"ΕΙΚΟΝΙΚΗ" Πραγματικότητα

Είναι αλήθεια πως τα τελευταία χρόνια, όλο και περισσότερα "παιχνίδια ρόλων" δημιουργούνται και καλούμαστε να λάβουμε μέρος σε αυτά.

Άλλα είναι δωρεάν και άλλα καλούμαστε να τα αγοράσουμε ή να πληρώσουμε κάποιο αντίτιμο για την online χρήση τους.

Τι πραγματικά συμβαίνει; Έχουμε ανάγκη από νέας μορφής παιχνίδια, έχουμε την ανάγκη να αποδυθούμε κάποιον ρόλο, ή έχουμε βαρεθεί την προσωπική μας ζωή και δημιουργούμε μια νέα, ιδεατή, μια ζωή όπως την έχουμε φανταστεί.

Η απάντησή μου είναι η τελευταία. Αρκούμαστε στην μετριότητα της ζωής μας, δεν προσπαθούμε να την βελτιώσουμε ή και αν προσπαθούμε, προσπαθούμε με λάθος τρόπο.

Περνάμε ατελείωτες ώρες μπροστά από έναν υπολογιστή για να φτιάξουμε το δωμάτιο της εικονικής προσωπικότητάς μας, διασκεδάζουμε με την γελοιότητα μας και την μηδαμινή προσπάθειά μας για βελτίωση και κλείνουμε τον υπολογιστή μας με ευχάριστη την συνείδηση μας, πως και σήμερα μείναμε απαθείς στα όποια γεγονότα συμβαίνουν γύρω μας.

Αφορμή για το θέμα μου είναι το Lively της Google. Ένα νέο δωρεάν παιχνίδι εικονικής πραγματικότητας, με χαρακτήρες, χώρους, έπιπλα και αντικείμενα, σαν αυτά της πραγματικής μας ζωής. «Μπαίνοντας σε ένα δωμάτιο του Lively μέσα από το αγαπημένο σου ιστολόγιο ή δικτυακό τόπο, παίρνεις αμέσως μια ιδέα για τα ενδιαφέροντα του χρήστη που δημιούργησε το δωμάτιο από τα έπιπλα και το περιβάλλον που επέλεξε» δήλωσε η Νινιάν Γιανγκ, επικεφαλής της ομάδας που ανέπτυξε την υπηρεσία. (πηγή: www.in.gr)

Μάλλον με έχουν επηρεάσει πολύ τα λόγια ενός φίλου, που λένε ότι:

"Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1985:

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.

Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.

Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μας βρει.

Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους». Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου.

Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.

Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα. Μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία.

Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά.

Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινά παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα.

Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς». συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί."

Τα συμπεράσματα δικά σας...


> Ksidias Yiannis < > uzuburu-buru.blogspot.com <

***Try to live your edreams, to rule your fears...***

3 Comments »

  • Ισορροπία χρειάζεται.Ο τύπος που έγραψε αυτό το κειμενάκι που παραθέτεις είναι συγκινησιακά φορτισμένος.Κάνει αυτό που,λίγο-πολύ,κάνουμε όλοι.Ωραιοποιεί το παρελθόν.Αυτό δεν σημαίνει ότι σε πολλά δεν έχει και δίκιο.Κι εγώ τρελαίνομαι όταν βλέπω σήμερα παιδιά να μην παίζουν μπάλα αλλά μόνο ΠΡΟ στον υπολογιστή,να μην παίζουν κρυφτό αλλά μόνο παιχνίδια "εικονικής πραγματικότητας" όπως αυτά που περιγράφεις κτλ κτλ

    Μην φτάσουμε όμως στο άλλο άκρο.Δεν χρειάζεται οι γονείς να αφήσουν τα παιδιά τους στη μοίρα τους για να "ψηθούν" και να μάθουν τη ζωή.Γιατί έτσι όπως έχουν τα πράγματα σήμερα υπάρχουν άπειροι κινδυνοι που μπορεί να προκαλέσουν από ανεπανόρθωτες βλάβες στο σώμα ή την ψυχή του παιδιού μέχρι και την απώλεια της ζωής...Αυτό που πρέπει να εκλείψει είναι η υπερπροστασία.Τα παιδιά πρέπει να αφήνονται ελεύθερα να αναπτύξουν το χαρακτήρα τους.Να μάθουν μέσα από λάθη που θα είναι δικά τους και όχι άλλων...Και βεβαίως σήμερα όντως υπάρχει πρόβλημα με την τεράστια επέκταση των ηλεκτρονικών παιχνιδιών.

    Οι ζώνες ασφαλείας στο αμάξι και η προστασία από τον ήλιο δεν μας πείραξαν τίποτα ούτε θα γίνουμε μάγκες άμα σακατέψουμε τον εαυτό μας...

  • Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!


    τετοια εποχη ειδικα
    πωπω τρελα ηταν
    σημερα αν βγεις να παιξεις κρυφτο θα συλλαβουν ως επικινδυνο αντικοινωνικο στοιχειο
    (υπερβολη;)

  • Λοιπόν κοιτάξτε και πώς τα βλέπει και κάποιος μικρότερος από εσάς...συμφωνώ με όσα παραθέτει ο φίλος μας από εδώ αλλά πραγματικά πιστεύω πως κάθε εποχή έχει και την ομορφιά της...Η ζωή είναι ωραία και πρέπει να την χαρούμε και με τα καλά της και με τα κακά της...Θέλω να πώ οτι και εμείς που μεγαλώσαμε σε μια εποχή με προ και αρκετά πραγμάτα ανούσιας ψυχαγωγίας δεν μένουμε εκεί...Όλα όπως οι περισσότεροι γνωρίζουμε ξεκινάνε από την οικογένεια...αν ο μπαμπάς μάθει στο παιδί τι σημαίνει να ακουμπάς μια πραγματική μπάλα..αυτομάτως και το παιδί μετά την ρεάλιστικη ζωή θα ακολουθήσει την αληθινή...θα μάθει να πέφτει κάτω και να συνεχίζει να παίζει χώρις να φοβάται τον πόνο...Έπειτα ακόμα μπορούμε και εμείς να κάνουμε τρέλες με την παρέα..ένας ύπνος έξω στην άμμο και δίπλα απ' την θάλασσα πίνοντας μπύρες και λέγοντας αηδίες με την παρέα..Δεν μπορώ να πω..το παραπάνω κείμενο με άφησε και εμένα άφωνο στην αρχή αλλά ύστερα απο μια σύντομη σκέψη κατάλαβα και θυμήθηκα την λογική του νεοέλληνα...επαινώ το παρελθόν και αηδιάζω με το μέλλον μου...Αυτό το θέμα μου δίνει αφορμή να αναφερθώ σε πάρα πολλά αλλά πιστεύω πως θα ξεφύγω από το θέμα,οπότε καλύτερα ας το κλείσω εδώ...ίσως σε ένα θέμα γενικής συζήτησης να μπορούσα να πω περισσότερα...Τέλος και βάσει αυτών που διάβασα θέλω να πώ..Η ζωή είναι η τρέλα και η ανεμελιά...δεν κυνηγάμε την εποχή για να ζήσουμε αλλά απλά ζούμε στην εποχή!!

Λίστα ιστολογίων

Powered by Blogger. Theme: TheBuckmaker, Kredit online, Tyrol. Converted by Wordpress To Blogger for WP Blogger Themes. Sponsored by iBlogtoBlog.