυτοεξόριστος στην άλλη γωνιά του κρεβατιού. Μόνος... ή καλύτερα μονάχος... Όχι από άλλους, αλλά από εμένα...



Στο παρακάτω λίνκ είναι το προηγούμενο κείμενο...


Ksidias Yiannis
uzuburu-buru.blogspot.com



Κάτι να πω...


    Έξι χρόνια πριν, το θυμάμαι σαν χθες εκείνο το πρωί, έχασα τον πατέρα μου. Μιλούσαμε στο τηλέφωνο και έπειτα από λίγο, χτυπάει το τηλέφωνο ξανά. Αυτό ήταν... Το ένα ψέμα έφερε το άλλο, η μια αλήθεια την άλλη, το ένα πρόβλημα το άλλο και η ελπίδα, χανόταν κάθε μέρα και πιο πολύ. Δεν έμαθα ποτέ την αλήθεια για το τι έγινε, από την ώρα που έκλεισα το τηλέφωνο, μέχρι την ώρα που πήγα στο νοσοκομείο.

    Τότε ήταν που έμαθα τι σημαίνει φιλία, πραγματική φιλία. Φιλία λοιπόν είναι το να κάθεσαι σε ένα παγκάκι, αγναντεύοντας την θάλασσα μαζί με κάποιον που σε ξέρει, να μην ανταλλάσετε ούτε λέξη, κι όμως να του ανοίγεις την καρδιά σου, κάπου ανάμεσα στα δάκρυα και τις μπύρες. Μέσα από χιλιάδες γνωστούς, ανθρώπους που γνώρισες με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ανθρώπους που πέρασες ωραίες και άσχημες στιγμές, που δούλεψες μαζί ή που τα ήπιες, βρίσκονται εκείνοι οι ελάχιστοι που γίνονται πραγματικοί φίλοι.

    Έπειτα ήταν σειρά του παππού. Το ρολόι του κόλλησε για κάποιο καιρό. Μάταιες οι προσπάθειες να το ξεκολλήσουμε, να το επαναφέρουμε στους παλιούς ρυθμούς. Κάθε που πήγαινε λίγο καλύτερα κάτι γίνονταν και ξανά απ’ την αρχή. Σαν λάθος εκκινήσεις σε στίβο, που οι αθλητές μπερδεύονται και κουράζονται κάθε φορά. Και τα προβλήματα συνέχισαν να μεγαλώνουν, συνέχισαν να πληθαίνουν.

    Η ζωή προχωράει, συνεχίζετε λένε, και μας παρασέρνει η καθημερινότητα. Χίος, Αθήνα και όπου αλλού ταξίδευα το σώμα ή το μυαλό, οι σκέψεις δεν ξέμεναν πουθενά. Εκεί καρφωμένες σαν σε πίνακα ανακοινώσεων, εθελοτυφλώντας, τις προσπέρναγα καθημερινά. Στρατός, διπλωματική, πτυχίο, επαγγελματική αποκατάσταση, λεφτά, καριέρα, είναι έννοιες που ερχόντουσαν χωρίς να τις προσκαλέσω και έμειναν εκεί για πάντα. Κανείς δεν με ρώτησε αν ήθελα να αφήσω σε μια μέρα το παιδί που έχω μέσα μου και να γίνω μεγάλος.

    Έπειτα ήταν ο κολλητός μου, που ήρθε να συμπληρώσει τον κύκλο των αγαπημένων μου που έφυγαν χωρίς να με ρωτήσουν. Σαν πυροτέχνημα, έλεγα τότε, που άστραψε και έσβησε, αφήνοντας πίσω του αυτή τη βροντερή βουή, που ετεροχρονισμένα σου παίρνει τα αφτιά. Ο χρόνος κυλάει, μας παίρνει και μας σέρνει, σε άλλους τόπους και άλλες συνθήκες. Αλλάζουμε, προσαρμοζόμαστε στο περιβάλλον και προχωράμε. Κρατάμε το χθες σαν καταφύγιο, να γυρνάει εκεί το μυαλό τις ώρες της μοναξιάς, ζούμε το σήμερα, δίνοντας όλο μας το είναι και το εγώ, και ονειρευόμαστε για το αύριο, βάζοντας στόχους και ακολουθώντας στρατηγικές.

    Ότι ζούμε μας επηρεάζει, μας διαμορφώνει, μας αλλάζει, μας κάνει αυτό που είμαστε τώρα. Ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τις καταστάσεις, την σοβαρότητα ή την γελοιότητα, προσαρμόζετε συνέχεια και εξελίσσεται. Προχωράμε...



    Ο λόγος που γράφω αυτό το κείμενο είναι ένας και πολύ απλός. Είναι γιατί κάτι έχω να πω, να αφήσω ένα κομμάτι μου στην ιστορία. Σαν ένα φύλο, είτε θα πετάξει και θα πάει σε μέρη μακρινά, δίνοντας ομορφιά σε φωτογραφίες, σε στιγμές και σε ζωγραφιές, είτε θα καταλήξει σε ένα σωρό, μαζί με άλλα φύλα, οδηγούμενα σε κάποιου τζακιού την φλόγα, πορεία που δεν μπορώ να επηρεάσω και δεν θέλω.

    Έχω να πω λοιπόν, πως ο χρόνος είναι σχετικός και πως ενώ δεν μπορούμε να τον ορίσουμε και να τον αλλάξουμε, μπορούμε να τον εκμεταλλευτούμε και να τον χρησιμοποιήσουμε. Μπορούμε λοιπόν να επιλέξουμε τις χαρούμενες στιγμές καθαρής καρδιάς από τις στιγμές υποκρισίας και φαίνεστε. Μπορούμε να επιλέξουμε το να λέμε αυτά που σκεφτόμαστε, όπως και όταν τα σκεφτόμαστε, απ’ το να φανταζόμαστε και υποπτευόμαστε. Μπορούμε να επιλέξουμε να εκφράζουμε τα αισθήματά μας με λόγια και πράξεις πριν είναι πολύ αργά. Μπορούμε να επιλέξουμε να κάνουμε πράγματα που μας αρέσουν και μας γεμίζουν, να βοηθάμε και να δίνουμε χωρίς να περιμένουμε τίποτα πίσω. Μπορούμε τόσα μπορούμε αρκεί να θέλουμε να είμαστε καλά, χαρούμενοι και γεμάτοι!


Ksidias Yiannis
uzuburu-buru.blogspot.com



Βασανίζομαι...


Θα κλέψω αυτόν τον τίτλο από έναν τοίχο, από κάποιον που έκανε την υπέρβαση και μοιράστηκε μαζί μου τα αισθήματά του, κάποιον που μάλλον ποτέ δεν θα γνωρίσω και που για μια στιγμή, ήρθαμε τόσο κοντά. Πολλά τα « βάσανα » και το χειρότερο, δεν βλέπω λύση.

Γενικά είμαι ένας υπέρ-αισιόδοξος  άνθρωπος, ένας άνθρωπος που προσπαθεί να μην αφήνει αυτό που τον τρώει, να χορτάσει.  Ένας άνθρωπος που έχει πέσει πολλές φορές και που τόσες έχει ξανασηκωθεί. Ακλουθώντας πιστά την καλύτερη συμβουλή του πατέρα μου, έχω γεμίσει πληγές στα χέρια απ’ τα χαλίκια και τις πέτρες.

Τουφεκιά... Σαν τουφεκιά, σαν πυροτέχνημα έρχονται οι άνθρωποι στην ζωή μας και φεύγουν. Ανεβαίνουν σιγά σιγά στον ουρανό, βγάζουν τα ομορφότερα χρώματά τους, δημιουργούνε σχέδια και σχήματα, γεμίζουν χαρά τους δημιουργούς τους αλλά και όσους τα βλέπουν και ξαφνικά... όλα σβήνουν... το απόλυτο σκοτάδι και αργότερα έρχεται αυτός ο δυνατός ήχος, ο γδούπος που τρομάζει, που τότε πια συνειδητοποιείς πως όλα τελείωσαν.

Πάντα μου άρεσε να λέω πως κάθε τέλος είναι μια καινούργια αρχή. Μια αρχή με νέα δεδομένα και νέο περιβάλλον. Αυτή μου την φράση την χρησιμοποιούσα σε κάθε τι που τελείωνε, από ταξίδι μέχρι κάποια εμπειρία. Όταν όμως κάποιος φεύγει, δεν υπάρχει κανένα τέλος, τουλάχιστον κάποιο ορατό. Ίσως τελειώνουν οι στιγμές που θα μπορούσες να ζήσετε μαζί, ίσως πάλι τελειώνουν οι κουβέντες και οι συζητήσεις. Μα ότι έχει προηγηθεί δεν τελειώνει. Είσαι αυτός που είσαι λόγω των επιρροών του περιβάλλοντός σου, λόγω των εμπειριών που είχες και λόγω της παιδείας, που διαχρονικά έχεις λάβει.

Βασανίζομαι λοιπόν να δώσω ένα τέλος πιστευτό, ένα τέλος που θα με κάνει να κοιτάζω μια νέα αρχή. Έτσι λοιπόν έχω βάλει στην αναμονή το μυαλό, να μην σκέφτεται το τι, το πως και το γιατί. Να μην προσπαθεί να δώσει απαντήσεις, να μην μπορεί να κατηγορήσει ή να ενοχοποιήσει. Αναμονή για τις στιγμές που δεν θα έρθουν ποτέ...

Λίστα ιστολογίων

Powered by Blogger. Theme: TheBuckmaker, Kredit online, Tyrol. Converted by Wordpress To Blogger for WP Blogger Themes. Sponsored by iBlogtoBlog.